بسيار شکننده و حساسم
پاسخ مشاور: زود رنجي وزود ناراحت شدن از اين امر ناشي مي شود که احتمالاً شما در رفتارهاي همسر يا اطرافيانتان، پيام ها يا اشاراتي مي بينيد که حس منفي در شما ايجاد مي کند. مثلاً ممکن است در حال صحبت تلفني با همسرتان باشيد و او يک دفعه بگويد که بايد تلفن را قطع کند يا ممکن است در حضور شما از موفقيت هاي مالي برادرش تعريف و تمجيد کند و شما ناراحت شويد.
در خود عميق شويد
اگر در چنين موقعيت هايي ناراحت يا عصباني مي شويد بايد کمي در خود عميق شويد که مگر معناي اين رفتار براي شما چيست که بابت آن ناراحت مي شويد. بيشتر افراد در برابر اين سوال ممکن است بگويند خب بدون خداحافظي تلفن را قطع کردن بي احترامي است براي همين ناراحت شدم يا شوهر ممکن است بگويد من هر کاري مي کنم به چشم خانمم نمي آيد و هميشه از خانواده خودش تعريف مي کند. ولي واقعيت قضيه چيز ديگري است چون مقصر دانستن ديگران ساده ترين راه حلي است که مي تواند شما را آرام کند.
اين گونه رفتارها براي شما بار عاطفي و احساسي دارد به همين دليل مي تواند شما را ناراحت کند. مثالي مي زنيم تا قضيه بيشتر روشن شود. مثلاً اگر کسي در خانواده خودش هميشه بايد تلاش مي کرده است تا مورد توجه قرار گيرد و از طرفي هميشه با خواهر و برادر يا بقيه بچه هاي فاميل مقايسه مي شده است، اين باور در ذهن او شکل گرفته است که احتمالاً يک جاي کار او ايراد دارد که تاييد نمي شود.
نتيجه اين رفتار والدين و اطرافيان، شکل گيري حس حقارت در فرد است. چنين کسي بعدها در روابطش با ديگران به خصوص همسر هميشه از دست کم گرفته شدن و ناديده گرفته شدن مي ترسد؛ بنابراين قطع کردن تلفن اين زنگ خطر را در ذهن او به صدا در مي آورد که "مواظب باش همسرت هم دارد تو را دست کم مي گيرد" يا صحبت از موفقيت هاي مالي يک فرد ديگر مي تواند اين تهديد را تازه کند که دوباره کسي براي مقايسه شدن و بهتر بودن وجود دارد. جالب است که فرد در چنين موقعيت هايي مي داند عصباني است، اما در بسياري از مواقع ممکن است از علت عصبانيت خود اطلاعي نداشته باشد.
ترس از بيان احساسات
مشکل ديگر اين است که فرد دست کم گرفته شده، مي ترسد راحت از احساسات خودش حرف بزند که مبادا به او انگ زودرنجي يا غيرمنطقي بودن بزنند؛ بنابراين تلاش مي کند ناراحتي خودش را به شکل قابل پسندتري عنوان کند، مثلاً در موقعيت تعريف همسر از برادرش، فرد از اين مقايسه ناراحت است اما چون خودش هم نمي داند ناراحتي اش درباره چيست يا چون زشت مي داند که بگويد از مقايسه شدن با بقيه عصباني است، در ذهنش به دنبال دليل موجهي بر اي عصبانيت خود مي گردد و براي همين در بيشتر مواقع، اتفاق ناراحت کننده اي را که مثلاً 10 سال پيش رخ داده است، يادآوري مي کند. نتيجه چه مي شود؟ بحث بالا مي گيرد، به دليل شدت بحث يکي از طرفين سردرد مي گيرد و در بيشتر مواقع بحث با قهر کردن پايان مي يابد.
راه حل:
ابتدا براي خود مشخص کنيد که دقيقاً از چه چيزي ناراحت يا رنجيده مي شويد. اول بايد خودتان بدانيد که از چه ناراحت مي شويد. در گام بعدي اين موارد ناراحت کننده را با همسرتان در ميان بگذاريد و از او راه حل و کمک بخواهيد تا در کم شدن حساسيت به شما کمک کند. اگر همسرتان معتقد است که در برخي از اين موارد زود رنج هستيد اين موارد را با فردي امين و متعهد غير از اعضاي خانواده خود هم مطرح کنيد تا ببينيد آيا واقعاً زود رنج هستيد يا همسر شما خيلي بي تفاوت است. اگر متوجه شديد در مواردي زود رنج هستيد يعني موقعيت آنقدر ناراحت کننده نبوده که شما ناراحت شده ايد، کمي در خود و افکار خود عميق شويد و اين سوال را از خود بپرسيد که اين موقعيت يا رفتار براي من چه معنايي دارد که ناراحت شدم. اگر در غير از برخورد با همسرتان، اين حس هاي منفي را در برخورد با بقيه هم تجربه مي کنيد بايد براي کمک به خودتان فکري بکنيد چون بيشتر از هر کسي خود شما هستيد که اذيت مي شويد.
عباس کيوانلو – روان شناس باليني
در خود عميق شويد
اگر در چنين موقعيت هايي ناراحت يا عصباني مي شويد بايد کمي در خود عميق شويد که مگر معناي اين رفتار براي شما چيست که بابت آن ناراحت مي شويد. بيشتر افراد در برابر اين سوال ممکن است بگويند خب بدون خداحافظي تلفن را قطع کردن بي احترامي است براي همين ناراحت شدم يا شوهر ممکن است بگويد من هر کاري مي کنم به چشم خانمم نمي آيد و هميشه از خانواده خودش تعريف مي کند. ولي واقعيت قضيه چيز ديگري است چون مقصر دانستن ديگران ساده ترين راه حلي است که مي تواند شما را آرام کند.
اين گونه رفتارها براي شما بار عاطفي و احساسي دارد به همين دليل مي تواند شما را ناراحت کند. مثالي مي زنيم تا قضيه بيشتر روشن شود. مثلاً اگر کسي در خانواده خودش هميشه بايد تلاش مي کرده است تا مورد توجه قرار گيرد و از طرفي هميشه با خواهر و برادر يا بقيه بچه هاي فاميل مقايسه مي شده است، اين باور در ذهن او شکل گرفته است که احتمالاً يک جاي کار او ايراد دارد که تاييد نمي شود.
نتيجه اين رفتار والدين و اطرافيان، شکل گيري حس حقارت در فرد است. چنين کسي بعدها در روابطش با ديگران به خصوص همسر هميشه از دست کم گرفته شدن و ناديده گرفته شدن مي ترسد؛ بنابراين قطع کردن تلفن اين زنگ خطر را در ذهن او به صدا در مي آورد که "مواظب باش همسرت هم دارد تو را دست کم مي گيرد" يا صحبت از موفقيت هاي مالي يک فرد ديگر مي تواند اين تهديد را تازه کند که دوباره کسي براي مقايسه شدن و بهتر بودن وجود دارد. جالب است که فرد در چنين موقعيت هايي مي داند عصباني است، اما در بسياري از مواقع ممکن است از علت عصبانيت خود اطلاعي نداشته باشد.
ترس از بيان احساسات
مشکل ديگر اين است که فرد دست کم گرفته شده، مي ترسد راحت از احساسات خودش حرف بزند که مبادا به او انگ زودرنجي يا غيرمنطقي بودن بزنند؛ بنابراين تلاش مي کند ناراحتي خودش را به شکل قابل پسندتري عنوان کند، مثلاً در موقعيت تعريف همسر از برادرش، فرد از اين مقايسه ناراحت است اما چون خودش هم نمي داند ناراحتي اش درباره چيست يا چون زشت مي داند که بگويد از مقايسه شدن با بقيه عصباني است، در ذهنش به دنبال دليل موجهي بر اي عصبانيت خود مي گردد و براي همين در بيشتر مواقع، اتفاق ناراحت کننده اي را که مثلاً 10 سال پيش رخ داده است، يادآوري مي کند. نتيجه چه مي شود؟ بحث بالا مي گيرد، به دليل شدت بحث يکي از طرفين سردرد مي گيرد و در بيشتر مواقع بحث با قهر کردن پايان مي يابد.
راه حل:
ابتدا براي خود مشخص کنيد که دقيقاً از چه چيزي ناراحت يا رنجيده مي شويد. اول بايد خودتان بدانيد که از چه ناراحت مي شويد. در گام بعدي اين موارد ناراحت کننده را با همسرتان در ميان بگذاريد و از او راه حل و کمک بخواهيد تا در کم شدن حساسيت به شما کمک کند. اگر همسرتان معتقد است که در برخي از اين موارد زود رنج هستيد اين موارد را با فردي امين و متعهد غير از اعضاي خانواده خود هم مطرح کنيد تا ببينيد آيا واقعاً زود رنج هستيد يا همسر شما خيلي بي تفاوت است. اگر متوجه شديد در مواردي زود رنج هستيد يعني موقعيت آنقدر ناراحت کننده نبوده که شما ناراحت شده ايد، کمي در خود و افکار خود عميق شويد و اين سوال را از خود بپرسيد که اين موقعيت يا رفتار براي من چه معنايي دارد که ناراحت شدم. اگر در غير از برخورد با همسرتان، اين حس هاي منفي را در برخورد با بقيه هم تجربه مي کنيد بايد براي کمک به خودتان فکري بکنيد چون بيشتر از هر کسي خود شما هستيد که اذيت مي شويد.
