نگار فیض آبادی
روز روانشناس و چند حرف خودمانی
میگنا: ممکن است این جمله در ذهن خیلی ها پررنگ باشد که «روانشناسا خودشون یه طوریشون می شه».
یک حقیقت را فراموش نکنیم؛ اینکه روانشناسان هم انسان هستند و حتما گره هایی در زندگی شان هست.
اما... روانشناس حرفه ای؛ کسی ست که تلاش کرده آشفتگی هایش را بهتر مدیریت کند.
رواندرمانی هم ملاقات دو انسان است. یکی روانشناس که آشفتگی های کمتری دارد و دیگری، مراجع که به دلیل آشفتگی های بیشتر، نیاز به کمک را احساس کرده است. اینکه کسی فکر کند روانشناس، قرار است با چوب جادویش، در آن و لحظه ای معجزه کند، هذیانی بیش نیست.
روانشناس، معجزه گر نیست. بلکه انسانی ست که تلاش می کند به شما کمک کند تا ظرفیت وجودی تان را بالا ببرید و خودتان به خودتان کمک کنید.
قطعا این فرآیند، زمانبر است. البته اگر به سبک زندگی «زود، تند، سریع»، عادت نکرده باشید. اگر کسی را دیدید که چند جلسه در کارگاه های جناب آقای استاد دکتر روان دوست، شرکت کرده و حالا در بیوگرافی خودش نوشته دانش آموخته فلان و در ادامه هم افزوده که «روانشناس هستم»، از کنارش با لبخند رد شوید. اعتماد نکنید و بدانید سودای این لقب، او را هوایی کرده. پس به چنین افرادی، بال و پر ندهید تا بیهوده، اوج نگیرند.
اسم روانشناس که می آید خیلی ها می گویند «ای بابا، کی پولشو داره؟ کی وقتشو داره؟ اگه پول داشتم که اصن این مشکلاتو نداشتم!»، حق با شماست. شرکت در جلسات رواندرمانی، مستلزم پرداخت هزینه است. درست مثل هزینه هایی که بابت خرید لباس، دارو و ... می پردازید. اینکه چرا حاضریم برای همه چیز، پول بدهیم الّا برای درمان، ماجرایی ست که نیاز به کشف دارد. البته ما با یک فرهنگ ایرانی، روبرو هستیم. اینکه افراد، احساس می کنند خودشان از پر قُنداق، آدم شناس و روانشناس به دنیا آمده اند و کلاه همه چیزدانی را سفت چسبیده اند تا باد، آن را نبرد.
با این حساب، چه نیازی ست به روانشناس؟
فقط برایم سوال است که بعضی ها از کدام خزینه، پول فراهم می کنند و جیب «فالگیرها» را گشادتر می کنند؟
ناگفته نماند که هزینه های رواندرمانی بالاست. چتر حمایتی بیمه ها، برای خدمات رواندرمانی، سخاوتی ندارد و هزینه ها کمر بیمار را خم می کند. تا جایی که ممکن است طرف بگوید «کلیه و کبد و شش و غیره ام را فروختم تا با پولش برم پیش روانشناس تا روانم سالم باشه»!
این شوخی را باید جدی گرفت.نقدی پشتش پنهان است که با انکارش، فقط خودمان را گول زده ایم. (روی سخنم با مسئولان و همینطور با روانشناسان است).
روانشناس خوب را دریابیم.
کم هستند انسان های شریف، مسئول و حرفه ای، اما شک نکنید که روانشناسان ماهری داریم که می شود به آنها اطمینان کرد.
روز روانشناس را صمیمانه به دوستان روانشناسم تبریک می گویم. 💐
پ.ن ۱: هر کسی روانشناسی خوانده، رواندرمانگر نیست.
پ.ن ۲: عمه درمانی، رواندرمانی نیست.
پ.ن ۳: ای کاش، روانشناسان، تابوها را بشکنند و برای بهبود شرایط، نقدهای دلسوزانه خودشان را درباره صنف روانشناسان، مطرح کنند. آدم های زیادی را سراغ دارم که با شنیدن صبورانه نقد و برداشتن یک قدم مثبت، هم حال خودشان بهتر شده و هم حال بقیه. پس از نقد شدن و نقد کردن، نترسیم.
نگار فیض آبادی، کارشناس ارشد روانشناسی بالینی
یک حقیقت را فراموش نکنیم؛ اینکه روانشناسان هم انسان هستند و حتما گره هایی در زندگی شان هست.
اما... روانشناس حرفه ای؛ کسی ست که تلاش کرده آشفتگی هایش را بهتر مدیریت کند.
رواندرمانی هم ملاقات دو انسان است. یکی روانشناس که آشفتگی های کمتری دارد و دیگری، مراجع که به دلیل آشفتگی های بیشتر، نیاز به کمک را احساس کرده است. اینکه کسی فکر کند روانشناس، قرار است با چوب جادویش، در آن و لحظه ای معجزه کند، هذیانی بیش نیست.
روانشناس، معجزه گر نیست. بلکه انسانی ست که تلاش می کند به شما کمک کند تا ظرفیت وجودی تان را بالا ببرید و خودتان به خودتان کمک کنید.
قطعا این فرآیند، زمانبر است. البته اگر به سبک زندگی «زود، تند، سریع»، عادت نکرده باشید. اگر کسی را دیدید که چند جلسه در کارگاه های جناب آقای استاد دکتر روان دوست، شرکت کرده و حالا در بیوگرافی خودش نوشته دانش آموخته فلان و در ادامه هم افزوده که «روانشناس هستم»، از کنارش با لبخند رد شوید. اعتماد نکنید و بدانید سودای این لقب، او را هوایی کرده. پس به چنین افرادی، بال و پر ندهید تا بیهوده، اوج نگیرند.
اسم روانشناس که می آید خیلی ها می گویند «ای بابا، کی پولشو داره؟ کی وقتشو داره؟ اگه پول داشتم که اصن این مشکلاتو نداشتم!»، حق با شماست. شرکت در جلسات رواندرمانی، مستلزم پرداخت هزینه است. درست مثل هزینه هایی که بابت خرید لباس، دارو و ... می پردازید. اینکه چرا حاضریم برای همه چیز، پول بدهیم الّا برای درمان، ماجرایی ست که نیاز به کشف دارد. البته ما با یک فرهنگ ایرانی، روبرو هستیم. اینکه افراد، احساس می کنند خودشان از پر قُنداق، آدم شناس و روانشناس به دنیا آمده اند و کلاه همه چیزدانی را سفت چسبیده اند تا باد، آن را نبرد.
با این حساب، چه نیازی ست به روانشناس؟
فقط برایم سوال است که بعضی ها از کدام خزینه، پول فراهم می کنند و جیب «فالگیرها» را گشادتر می کنند؟
ناگفته نماند که هزینه های رواندرمانی بالاست. چتر حمایتی بیمه ها، برای خدمات رواندرمانی، سخاوتی ندارد و هزینه ها کمر بیمار را خم می کند. تا جایی که ممکن است طرف بگوید «کلیه و کبد و شش و غیره ام را فروختم تا با پولش برم پیش روانشناس تا روانم سالم باشه»!
این شوخی را باید جدی گرفت.نقدی پشتش پنهان است که با انکارش، فقط خودمان را گول زده ایم. (روی سخنم با مسئولان و همینطور با روانشناسان است).
روانشناس خوب را دریابیم.
کم هستند انسان های شریف، مسئول و حرفه ای، اما شک نکنید که روانشناسان ماهری داریم که می شود به آنها اطمینان کرد.
روز روانشناس را صمیمانه به دوستان روانشناسم تبریک می گویم. 💐
پ.ن ۱: هر کسی روانشناسی خوانده، رواندرمانگر نیست.
پ.ن ۲: عمه درمانی، رواندرمانی نیست.
پ.ن ۳: ای کاش، روانشناسان، تابوها را بشکنند و برای بهبود شرایط، نقدهای دلسوزانه خودشان را درباره صنف روانشناسان، مطرح کنند. آدم های زیادی را سراغ دارم که با شنیدن صبورانه نقد و برداشتن یک قدم مثبت، هم حال خودشان بهتر شده و هم حال بقیه. پس از نقد شدن و نقد کردن، نترسیم.
نگار فیض آبادی، کارشناس ارشد روانشناسی بالینی
