بحران میانسالی و رضایت از زندگی
از خود شناسی تا رواننشاسی رضایت
در بحران میانسالی، مشخص کردن دو نکته مهم مفید واقع خواهد شد: ۱. نوع حمایت اجتماعی که در اطراف ما وجود دارد. ۲.و ظایفی که احساس می‌کنیم باید به عنوان عضوی از آن جامعه انجام دهیم
شناخت خویشتن برای پشت سر گذاشتن بحران میانسالی اهمیت دارد؛ چون اگر ساختار شخصیتی خود را بشناسیم می‌توانیم بافت زندگی و تغییراتمان را بشناسیم
ژاک به بیماران و زندگی هنرمندانی که بحران های خلاقانه میانسالی را تجربه کرده بودند، نگاه می کرد. آنان اکثرا در دهه سوم عمرشان به سر می بردند و این موضوع واقعا با کلیشه بحران میانسالی امروزی سازگاری ندارد. تغییری در طرز فکر مردم درباره بحران میانسالی ایجاد شده است .
اکنون ایده این است که رضایت از زندگی افراد به شکل یو با شیب ملایمی است که اساسا حتی اگر یک بحران نباشد، افراد در دهه چهارم عمر خود در پایین ترین سطح آن شیب قرار دارند. این موضوع برای زنان و مردان صدق می کند و در سراسر جهان به درجات مختلف صدق می کند و بسیار فراگیر است؛ بنابراین وقتی افرادی مثل من درباره بحران میانسالی صحبت می کنند، چیزی که واقعا در ذهن دارند، بیشتر شبیه یک بیماری میانسالی است که ممکن است به سطح بحران نرسد؛ اما به نظر می رسد چیزی به طور مشخص درباره یافتن معنا و جهت گیری در این دوره میانسالی چالش برانگیز است.
فرارو گزارشی درباره اینکه فلسفه چگونه می تواند در مواردی به گذر از این بحران کمک کند، ترجمه کرده است که بخش هایی از آن را انتخاب کردیم.
طبق این مطلب، بسیاری از موارد درباره بحران میانسالی وجود دارد. برخی در آن مقطع به گذشته نگاه می کنند و احساس پشیمانی می کنند. همیشه این حس وجود دارد که گزینه های شما محدود شده اند. این احساس وجود خواهد داشت که پیش تر فرصت هایی باز برای شما وجود داشتند و انواع مختلفی از زندگی وجود داشند که واقعا برای تان جذاب بودند؛ اما اکنون به روشی واضح، مادی و عینی نمی توانید با آنها زندگی کنید. همچنین این پشیمانی وجود دارد که همه چیز در زندگی شما اشتباه پیش رفته است.
شما اشتباه کرده اید و اتفاقات بدی رخ داده و اکنون پروژه این است: «چگونه بقیه عمرم را در این شرایط ناقص زندگی کنم»؟ زندگی رویایی برای بسیاری از ما گزینه ای خارج شده از دسترس قلمداد می شود. افراد همچنین این احساس را دارند که بخش عمده زندگی درگیر روزمرگی است. به جای چیز هایی که زندگی را با ارزش جلوه می دهند، فقط یکی پس از دیگری درگیر روزمرگی هستیم.
سپس مرگ به نظر می رسد در فاصله ای قرار دارد که می توانید آن را با عباراتی که واقعا قابل درک هستند، اندازه گیری کنید. شما این حس را خواهید داشت که یک دهه چگونه است و در بهترین حالت صرفا سه تا چهار دهه باقی مانده پیش روی تان خواهید داشت.
بخشی از احساس از دست دادن به چیزی مربوط می شود که فیلسوفان آن را «ارزش های غیر قابل مقایسه» می نامند. این ایده که اگر بین 50 تا صد دلار انتخاب کنید و صد دلار را بگیرید، لحظه ای پشیمان نمی شوید؛ اما اگر بین رفتن به کنسرت یا ماندن در خانه و گذراندن وقت با فرزندتان یکی را انتخاب کنید، در هر صورت چیزی غیر قابل جایگزین را از دست خواهید داد. یکی از چیز هایی که ما در میانسالی تجربه می کنیم، انواع زندگی هایی است که نمی توانیم زندگی کنیم که با زندگی ما متفاوت است و هیچ جبرانی واقعی برای آن وجود ندارد و این می تواند بسیار دردناک باشد.
فکر اینکه «من می توانستم زندگی بهتری داشته باشم و همه چیز می توانست برای من بهتر پیش برود»، تقریبا همیشه وسوسه انگیز است. در این مطلب پیشنهاد شده که «نقطه شروع آن است که با سختی ها بنشینیم و آنها را تصدیق کنیم و سپس برای درک آنچه واقعا در حال رخ دادن است، تلاش کنیم و ویژگی آن را واقعا توصیف کنیم. این با نوعی روش شناسی فلسفی مرتبط است که بین توصیف ادبی و انسانی پدیده هایی مانند غم و اندوه و تامل فلسفی تداوم واقعی وجود دارد».
طبق این مطلب، بسیاری از موارد درباره بحران میانسالی وجود دارد. برخی در آن مقطع به گذشته نگاه می کنند و احساس پشیمانی می کنند. همیشه این حس وجود دارد که گزینه های شما محدود شده اند. این احساس وجود خواهد داشت که پیش تر فرصت هایی باز برای شما وجود داشتند و انواع مختلفی از زندگی وجود داشند که واقعا برای تان جذاب بودند؛ اما اکنون به روشی واضح، مادی و عینی نمی توانید با آنها زندگی کنید. همچنین این پشیمانی وجود دارد که همه چیز در زندگی شما اشتباه پیش رفته است.
شما اشتباه کرده اید و اتفاقات بدی رخ داده و اکنون پروژه این است: «چگونه بقیه عمرم را در این شرایط ناقص زندگی کنم»؟ زندگی رویایی برای بسیاری از ما گزینه ای خارج شده از دسترس قلمداد می شود. افراد همچنین این احساس را دارند که بخش عمده زندگی درگیر روزمرگی است. به جای چیز هایی که زندگی را با ارزش جلوه می دهند، فقط یکی پس از دیگری درگیر روزمرگی هستیم.
سپس مرگ به نظر می رسد در فاصله ای قرار دارد که می توانید آن را با عباراتی که واقعا قابل درک هستند، اندازه گیری کنید. شما این حس را خواهید داشت که یک دهه چگونه است و در بهترین حالت صرفا سه تا چهار دهه باقی مانده پیش روی تان خواهید داشت.
بخشی از احساس از دست دادن به چیزی مربوط می شود که فیلسوفان آن را «ارزش های غیر قابل مقایسه» می نامند. این ایده که اگر بین 50 تا صد دلار انتخاب کنید و صد دلار را بگیرید، لحظه ای پشیمان نمی شوید؛ اما اگر بین رفتن به کنسرت یا ماندن در خانه و گذراندن وقت با فرزندتان یکی را انتخاب کنید، در هر صورت چیزی غیر قابل جایگزین را از دست خواهید داد. یکی از چیز هایی که ما در میانسالی تجربه می کنیم، انواع زندگی هایی است که نمی توانیم زندگی کنیم که با زندگی ما متفاوت است و هیچ جبرانی واقعی برای آن وجود ندارد و این می تواند بسیار دردناک باشد.
فکر اینکه «من می توانستم زندگی بهتری داشته باشم و همه چیز می توانست برای من بهتر پیش برود»، تقریبا همیشه وسوسه انگیز است. در این مطلب پیشنهاد شده که «نقطه شروع آن است که با سختی ها بنشینیم و آنها را تصدیق کنیم و سپس برای درک آنچه واقعا در حال رخ دادن است، تلاش کنیم و ویژگی آن را واقعا توصیف کنیم. این با نوعی روش شناسی فلسفی مرتبط است که بین توصیف ادبی و انسانی پدیده هایی مانند غم و اندوه و تامل فلسفی تداوم واقعی وجود دارد».
