کاسب کاری جدید با تیغ جراحی!
زیر میزی هر روز بیشتر از دیروز
کاسب کاری جدید با تیغ جراحی!
اگر کسی دیگر بود کمتر از 5 میلیون تومان از او نمی‌گرفت.» در نهایت 100 هزار تومان تخفیف می‌گیرد. هیچ فاکتوری هم برای پرداخت مبلغ یک میلیون و 900 هزار تومان به او نمی‌دهند. می‌گوید: «بیش از هرچیزی روحیه کاسب‌کارانه پزشکان آدم را اذیت می‌کند.
جراحان همچنان «زیرمیزی» می‌گیرند و گرانی‌ها هم تهدید خانم وزیر مبنی بر اخراج پزشکانی که زیر میزی می‌گیرند را بی‌تاثیر کرده است.
این مسئله برای چندمین بار واکنش «محمدحسین شهریاری» رئیس کمیسون بهداشت مجلس شورای اسلامی را به دنبال داشته است. یک مقام مسئول هم عملی کردن وعده «مرضیه وحید دستجردی» وزیر بهداشت، درمان و آموزش‌پزشکی برای اخراج پزشکان متخلف را غیرعملی می‌داند و می‌گوید: «خانم وزیر یک پزشک است و نمی‌تواند قانونی را برخلاف جامعه‌ای که خود عضو آن است، اجرایی کند.» به گفته او سیاست وزارت بهداشت، حمایت از پزشک است.
حرف‌های مهدی میرزایی، گفته این منبع موثق را- که نمی‌‌خواهد نامی از او برده شود- تایید می‌کند. میرزایی به «تهران‌امروز» می‌گوید: «پسرم نیاز به عمل لوزالمعده داشت. پزشک معالج او یک بیمارستان خصوصی و یک‌بیمارستان دولتی را به من معرفی کرد.» پزشک به او تاکید می‌کند که کیفیت هر دو بیمارستان یکی است. او هم بیمارستان دولتی را انتخاب می‌کند، بیمارستانی که قرار است هیچ پولی از او نگیرد.
پسرش را به اتاق عمل می‌برند. او و همسرش نگران پشت در اتاق عمل ساعت‌ها را به کندی می‌گذارند که پرستاری از اتاق خارج میشود و می‌گوید: «دکتر سلام رساند و پیغام داد همین اکنون 2 میلیون تومان به او بدهید.» به پرستار می‌گوید: «چنین قراری نداشتیم.» و می‌پرسد: «اگر نداشته باشم چه؟» پرستار می‌گوید: «پسرت را از بی‌هوشی در می‌آوریم.» او می‌گوید: «کاری نمی‌توانستم بکنم.
جالب اینجاست که دکتر را یکی از دوستان مشترک و همکاران خودش معرفی کرده بود. قبول کردم و پول را به پرستار دادم نه حتی بیمارستان دولتی.» میزرایی بعد به سر وقت مسئول بیمه بیمارستان می‌رود. مسئول بیمه به او می‌گوید: «شما با پزشک تبانی کرده‌اید؟» میرزایی می‌گوید: «تبانی کرده‌ام که 2 میلیون به پزشک پرداخت کنم؟!»
مسئله را به اتاق رئیس بیمارستان می‌کشانند. رئیس بیمارستان به اومی‌گوید: « شما حتماً با دکتر صحبت کرده‌اید و چنین قراری گذاشته اید.» در نهایت هم بیمه به او می‌گوید: «نباید می‌دادی.» او می‌پرسد؟ آیا اگر فرزند خودشان بود، باز هم چنین جوابی می‌دادند.
زیرمیزی همه‌جا، همه وقت!
میرزایی می‌گوید که این مبلغ را در یک بیمارستان دولتی پرداخت کرده‌است اما منبع موثق می‌گوید: «زیرمیزی‌ها در بیمارستان‌های دولتی به دلیل کیفیت پایین آنها پرداخت نمی‌شوند.» بلکه پزشک جراح، طعمه را به بیمارستان خصوصی می‌کشاند و آنجا کاسب‌کارانه از او مبلغی بیشتر از آنچه از طریق تعرفه به جیب پزشک می‌رسد، از او می‌گیرد اما دکتر« سیدهاشم سید مهدی»، جراح عمومی می‌گوید: «سرانه درمان چنان در کشور ما پایین است که با گرانی‌ها برابری نمی‌کند. حتی در بیمارستان‌های دولتی الان به راحتی پول و زیرمیزی می‌گیرند و خود بیمارستان هم رومیزی می‌گیرد. در حالی که این‌ها موظف‌اند که خدمات را رایگان به مردم ارائه دهند.»
به گفته او قبح این کار در جامعه از بین رفته به طوری که کسانی که نمی‌گیرند، دیگران آنها را افرادی ضعیف تلقی می‌کنند که چرا تخصص‌شان را مفت می‌فروشند و این درد جامعه و پزشکان ماست.
زیرمیزی در تهران، در شهرستان
منبع موثق می‌گوید: «زیرمیزی در بیمارستان‌های دولتی کمتر اتفاق می‌افتد. چون کیفیت بیمارستان‌های دولتی پایین است. از سوی دیگر هیات علمی‌ها و پزشکان متخصص که باید 54 ساعت در هفته را در بیمارستان‌های دولتی بگذرانند، کار را به رزیدنت‌ها می‌سپارند. بنابراین افراد برای اینکه جان بیمار خود را به خطر نیندازند، ترجیج می‌دهند که مریض را در بیمارستان‌های خصوصی بستری کنند.»
او می‌گوید: «تعرفه‌هایی که وزارت بهداشت برای بخش خصوصی تعیین کرده، جوابگوی نیاز متخصصان و جراحان نیست.» این مسئله را ایرج فاضل، رئیس جامعه جراحان ایران هم تایید می‌کند و می‌گوید: «دریافت زیرمیزی پاسخی به بی عدالتی در حوزه سلامت است.»
او معتقد است که تعرفه‌های پزشکان در فقیرترین کشورهای همسایه ما 4 برابر ایران است. این موضوع باعث شده تا در حق جامعه جراحان کشور اجحاف شود و جراحان با رقم‌های نازل و کمتر از دستمزد یک تعمیرکار به وظیفه خودشان عمل کنند. بنابراین همین که پای بیمار به بیمارستان خصوصی رسید، جراح مبلغی بیشتر از آنچه از تعرفه‌ها به او می‌رسد را از بیمار طلب می‌کند. این در حالی است که جراحانی که خود سهام‌دار بیمارستان‌های خصوصی هستند 30 درصد مبلغی که بیمارستان از بیمار می‌گیرد به حساب آنها می‌رود!
جان بیمار چقدر می‌ارزد؟!
جواد صدری به «تهران امروز» می‌گوید: «پای پدرم، چند هفته پیش در یک بیمارستان خصوصی عمل شد.» پزشک از او 2 میلیون زیر میزی می‌گیرد. صورت‌حساب بیمارستان هم نشان می‌دهد که یک میلیون و 600 هزار تومان از 5میلیونی که به بیمارستان پرداخت شده، به پزشک جراح داده میشود. او سعی می‌کند تا از پزشک تخیفی بگیرد اما پزشک به او می‌گوید که کمتر از این مقدار برای او صرف نمی‌کند. حتی جراح به او می‌گوید:
« اگر کسی دیگر بود کمتر از 5 میلیون تومان از او نمی‌گرفت.» در نهایت 100 هزار تومان تخفیف می‌گیرد. هیچ فاکتوری هم برای پرداخت مبلغ یک میلیون و 900 هزار تومان به او نمی‌دهند. می‌گوید: «بیش از هرچیزی روحیه کاسب‌کارانه پزشکان آدم را اذیت می‌کند.»
زیرمیزی در شهرستانها
زیرمیزی در شهرستانها فرق می‌کند. بیشتر شهرستانها بیمارستان خصوصی ندارند اما مطب پزشکان جای خوبی برای گرفتن زیرمیزی است. معمولا پزشک بیمار خود را از بیمارستان به مطب می‌کشاند و به او می‌گوید: «اگر می‌خواهی خودم عملت کنم، باید چنین مبلغی را به او پرداخت کنی، در غیر این صورت رزیدنت‌ها تو را جراحی می‌کنند.» بیمار هم هیچ چاره‌ای جز پذیریش و پرداخت زیرمیزی ندارد.
قسم نامه بقراط!
«محمدحسین شهریاری» رئیس کمیسیون بهداشت و درمان مجلس سخن تلخ دیگری را یادآوری می‌کند. سرمایه‌گذاری در حوزه سلامت کشور سوددهی ندارد و اگر پزشکان بخواهند سرمایه‌گذاری کنند و بیمارستانی را راه‌اندازی کنند، تنها به خاطر این است که بتوانند جراحیهای زیادی را در آن مرکز درمانی داشته باشند.
پزشکانی که تیغ به دست می‌گیرند جیب خالی بیمار را خالی‌تر می‌کنند. بیمارانی که برخلاف قانون 70 درصد هزینه‌ها را خودشان پرداخت می‌کنند اما مبلغی که به پزشک پرداخت می‌کنند سوای این 70 درصد است. شهریاری امیدواراست که با تشکیل سازمان بیمه سلامت نظارت بر عملکرد پزشکان بیشتر صورت گیرد اما تشکیل این سازمان هم در میان تصمیم‌گیری رئیس‌جمهوری معلق مانده است تا پزشک بماند و بیماری که نظام ورشکسته سلامت نمی‌تواند از او دفاع کند.
اما یک سوال این وسط بی‌پاسخ می‌ماند. درست است که تعرفه‌های پزشکی خیلی پایین هستند و دولت حق واقعی پزشک را پرداخت نمی‌کند اما آیا پزشک کم‌کاری دولت را با فشار روی بیمار جبران می‌کند؟ آیا جراحانی که مثل یک کاسب با بیمار خود صحبت می‌کنند، قسم‌نامه «بقراط» را فراموش کرده‌اند؟
پزشکانی که اتفاقا وضع مالی آنها از سایر پزشکان بهتراست. به هرحال درآمد جراحان آنقدر زیاداست که در این همین شرایط سخت هم تنها سرمایه‌‌گذاران نظام‌سلامت هستند. بیمارستان خصوصی دایر می‌کنند تا جراحیهای بیشتری انجام دهند، جراحیهای که زیرمیزی جزولاینفک آنهاست.
گزارش قدس انلاین به نقل ازتهران امروز
کاسب کاری جدید با تیغ جراحی!
اگر کسی دیگر بود کمتر از 5 میلیون تومان از او نمی‌گرفت.» در نهایت 100 هزار تومان تخفیف می‌گیرد. هیچ فاکتوری هم برای پرداخت مبلغ یک میلیون و 900 هزار تومان به او نمی‌دهند. می‌گوید: «بیش از هرچیزی روحیه کاسب‌کارانه پزشکان آدم را اذیت می‌کند.جراحان همچنان «زیرمیزی» می‌گیرند و گرانی‌ها هم تهدید خانم وزیر مبنی بر اخراج پزشکانی که زیر میزی می‌گیرند را بی‌تاثیر کرده است.
این مسئله برای چندمین بار واکنش «محمدحسین شهریاری» رئیس کمیسون بهداشت مجلس شورای اسلامی را به دنبال داشته است. یک مقام مسئول هم عملی کردن وعده «مرضیه وحید دستجردی» وزیر بهداشت، درمان و آموزش‌پزشکی برای اخراج پزشکان متخلف را غیرعملی می‌داند و می‌گوید: «خانم وزیر یک پزشک است و نمی‌تواند قانونی را برخلاف جامعه‌ای که خود عضو آن است، اجرایی کند.» به گفته او سیاست وزارت بهداشت، حمایت از پزشک است.
حرف‌های مهدی میرزایی، گفته این منبع موثق را- که نمی‌‌خواهد نامی از او برده شود- تایید می‌کند. میرزایی به «تهران‌امروز» می‌گوید: «پسرم نیاز به عمل لوزالمعده داشت. پزشک معالج او یک بیمارستان خصوصی و یک‌بیمارستان دولتی را به من معرفی کرد.» پزشک به او تاکید می‌کند که کیفیت هر دو بیمارستان یکی است. او هم بیمارستان دولتی را انتخاب می‌کند، بیمارستانی که قرار است هیچ پولی از او نگیرد.
پسرش را به اتاق عمل می‌برند. او و همسرش نگران پشت در اتاق عمل ساعت‌ها را به کندی می‌گذارند که پرستاری از اتاق خارج میشود و می‌گوید: «دکتر سلام رساند و پیغام داد همین اکنون 2 میلیون تومان به او بدهید.» به پرستار می‌گوید: «چنین قراری نداشتیم.» و می‌پرسد: «اگر نداشته باشم چه؟» پرستار می‌گوید: «پسرت را از بی‌هوشی در می‌آوریم.» او می‌گوید: «کاری نمی‌توانستم بکنم.
جالب اینجاست که دکتر را یکی از دوستان مشترک و همکاران خودش معرفی کرده بود. قبول کردم و پول را به پرستار دادم نه حتی بیمارستان دولتی.» میزرایی بعد به سر وقت مسئول بیمه بیمارستان می‌رود. مسئول بیمه به او می‌گوید: «شما با پزشک تبانی کرده‌اید؟» میرزایی می‌گوید: «تبانی کرده‌ام که 2 میلیون به پزشک پرداخت کنم؟!»
مسئله را به اتاق رئیس بیمارستان می‌کشانند. رئیس بیمارستان به اومی‌گوید: « شما حتماً با دکتر صحبت کرده‌اید و چنین قراری گذاشته اید.» در نهایت هم بیمه به او می‌گوید: «نباید می‌دادی.» او می‌پرسد؟ آیا اگر فرزند خودشان بود، باز هم چنین جوابی می‌دادند.
زیرمیزی همه‌جا، همه وقت!
میرزایی می‌گوید که این مبلغ را در یک بیمارستان دولتی پرداخت کرده‌است اما منبع موثق می‌گوید: «زیرمیزی‌ها در بیمارستان‌های دولتی به دلیل کیفیت پایین آنها پرداخت نمی‌شوند.» بلکه پزشک جراح، طعمه را به بیمارستان خصوصی می‌کشاند و آنجا کاسب‌کارانه از او مبلغی بیشتر از آنچه از طریق تعرفه به جیب پزشک می‌رسد، از او می‌گیرد اما دکتر« سیدهاشم سید مهدی»، جراح عمومی می‌گوید: «سرانه درمان چنان در کشور ما پایین است که با گرانی‌ها برابری نمی‌کند. حتی در بیمارستان‌های دولتی الان به راحتی پول و زیرمیزی می‌گیرند و خود بیمارستان هم رومیزی می‌گیرد. در حالی که این‌ها موظف‌اند که خدمات را رایگان به مردم ارائه دهند.»
به گفته او قبح این کار در جامعه از بین رفته به طوری که کسانی که نمی‌گیرند، دیگران آنها را افرادی ضعیف تلقی می‌کنند که چرا تخصص‌شان را مفت می‌فروشند و این درد جامعه و پزشکان ماست.
زیرمیزی در تهران، در شهرستان
منبع موثق می‌گوید: «زیرمیزی در بیمارستان‌های دولتی کمتر اتفاق می‌افتد. چون کیفیت بیمارستان‌های دولتی پایین است. از سوی دیگر هیات علمی‌ها و پزشکان متخصص که باید 54 ساعت در هفته را در بیمارستان‌های دولتی بگذرانند، کار را به رزیدنت‌ها می‌سپارند. بنابراین افراد برای اینکه جان بیمار خود را به خطر نیندازند، ترجیج می‌دهند که مریض را در بیمارستان‌های خصوصی بستری کنند.»
او می‌گوید: «تعرفه‌هایی که وزارت بهداشت برای بخش خصوصی تعیین کرده، جوابگوی نیاز متخصصان و جراحان نیست.» این مسئله را ایرج فاضل، رئیس جامعه جراحان ایران هم تایید می‌کند و می‌گوید: «دریافت زیرمیزی پاسخی به بی عدالتی در حوزه سلامت است.»
او معتقد است که تعرفه‌های پزشکان در فقیرترین کشورهای همسایه ما 4 برابر ایران است. این موضوع باعث شده تا در حق جامعه جراحان کشور اجحاف شود و جراحان با رقم‌های نازل و کمتر از دستمزد یک تعمیرکار به وظیفه خودشان عمل کنند. بنابراین همین که پای بیمار به بیمارستان خصوصی رسید، جراح مبلغی بیشتر از آنچه از تعرفه‌ها به او می‌رسد را از بیمار طلب می‌کند. این در حالی است که جراحانی که خود سهام‌دار بیمارستان‌های خصوصی هستند 30 درصد مبلغی که بیمارستان از بیمار می‌گیرد به حساب آنها می‌رود!
جان بیمار چقدر می‌ارزد؟!
جواد صدری به «تهران امروز» می‌گوید: «پای پدرم، چند هفته پیش در یک بیمارستان خصوصی عمل شد.» پزشک از او 2 میلیون زیر میزی می‌گیرد. صورت‌حساب بیمارستان هم نشان می‌دهد که یک میلیون و 600 هزار تومان از 5میلیونی که به بیمارستان پرداخت شده، به پزشک جراح داده میشود. او سعی می‌کند تا از پزشک تخیفی بگیرد اما پزشک به او می‌گوید که کمتر از این مقدار برای او صرف نمی‌کند. حتی جراح به او می‌گوید:
« اگر کسی دیگر بود کمتر از 5 میلیون تومان از او نمی‌گرفت.» در نهایت 100 هزار تومان تخفیف می‌گیرد. هیچ فاکتوری هم برای پرداخت مبلغ یک میلیون و 900 هزار تومان به او نمی‌دهند. می‌گوید: «بیش از هرچیزی روحیه کاسب‌کارانه پزشکان آدم را اذیت می‌کند.»
زیرمیزی در شهرستانها
زیرمیزی در شهرستانها فرق می‌کند. بیشتر شهرستانها بیمارستان خصوصی ندارند اما مطب پزشکان جای خوبی برای گرفتن زیرمیزی است. معمولا پزشک بیمار خود را از بیمارستان به مطب می‌کشاند و به او می‌گوید: «اگر می‌خواهی خودم عملت کنم، باید چنین مبلغی را به او پرداخت کنی، در غیر این صورت رزیدنت‌ها تو را جراحی می‌کنند.» بیمار هم هیچ چاره‌ای جز پذیریش و پرداخت زیرمیزی ندارد.
قسم نامه بقراط!
«محمدحسین شهریاری» رئیس کمیسیون بهداشت و درمان مجلس سخن تلخ دیگری را یادآوری می‌کند. سرمایه‌گذاری در حوزه سلامت کشور سوددهی ندارد و اگر پزشکان بخواهند سرمایه‌گذاری کنند و بیمارستانی را راه‌اندازی کنند، تنها به خاطر این است که بتوانند جراحیهای زیادی را در آن مرکز درمانی داشته باشند.
پزشکانی که تیغ به دست می‌گیرند جیب خالی بیمار را خالی‌تر می‌کنند. بیمارانی که برخلاف قانون 70 درصد هزینه‌ها را خودشان پرداخت می‌کنند اما مبلغی که به پزشک پرداخت می‌کنند سوای این 70 درصد است. شهریاری امیدواراست که با تشکیل سازمان بیمه سلامت نظارت بر عملکرد پزشکان بیشتر صورت گیرد اما تشکیل این سازمان هم در میان تصمیم‌گیری رئیس‌جمهوری معلق مانده است تا پزشک بماند و بیماری که نظام ورشکسته سلامت نمی‌تواند از او دفاع کند.
اما یک سوال این وسط بی‌پاسخ می‌ماند. درست است که تعرفه‌های پزشکی خیلی پایین هستند و دولت حق واقعی پزشک را پرداخت نمی‌کند اما آیا پزشک کم‌کاری دولت را با فشار روی بیمار جبران می‌کند؟ آیا جراحانی که مثل یک کاسب با بیمار خود صحبت می‌کنند، قسم‌نامه «بقراط» را فراموش کرده‌اند؟
پزشکانی که اتفاقا وضع مالی آنها از سایر پزشکان بهتراست. به هرحال درآمد جراحان آنقدر زیاداست که در این همین شرایط سخت هم تنها سرمایه‌‌گذاران نظام‌سلامت هستند. بیمارستان خصوصی دایر می‌کنند تا جراحیهای بیشتری انجام دهند، جراحیهای که زیرمیزی جزولاینفک آنهاست.
گزارش قدس انلاین به نقل ازتهران امروز
