کافئین با چربی خون و چاقی رابطه دارد
کافئین بالاتر دیابت کمتر
تیم تحقیقاتی از مؤسسه کارولینسکا در سوئد، دانشگاه بریستول در بریتانیا و کالج امپریال لندن در بریتانیا، اعلام کردند: نوشیدنی های کافئین‌دار بدون کالری می توانند به عنوان ابزاری بالقوه برای کمک به کاهش سطح چربی بدن مورد بررسی قرار گیرند.
محققان می گویند: غلظت های کافئین که از نظر ژنتیکی پیش بینی می شد با شاخص توده بدنی کمتر و توده چربی کل بدن مرتبط بود. علاوه بر این، از نظر ژنتیکی غلظت های بالاتر کافئین با خطر کمتر دیابت نوع ۲مرتبط بود. تخمین زده شد که تقریبا نیمی از تاثیر کافئین بر ابتلا به دیابت نوع ۲ از طریق کاهش شاخص توده بدنی انجام می شود.
این مطالعه شامل داده‌های مربوط به کمتر از ۱۰ هزار نفر با تمرکز بر تغییرات در ژن‌های خاص یا نزدیک به آن که با سرعت تجزیه کافئین مرتبط هستند، بود. به طور کلی، آنهایی که دارای تغییراتی هستند که بر ژن‌ها تأثیر می گذارند، یعنی CYP1A2 و ژنی به نام AHR که آن را تنظیم می کند، تمایل دارند کافئین را کندتر تجزیه کنند و به آن اجازه می دهند مدت بیشتری در خون باقی بماند. با این حال آنها به طور کلی تمایل به نوشیدن کمتر کافئین دارند.
به گفته محققان در حالی که ارتباط معنی‌داری بین سطوح کافئین، شاخص توده بدنی و خطر دیابت نوع ۲ وجود داشت، اما هیچ رابطه‌ای بین میزان کافئین در خون و بیماری‌های قلبی عروقی از جمله فیبریلاسیون دهلیزی، نارسایی قلبی و سکته وجود نداشت.
پژوهشگران توضیح می دهند:همچنین مهم است که به خاطر داشته باشید که تأثیرات کافئین بر بدن همه مثبت نیست، به این معنی که باید در ارزیابی فواید نوشیدن آن دقت کرد.
آزمایش‌های کوچک و کوتاه مدت نشان داده اند که مصرف کافئین منجر به کاهش وزن و توده چربی می شود، اما اثرات طولانی مدت مصرف کافئین ناشناخته است.
این تیم تحقیقاتی معتقد است که ارتباط نشان داده شده در این مطالعه می تواند ناشی از روشی باشد که کافئین باعث افزایش ترموژنز (تولید گرما) و اکسیداسیون چربی (تبدیل چربی به انرژی) در بدن می شود، که هر دو نقش مهمی در متابولیسم کلی دارند.
محققان در پایان اعلام کردند: با توجه به مصرف گسترده کافئین در سراسر جهان، حتی اثرات متابولیکی کوچک آن می تواند پیامدهای مهمی برای سلامتی داشته باشد.
موارد ذکر شده یافته های یک مطالعه اخیر است که از نشانگرهای ژنتیکی برای ایجاد ارتباط قطعی‌تر بین سطوح کافئین، شاخص توده بدنی (BMI) و خطر دیابت نوع ۲ استفاده می کند. شرح کامل این تحقیق در مجله BMJ Medicine منتشر شده است.
