مدیر گروه روانشناسی بالینی دانشگاه علوم پزشکی ایران:
آموزش مهارت مدیریت هیجان در سینمای کودک ضرورت دارد
میگنا: بنفشه غرایی یکی از بهترین روش‌های تربیتی را مدلسازی دانست و گفت: مدلسازی در نظام یادگیری کودکان می‌تواند نقش بسیار مهمی داشته باشد. مخصوصا وقتی که افراد یا شخصیت‌های کارتونی به سلبریتی تبدیل میشوند بچه‌ها سعی می‌کنند از آن ها مدلسازی کنند. این مدلسازی نظیر یک شمشیر دو لبه است و اگر بدون برنامه‌ریزی مدون دیالوگ‌ها و رفتارهای طنازانه بدون هدف تربیتی در فیلم باشد، می‌تواند بر مخاطب تاثیر منفی بگذارد. در حالی که تاثیر مثبت آن می‌تواند با برنامه‌ریزی و مشاوره با روانشناسان بروز کند.
وی به تاثیر آثار سینمایی کودک و نوجوان بر بروز بزه نیز اشاره کرد و گفت: میتوان از دو وجهه به بزه نگاه کرد: رفتارهای بزهکارانه‌ای که کودک مرتکب میشود و رفتارهای بزهکارانه‌ای که بر روی کودک ارتکاب می‌یابد. طبیعتا از طریق برنامه‌های آموزشی و فیلم‌ها میتوان خطرهایی که یک کودک را تهدید می‌کند، نمایش داد و از طرفی نحوه برخورد صحیح را هم آموزش داد. در واقع این گونه فیلم‌ها به مراقبت‌کنندگان و کودکان مخاطرات را گوشزد می‌کنند و راه‌حل‌ها را هم نشان می‌دهند. اما افزون بر این، کودکان با هیجان‌هایی چون خشم، اضطراب و ترس مواجه‌اند و لزوما همه در خانواده‌هایی بزرگ نمی‌شوند که روش‌های مدیریت مناسب هیجان را یاد بگیرند. برنامه‌ها و فیلم‌های کودکان می‌تواند مهارت‌های مدیریت هیجان به خصوص اضطراب و ترس و خشم را که عواقب زیادی نیز دارد، آموزش دهد.
دانشیار دانشگاه علوم پزشکی ایران در پاسخ به میزان اهمیت هر یک از دو رویکرد «درباره کودک» و «برای کودک» بیان کرد: هر دو نوع فیلم مهم هستند و هر دو وجه باید مورد توجه قرار بگیرند اما برای سنجش میزان اهمیت هر یک باید دانست مخاطب هر رویکرد چه کسانی هستند. برای مثال گاهی فیلم‌هایی نمایش داده میشوند که مناسب خانواده‌اند و همزمان با کودک و نوجوان، والدین نیز با دنیای درونی بچه‌ها آشناتر میشوند.
غرایی افزود: برخی از فیلم‌ها و برنامه‌ها نیز به طور ویژه بر مخاطب کودک و نوجوان تاکید دارند و برای خانواده و والدین چندان جذاب نیستند. به نظر می‌رسد این دو رویکرد به خوبی انواع فیلم کودک و نوجوان را نشان می دهد.
وی به تاثیر آثار سینمایی کودک و نوجوان بر بروز بزه نیز اشاره کرد و گفت: میتوان از دو وجهه به بزه نگاه کرد: رفتارهای بزهکارانه‌ای که کودک مرتکب میشود و رفتارهای بزهکارانه‌ای که بر روی کودک ارتکاب می‌یابد. طبیعتا از طریق برنامه‌های آموزشی و فیلم‌ها میتوان خطرهایی که یک کودک را تهدید می‌کند، نمایش داد و از طرفی نحوه برخورد صحیح را هم آموزش داد. در واقع این گونه فیلم‌ها به مراقبت‌کنندگان و کودکان مخاطرات را گوشزد می‌کنند و راه‌حل‌ها را هم نشان می‌دهند. اما افزون بر این، کودکان با هیجان‌هایی چون خشم، اضطراب و ترس مواجه‌اند و لزوما همه در خانواده‌هایی بزرگ نمی‌شوند که روش‌های مدیریت مناسب هیجان را یاد بگیرند. برنامه‌ها و فیلم‌های کودکان می‌تواند مهارت‌های مدیریت هیجان به خصوص اضطراب و ترس و خشم را که عواقب زیادی نیز دارد، آموزش دهد.
دانشیار دانشگاه علوم پزشکی ایران در پاسخ به میزان اهمیت هر یک از دو رویکرد «درباره کودک» و «برای کودک» بیان کرد: هر دو نوع فیلم مهم هستند و هر دو وجه باید مورد توجه قرار بگیرند اما برای سنجش میزان اهمیت هر یک باید دانست مخاطب هر رویکرد چه کسانی هستند. برای مثال گاهی فیلم‌هایی نمایش داده میشوند که مناسب خانواده‌اند و همزمان با کودک و نوجوان، والدین نیز با دنیای درونی بچه‌ها آشناتر میشوند.
غرایی افزود: برخی از فیلم‌ها و برنامه‌ها نیز به طور ویژه بر مخاطب کودک و نوجوان تاکید دارند و برای خانواده و والدین چندان جذاب نیستند. به نظر می‌رسد این دو رویکرد به خوبی انواع فیلم کودک و نوجوان را نشان می دهد.
مرجع : پانا
