چگونه خبر بد را به بیمار بگوییم؟
به گزارش ایسنا دکتر حمیدرضا نمازی در جلسه راند اخلاق پزشکی که در محل مرکز پژوهش های علمی دانشجویان دانشگاه علوم پزشکی تهران برگزار شد تصریح کرد: امروزه در دنیا بحث «اوتونومی» به معنای خودمختاری بیمار مطرح است که با تغییرات شناختی ایجاد شده در جامعه این موضوع نیز پیشرفت کرده است، به طوری که قدرت درمانی که قبلا به طور کامل در دستان پزشک بود، امروزه میان وی و بیمار تقسیم شده و تصمیم گیری درخصوص درمان بیماری میان آنها به اشتراک گذاشته شده است.
این استاد فلسفه و اخلاق پزشکی دانشگاه علوم پزشکی تهران به افزایش تشویش و مرارت بیمار در صورت آگاهی از وضعیت بد بیماری خود اشاره کرد و بیان داشت: طرز گفتار پزشک در بیان حقیقت امر به بیمار بسیار مهم است، همیشه جدال بین بیان خبر بد و بروز ندادن آن وجود دارد که تنها مربوط به بیماران مبتلا به سرطان نیست و در مورد همه بیماران صدق می کند.
وی در ادامه با اشاره به عوارض عدم اطلاع بیمار از وضعیت بد خود در دراز مدت، تصریح کرد: در چنین حالتی بیمار تا آخر عمر در پرده ای از ابهام و نگرانی بسر برده و دچار وسواس فکری می شود، به این ترتیب اعتماد خود را نسبت به کادر پزشکی از دست خواهد داد.
وی اضافه کرد: در استرالیا خبر ابتلای فرد به سرطان با شیوه ای مناسب، در حالتی چهره به چهره، همراه با آرامش و پله به پله با توجه به ظرفیت بیمار به وی داده می شود به طوری که برخی از آنها سالگرد یا ماهگرد شروع بیماری خود را جشن می گیرند.
دکتر نمازی در خصوص حقیقت گویی به بیمار و اعلام خبر بد به او و اینکه چطور پس از بیان این خبر با بیمار و همراهان وی برخورد کنیم، افزود: ارتباط بین پزشک و بیمار نوعی ارتباط کمی و کیفی است امروزه برای ارزیابی کمی این ارتباط از روش PDRQ در بیمارستان ها استفاده می شود که شامل تست های مختلفی است.
زنان در تصمیم گیری نوع درمان بیماری آزادی عمل دارند
وی با اشاره به اینکه هیچ ملاحظات اخلاقی یا قانونی، حقی برای مرد در مورد تصمیم گیری برای سلامتی و چگونگی مداوای زن قائل نشده است، مگر در موارد مربوط به مسأله زناشویی آنها، یادآور شد: از آنجا که بیمار اوتونومی دارد، حق او آنقدر جدی است که نمی توان او را مجبور به انجام کاری کرد و لازم است تا خود فرد در مورد نحوه درمان و بیماری خود نظر بدهد و رضایت او برای انجام هرعمل درمانی ضرورت دارد.
این استاد فلسفه و اخلاق دانشگاه علوم پزشکی تهران در خصوص ضرورت بیان حقیقت به بیمار خاطرنشان کرد: زندگی همواره برای انسان دشواری وظیفه است و یکی از این موارد تحمل بار بیماری در آخر عمر یا سرطان است که فرد باید به دوش بکشد.
وی گفت: همانطور که مسئولیت درمان بیمار با پزشک معالج است، مسئولیت دادن خبر بد به بیمار نیز بر عهده او خواهد بود، که در این میان لزوم توجه به وضعیت بیمار و همراهان وی نباید نادیده گرفته شود.
بیماران سرطانی تشویش های ذهنی خود را یادداشت کنند!
دکتر نمازی رعایت نکاتی ویژه هنگام بیان خبر بد به بیمارهم چون پرهیز از زل زدن به چشم وی، نگاه نکردن با حالت بی تفاوتی و از منظری بالا به بیمار، بازخورد دادن به وی با صدا و زبان و ابراز توجه و درگیری با بیمار در عین حال که به گونه ای رفتار نشود که وی نسبت به پزشک وابسته شود، حفظ فاصله روانی میان پزشک و بیمار و پرهیز از بحث فلسفی با بیمار را ضروری دانست و توصیه کرد: بهتر است بیمار به نوشتن تشویش های ذهنی خود ترغیب شود زیرا این کار سبب نظم بخشیدن به افکار و نگرانی های وی خواهد شد.
استاد راهنمای اولین راند اخلاق پزشکی در پایان با بیان لزوم توجه به قاعده طلایی اخلاق به پزشکان و دانشجویان پزشکی توصیه کرد: دائما خود را در لباس بیماران مبتلا به سرطان گذاشته و جهان را از دید آنها ببینید و به تفاوت میان احترام و ترحم توجه کنید؛ از آنجا که بیمار مبتلا به سرطان در مرزی میان بودن و نبودن واقع است توجه و حساسیت رفتاری بالاتری نسبت به یک فرد سالم دارد و تنها نیازمند به احترام یک انسان مبتلا به سرطان است و نه ترحم دیگران.
این استاد فلسفه و اخلاق پزشکی دانشگاه علوم پزشکی تهران به افزایش تشویش و مرارت بیمار در صورت آگاهی از وضعیت بد بیماری خود اشاره کرد و بیان داشت: طرز گفتار پزشک در بیان حقیقت امر به بیمار بسیار مهم است، همیشه جدال بین بیان خبر بد و بروز ندادن آن وجود دارد که تنها مربوط به بیماران مبتلا به سرطان نیست و در مورد همه بیماران صدق می کند.
وی در ادامه با اشاره به عوارض عدم اطلاع بیمار از وضعیت بد خود در دراز مدت، تصریح کرد: در چنین حالتی بیمار تا آخر عمر در پرده ای از ابهام و نگرانی بسر برده و دچار وسواس فکری می شود، به این ترتیب اعتماد خود را نسبت به کادر پزشکی از دست خواهد داد.
وی اضافه کرد: در استرالیا خبر ابتلای فرد به سرطان با شیوه ای مناسب، در حالتی چهره به چهره، همراه با آرامش و پله به پله با توجه به ظرفیت بیمار به وی داده می شود به طوری که برخی از آنها سالگرد یا ماهگرد شروع بیماری خود را جشن می گیرند.
دکتر نمازی در خصوص حقیقت گویی به بیمار و اعلام خبر بد به او و اینکه چطور پس از بیان این خبر با بیمار و همراهان وی برخورد کنیم، افزود: ارتباط بین پزشک و بیمار نوعی ارتباط کمی و کیفی است امروزه برای ارزیابی کمی این ارتباط از روش PDRQ در بیمارستان ها استفاده می شود که شامل تست های مختلفی است.
زنان در تصمیم گیری نوع درمان بیماری آزادی عمل دارند
وی با اشاره به اینکه هیچ ملاحظات اخلاقی یا قانونی، حقی برای مرد در مورد تصمیم گیری برای سلامتی و چگونگی مداوای زن قائل نشده است، مگر در موارد مربوط به مسأله زناشویی آنها، یادآور شد: از آنجا که بیمار اوتونومی دارد، حق او آنقدر جدی است که نمی توان او را مجبور به انجام کاری کرد و لازم است تا خود فرد در مورد نحوه درمان و بیماری خود نظر بدهد و رضایت او برای انجام هرعمل درمانی ضرورت دارد.
این استاد فلسفه و اخلاق دانشگاه علوم پزشکی تهران در خصوص ضرورت بیان حقیقت به بیمار خاطرنشان کرد: زندگی همواره برای انسان دشواری وظیفه است و یکی از این موارد تحمل بار بیماری در آخر عمر یا سرطان است که فرد باید به دوش بکشد.
وی گفت: همانطور که مسئولیت درمان بیمار با پزشک معالج است، مسئولیت دادن خبر بد به بیمار نیز بر عهده او خواهد بود، که در این میان لزوم توجه به وضعیت بیمار و همراهان وی نباید نادیده گرفته شود.
بیماران سرطانی تشویش های ذهنی خود را یادداشت کنند!
دکتر نمازی رعایت نکاتی ویژه هنگام بیان خبر بد به بیمارهم چون پرهیز از زل زدن به چشم وی، نگاه نکردن با حالت بی تفاوتی و از منظری بالا به بیمار، بازخورد دادن به وی با صدا و زبان و ابراز توجه و درگیری با بیمار در عین حال که به گونه ای رفتار نشود که وی نسبت به پزشک وابسته شود، حفظ فاصله روانی میان پزشک و بیمار و پرهیز از بحث فلسفی با بیمار را ضروری دانست و توصیه کرد: بهتر است بیمار به نوشتن تشویش های ذهنی خود ترغیب شود زیرا این کار سبب نظم بخشیدن به افکار و نگرانی های وی خواهد شد.
استاد راهنمای اولین راند اخلاق پزشکی در پایان با بیان لزوم توجه به قاعده طلایی اخلاق به پزشکان و دانشجویان پزشکی توصیه کرد: دائما خود را در لباس بیماران مبتلا به سرطان گذاشته و جهان را از دید آنها ببینید و به تفاوت میان احترام و ترحم توجه کنید؛ از آنجا که بیمار مبتلا به سرطان در مرزی میان بودن و نبودن واقع است توجه و حساسیت رفتاری بالاتری نسبت به یک فرد سالم دارد و تنها نیازمند به احترام یک انسان مبتلا به سرطان است و نه ترحم دیگران.
