بيست، مهم نيست!

توقع: تو بايد بهترين باشي!
والديني که از فرزند خود توقع گرفتن نمره۲۰ از تمام امتحانات را دارند اين ذهنيت را در دانش آموز ايجاد مي کنند که بايد نمره ۲۰ بگيرد تا همواره مورد قبول و احترام باشد.
 

 آسيب:از دست دادن اعتماد به نفس، اضطراب، پرخاشگري، ناسازگاري

از آن جا که دانش آموز هميشه نمي تواند بهترين باشد، کم کم اعتماد به نفس خود را از دست داده، براي هر امتحاني بسيار مضطرب شده، درصورت نگرفتن نتيجه مورد نظر پرخاشگر و تندخو خواهد شد. اگر والدين از فرزندان خود توقع بيش از حد و نامتناسب با سن، ميزان رشد و مهارت هاي تعريف شده در شرايط سن آنان داشته باشند به مرور فرزندان در واکنش هاي خود آثار و نشانه هاي ناسازگاري را بروز خواهند داد.

 

نشانه هاي رفتاري آسيب ها : ناتمام رها کردن کار و بازي، ناآرامي هنگام غذا خوردن نافرماني، دعوا کردن با بچه هاي ديگر، بروز مشکلات گفتاري، بي احتياطي و نسنجيده عمل کردن، زياد حرف زدن، خرابکاري لوازم و اسباب بازي از فرط استفاده غير اصولي، آزار و اذيت ديگران، نرفتن به رختخواب و لجبازي.
 

شرايط درست: ارج نهادن به تلاش دانش آموز
بايد بدانيم قرار نيست فرزند ما با فردي مقايسه شود و هميشه بهترين باشد بلکه قرار است از درس خواندن لذت ببرد و تلاش کافي براي رشد و پيشرفت خود را داشته باشد و بداند بين دوست داشته شدن و نمره، ارتباطي وجود ندارد. بنابراين دانش آموزي که نمره ۱۵ گرفته و تمام تلاش خود را کرده است بايد از رفتار و گفتار خانواده متوجه شود تلاش او برايشان کافي است و نيازي به گرفتن نمره 20 نيست.

 

پيامد رفتار درست: تلاش بيشتر دانش آموز
او به تدريج خواهد آموخت چيزي باعث افتخار است که براي آن تلاش کرده و زحمت کشيده باشد و پس از هر شکستي، بيشتر تلاش خواهد کرد.