از خانه تکانی دل چه خبر؟

    دوباره خیابان ها بوی زندگی گرفتن. دوباره این شهر زمستون زده بوی بهار رو حس کرده.   خیابون ها همگی پر شده از اجناس تازه. دوباره کناره های خیابونا پر شده از ظرف های پر از ماهی های سرخ که همگی برای ذره ایی تنفس بر سطح آب آمده اند. دوباره وسایل تازه سفره هفت سین با تزئینات مختلف در گوشه گوشه این شهر دیده می شه. دوباره پدر و مادرایی رو می بینی که با کوچولوهاشون دارن به ویترین مغازه ها نگاه می کنن. دوباره فرش های شسته شده آویزان از لب بام ها، تنها آثار به جا مانده از خانه تکانی آخر سال هستند. دوباره دانش آموزانی را می بینی که پیک های شادیشان را به هم نشان می دهند و برای تعطیلات برنامه ریزی می کنند. دوباره ماشین هایی را با باربند می بنی که عازم سفر شده اند تا لحظه سال تحویل را در شهر و دیار خود بگذرانند. دوباره خنده و شادی در بین مردم موج می زند. آری بهار در راه است و همه ما انتظارش را می کشیم. انتظار لحظه شیرین سال تحویل را حتی اگر نصفه شب باشد. انتظار خواندن دعای سال تحویل توسط پدربزرگ. انتظار دریافت اولین عیدی پس از سال تحویل را. این جنب و جوش و این جوش و خروش روح انسان را به وجد می آورد. آری این روزها همه درتکاپوی انجام وظیفه خود نسبت به استقبال از بهترین و زیباترین فصل های زیبای این دنیا هستند. از خانه تکانی گرفته تا خرید و .... من اما دغدغه دیگری جز این ها تمام ذهنم را به خود مشغول کرده. نمی دانم چرا این روزها بیشتر از قبل به گذشته و به همین روزهای سال پیشین می اندیشم. خوب یا بد فرقی نمیکند. هرچه باشد یک سال بزرگتر شده ایم اما آیا روحمان نیز بزرگتر شده؟ دلمان چی؟ آیا توانستیم در طول این یکسال خانه دلمان را خالی کنیم از هرچه نباید باشد؟ سال پیش برای هر کدام از ما پر بود از خاطرات تلخ و شیرین. از بودن ها و نبودن ها. از درس های روزانه پروردگار. نمی دانم ...     اما از صمیم قلبم از او می خواهم در این آخرین روزهای این فصل سرد و بی روح کمکمان کند کمکمان کند تا دلمان خانه او شود تمام دلمان خانه صاحبخانه اش شود .   بهار زیباترین فصل است برای من با بهار تمام پرستو های مهاجر به خانه باز می گردند با بهار تمام گل ها و تمام درختان خفته بیدار می شوند با بهار زندگی دوباره آغاز می شود پروردگارا کمکمان کن تا در این زیباترین فصل زندگی. تا در این زیباترین فصل آغاز زندگی. روحمان و قلبمان زندگی نو را آغاز کنند. آمین ... آمین ... آمین ...   تبیان – نویسنده: مریم فروزان کیا