بگذارید کودک مالک بدن خود باشد!
عاطفه رضایی در گفت‌وگویی با ايسنا اظهار کرد: والدین باید از کنارزدن مداوم موهای کودک، تکاندن خاک لباسش، مرتب کردن یقه‌اش و مواردی از این دست خودداری کنند؛ در واقع پدر و مادر باید خود را از جزییات زندگی کودک دور نگهدارند و مدام به او نگویند که « وقتی تکالیف مدرسه‌ات رو انجام میدی راست بشین و موهات و از جلوی چشمت کنار بزن»؛ چراکه با تکرار این جملات ناخودآگاه حریم شخصی کودک و احساس مالکیت او را نابود می‌کنند.
این روانشناس ادامه داد: پند و اندرزهای ریز و درشت با استقلال کودکان مغایرت دارد. وقتی مدام به کودکان‌مان تذکر دهیم و یا مالک بدن آن‌ها باشیم، با خود این‌طور می‌اندیشند که فهم و شعور ندارند. به همین‌خاطر به مرور زمان وجودشان پر از خشم و دوگانگی میشود و ممکن است در سال‌های آتی، حتی در کوچکترین تصمیم‌گیری‌ها نیز از تردید رنج ببرند.
برخی از والدین نیز وقتی از کودکشان سوال میشود بی‌درنگ به جای او پاسخ می‌دهند و این رفتار خود را نوعی محبت قلمداد می‌کنند. در حالی که کودکان اصلا چنین فضایی را نمی‌پسندند و حتی یکی از دلایل رشد ناقص اعتمادبه‌نفس نیز، همین رفتار است؛ چراکه این کودکان به مرور زمان عادت می‌کنند که همیشه یک نفر حامی به جای آن‌ها حرف بزند و پاسخ بدهد.
بسیاری از ما ناخودآگاه مالک فرزندان‌مان هستیم و روح و جسم آن‌ها را به اسارت کشیده‌ایم. مثلا همین که مدام حواس‌مان هست که کودک‌مان در میهمانی‌ها مودب بنشیند، نوشیدنی‌اش را هورت نکشد و یا لباس‌هایش نامرتب نشود، با اسارت هیچ فرقی نمی‌کند. متاسفانه هیچ‌کدام از ما نمی‌دانیم که فرزندمان تا زمانی که به هفت سالگی نرسیده، هنوز کودک است و هیچ نیازی نیست که درست مانند بزرگسالان مبادی آداب باشد.
این روانشناس تصریح کرد: نباید سلیقه خود را به کودکان‌مان دیکته کنیم. فرزندان ما لوح فشرده‌ای از آمال و خواسته‌های ما نیستند. آن‌ها می‌توانند چاق یا لاغر، شلخه و مرتب و یا خوش‌سلیقه و بدسلیقه باشند. آن‌چه بیش از هر مساله‌ای اهمیت دارد این است که والدین مالک فرزندانشان نیستند و کودکان حق دارند بیست و چهار ساعت از شبانه‌روز موهایشان را شانه نکنند و یا هنگام مشق نوشتن دفتر و کتاب‌هایشان را پخش کنند. ما فقط وظیفه داریم که منظم باشیم و نظم را با رفتارمان به آن‌ها بیاموزیم.
وقتی کودک بفهمد که چه باید بکند و چه می‌خواهد بکند، احساس اطمینان در او رشد می‌کند و مشتاق است تا مسوولیت تصمیمات خود را بر عهده بگیرد. پس بهتر است که به کوک‌مان فضا دهیم که حداقل در رابطه با جسم خود، مختار باشد.
این روانشناس ادامه داد: پند و اندرزهای ریز و درشت با استقلال کودکان مغایرت دارد. وقتی مدام به کودکان‌مان تذکر دهیم و یا مالک بدن آن‌ها باشیم، با خود این‌طور می‌اندیشند که فهم و شعور ندارند. به همین‌خاطر به مرور زمان وجودشان پر از خشم و دوگانگی میشود و ممکن است در سال‌های آتی، حتی در کوچکترین تصمیم‌گیری‌ها نیز از تردید رنج ببرند.
برخی از والدین نیز وقتی از کودکشان سوال میشود بی‌درنگ به جای او پاسخ می‌دهند و این رفتار خود را نوعی محبت قلمداد می‌کنند. در حالی که کودکان اصلا چنین فضایی را نمی‌پسندند و حتی یکی از دلایل رشد ناقص اعتمادبه‌نفس نیز، همین رفتار است؛ چراکه این کودکان به مرور زمان عادت می‌کنند که همیشه یک نفر حامی به جای آن‌ها حرف بزند و پاسخ بدهد.
بسیاری از ما ناخودآگاه مالک فرزندان‌مان هستیم و روح و جسم آن‌ها را به اسارت کشیده‌ایم. مثلا همین که مدام حواس‌مان هست که کودک‌مان در میهمانی‌ها مودب بنشیند، نوشیدنی‌اش را هورت نکشد و یا لباس‌هایش نامرتب نشود، با اسارت هیچ فرقی نمی‌کند. متاسفانه هیچ‌کدام از ما نمی‌دانیم که فرزندمان تا زمانی که به هفت سالگی نرسیده، هنوز کودک است و هیچ نیازی نیست که درست مانند بزرگسالان مبادی آداب باشد.
این روانشناس تصریح کرد: نباید سلیقه خود را به کودکان‌مان دیکته کنیم. فرزندان ما لوح فشرده‌ای از آمال و خواسته‌های ما نیستند. آن‌ها می‌توانند چاق یا لاغر، شلخه و مرتب و یا خوش‌سلیقه و بدسلیقه باشند. آن‌چه بیش از هر مساله‌ای اهمیت دارد این است که والدین مالک فرزندانشان نیستند و کودکان حق دارند بیست و چهار ساعت از شبانه‌روز موهایشان را شانه نکنند و یا هنگام مشق نوشتن دفتر و کتاب‌هایشان را پخش کنند. ما فقط وظیفه داریم که منظم باشیم و نظم را با رفتارمان به آن‌ها بیاموزیم.
وقتی کودک بفهمد که چه باید بکند و چه می‌خواهد بکند، احساس اطمینان در او رشد می‌کند و مشتاق است تا مسوولیت تصمیمات خود را بر عهده بگیرد. پس بهتر است که به کوک‌مان فضا دهیم که حداقل در رابطه با جسم خود، مختار باشد.
