۵ نکته درباره رفتار با افراد عقب مانده ذهنی

حتما مي دانيد که عقب ماندگي ذهني يک بيماري مغزي است و فرد عقب مانده ذهني، فردي است که سن عقلي او از سن تقويمي اش کمتر است. اين بيماري در اثر اختلالات ژنتيکي و يا ديگر عوامل مثل شرايط دوران بارداري و زايمان مادر به وجود مي آيد.

اولین نکته ای که قبل از هر چیز والدین و دیگر اعضای خانواده این افراد باید بدانند این است که از داشتن چنین فردی (فرزند، خواهر یا برادر) احساس ناراحتی نکنند و خجالت نکشند. در برخی موارد دیده شده است که اطرافیان این افراد به خصوص والدین احساس گناه می کنند و این موضوع باعث بر هم ریختگی روابط عاطفی آن ها با اعضای خانواده می شود در حالی که معمولا فرد عقب مانده ذهنی درک عاطفی و هیجانی مناسبی از محیط اطراف خود دارد، پس به شما توصیه می کنم :
* در اولین گام، وی را کاملا بپذیرید. البته با توجه به سن او احتمالا باید این پذیرش اتفاق افتاده باشد.
* نکته دومی که باید بدانید این است که انتظارات خودتان را از او در حد توان و ظرفیتش مطرح کنید. این کار می تواند در قالب واگذاری کارهای ساده و قابل انجام و به نوعی راحت به او محقق شود.
* در گام سوم سعی کنید با واگذاری کارهای کوچک و در حد توان ، ظرفیت و توانمندی های شخصی او را بالا ببرید. واگذاری کارهای شخصی به خودش با نظارت شما کمک بزرگی به اوست.
* نکته چهارم و در خور توجه که خانواده های این افراد باید در نظر گیرند این است که آن ها را از محیط های طبیعی و اجتماعی به دلیل مشکلی که دارند جدا نکنند. جداسازی این افراد در صورتی که مشکل خاصی یا نیاز به مراقبت جدی نداشته باشند توصیه نمی شود.
* نکته پنجم که تاکید بسیار زیادی باید روی آن انجام گیرد، پرهیز از تحقیر و تنبیه این قبیل افراد است. به هیچ وجه به خودتان و به دیگران اجازه ندهید که آن ها را مسخره کنند.
* برای آموزش او می توانید به سازمان بهزیستی مراجعه و از نحوه خدمات آموزشی که از طریق این سازمان قابل ارائه است اطلاع پیدا کنید.
همچنین مراکزی در بیشتر شهرها وجود دارد که معمولا به صورت خیریه اداره می شود و می توانند کمک های آموزشی مناسبی را به او ارائه کنند.

رضا آذريان – کارشناس ارشد علوم تربيتي:خراسان