مسئولیت اجتماعی و تعادل بین فردگرایی و جمع گرایی

بی میلی نسبت به مسئولیت پذیری اجتماعی و امتناع از حداقل تلاش برای بهبود شرایط، فراتر از دنیای منزوی شخصی غیرقابل قبول است، اما می توان گفت این یک مقوله و نقص اصلی در آموزش و پرورش، در اغلب جوامع امروزی به وضوح دیده می شود. پس برای بهبود بخشیدن اوضاع، هریک از ما باید بهتر از آنچه که هستیم، باشیم و جدای از منافع شخصی مان در کارهای تیمی و گروهی منافع همگان و جامعه را در نظر بگیریم و مشارکت کنیم.
در گذر زمان، در اکثر کشورها، مسئولیت اجتماعی دانشجویان نسبت به گذشته کاهش یافته و بیشتر به سمت و سوی فردگرایی و تمرکز بر خود سوق یافته است، اما تمرکز بر خود در یک محیط آموزشی به جامعه گسترده تر آسیب می رساند و ما را محدود می کند. در انجام کارهای گروهی و ارتقای توانمندی خود و جامعه تان، در کل «آنچه که می توانید باشید» حائزاهمیت است و هیچ مکانی بهتر از مدارس و دانشگاه ها برای آغاز فرایند رشد با لحاظ رشد کل جامعه وجود ندارد. مشکل اساسی مسئولیت پذیری در میان دانش آموزان و دانشجویان آنجا شکل می گیرد که در بسیاری از محیط های آموزشی، از دیرباز بر یادگیری فردی هر دانش آموز یا دانشجو تاکید شده است. این کار اغلب منجر به نتایج بهبود یافته برای بسیاری از دانش آموزان و دانشجویان به صورت فردی می شود که یک امتیاز مثبت برای همه ذینفعان دانشگاهی است اما متاسفانه، در مفهوم یادگیری فردی، نکته منفی، قرار گرفتن دانش آموزان و دانشجویان در برابر همکلاسی ها به عنوان حریفان در مسابقه ای است که «برنده» پاداش می گیرد.
با گذشت زمان، این سیستم های رتبه بندی رقابت شدید ایجاد می کند. جایگزین شدن لذت با استرس و اضطراب و ایجاد رقبا از همکلاسی ها، به طور بالقوه مانع رشد برای همه دانش آموزان می شود. در پایان این مسیر، تشویق و تمجیدها و در نهایت انحصار بهترین فرصت ها، سیستمی نابرابر را شکل می دهد و تداوم می بخشد.
در این سناریو، برنده شدن جایگزین همکاری می شود و در نتیجه به شکل گیری بیشتر افراد خودخواه، حسود، غیرهمکار و نابردبار کمک می کند. این مسیر اشتباه در اوایل چرخه آموزش شروع می شود، خیلی قبل از اینکه بسیاری از دانش آموزان حتی متوجه شوند که در مقایسه با دوستانشان رتبه بندی می شوند. هنگامی که نتایج پیشرفت های شخصی به مهم ترین جنبه آموزش تبدیل می شود، دانشجویان «بهتر» معمولا کسانی هستند که به روش های رایج ارزیابی تسلط دارند (یعنی آزمون دهندگان استاندارد شده بهتر، مقاله نویسان بهتر یا سخنرانان عمومی بهتر) آنها اغلب با تنهایی درس خواندن راحت هستند و مشارکت و کارهای گروهی برایشان آسان نیست.
یک استدلال مخالف از سوی برخی این است که دانشجویان را نمی توان مجبور کرد به همسالان خود کمک کنند و ترجیح بسیاری از خانواده ها و فرزندانشان این است که آنها شخصا برتر از دیگران باشند و خودمحور رفتار کنند. ما هر روز شاهد تاثیرات منفی این نگرش در همه جوامع هستیم. از این رو حس اجتماع نسل ها درگذر زمان در حال کاهش است. نفع و موفقیت شخصی مدت هاست که جایگزین نفع بیشتر جامعه در اکثر جوامع شده است، اما هنوز هم می توان آن را اصلاح کرد، هرچند نیاز به زمان دارد. در دنیای واقعی، مردم در جزیره زندگی نمی کنند. پس ضروری است که به سمت ارتقای مهارت های فردی و اجتماعی و ارتقای مسئولیت پذیری اجتماعی و مشارکت در امور حرکت کنیم که در آن رشد تک تک یادگیرندگان به طور ذاتی با پیشرفت جمعی گروه مرتبط است.
دانشجویان باید به مشارکت بیشتر تشویق و از پارادایم فردگرایی رقابتی خارج شوند. اهداف فردی و گروهی نباید متقابل باشد. ایجاد این تغییرات نه تنها در بهبود فرد تاثیرگذار است، بلکه به همکاری صمیمانه و دلسوزانه در جهت بهبود دیگران هم گسترش می یابد. به همین دلیل معیارهای ارزیابی باید فراتر از پیشرفت فردی گسترش یابد تا پیشرفت گروه را به عنوان یک کل در برگیرد.
حفظ تعادل هماهنگ بین یادگیری فردی و جمعی ضروری است. در قرن بیست و یکم، کمک به رشد فردی همپای ارتقای جامعه و افزایش مشارکت، یک مهارت مهم است. پرورش آن به درک این بستگی دارد که ادراک و رشد یک فرد به طور ذاتی با محرک های بیرونی مانند محیط پرورشی در خانه، تعامل با طبیعت، مشارکت با همکاران و مشارکت اجتماعی پاداش دهنده مرتبط است. گروه ها باید برای رفع مشکلاتی که هنگام کار با هم ظاهر می شوند، توانمند شوند. فشار همسالان می تواند انگیزه تغییر رفتار باشد تا دریابند همان طور که مسئولیت فردی دارند باید مسئولیت های جمعی را هم بپذیرند.با وجودی که برخی اساتید تمایلی به استفاده از کار گروهی ندارند، زیرا معتقدند برخی از گروه ها با یکدیگر ضعیف کار می کنند و با توجه به مطالب زیاد در دوره آموزشی، استاد زمانی برای آموزش پویایی گروه های کوچک ندارد، اما در انجام پروژه ها، اساتید باید دانشجویان را ترغیب کنند تا به یکدیگر کمک کنند و کاری سازنده و صحیح را با به کارگیری از توانایی هایشان ارائه دهند.