به نظر می رسد در سال های اخیر خشونت علیه کادر درمانی بیمارستان ها افزایش یافته است.
خشونت علیه کادر درمان
دکتر امیر عربی (چشم پزشک)
به نظر می رسد در سال های اخیر خشونت علیه کادر درمانی بیمارستان ها افزایش یافته اگر چه آمار دقیقی از تعداد و جزئیات اتفاقات خشونت آمیز فی مابین کادر درمان و بیماران یا همراه بیماران وجود ندارد و این افزایش ظاهری در خشونت علیه کادر درمان زمانی استنباط می شود که به اخبار حوزه سلامت در طول ماه ها و سال های اخیر توجه شود از ضرب و جرح چند پزشک که متاسفانه گاهی موجب مرگ آنها شده است تا وقایع و اتفاقات اخیر در یکی از مراکز استان ها که در آن کادر پرستاری بیمارستان مورد هجوم همراهان بیمار قرار گرفته اند موضوعاتی هستندکه بایستی مورد توجه باشند .
ریشه یابی این موضوع نیازمند حضور مستمر در متن سیستم درمان کشور در دهه اخیر است. از طرفی حضور فعال رسانه ها در قضاوت رابطه بیمار-پزشک در طی این سال ها افزایش یافته است، به شکلی که هرگاه یک برنامه ساز یا مجری دلش از یک پزشک یا بیمارستان چرکین شد، موضوع برنامه تحت هدایتش را به سمت این موضوع سوق داد و با همراهی بعضی مسئولان قدیمی و بعضی کارشناسان، به پیکره جامعه پزشکی و پرستاری هجوم بردند و از اینکه تکرار این موضوع در رسانه چگونه بر ذهن مخاطب و عوام اثر می گذارد، غافل ماندند.
از طرف دیگر همسونبودن تغییرات اقتصادی با درآمد پزشکان و پرستاران از بخش دولتی، آرامش روان این قشر را تحت الشعاع قرار داد و از دل این آشفتگی ذهنی، بعضی رفتار های غیر حرفه ای بروز کرد که مورد پذیرش بیماران و همراهان قرار نگرفت. همین موضوع برای طرف دیگر نزاع هم صادق است؛ جایی که فشار های اقتصادی وارد بر بدنه جامعه، به ویژه آن دسته از بیماران که پناهگاهی جز بیمارستان های دولتی ندارند، گاهی موجب بدخلقی و بدرفتاری هایی شد که قربانیان آن پزشکان و پرستاران در شهرستان های مختلف بوده است.
به عبارت دیگر، خشم پنهان بر اثر فشارهای اقتصادی، خود را در رابطه کادر درمان و بیماران نشان داد و چون از سال ها قبل قبح توهین به پزشک و پرستار در رسانه از بین رفته بود، میدان بیمارستان ها صحنه زدو خورد افرادی شد که قرار بود مرهم درد هم باشند. از دلایل بروز این مشکلات که بگذریم، می رسیم به اقداماتی که لازم است در این مقطع انجام شود. در قدم اول باید مراجع ذی صلاح مشکل ابتدایی ما در این مقاله را حل کنند؛ یعنی آماری منتشر شود که افزایش خشونت های بیمارستانی را تایید یا رد کند.
چنانچه این موضوع تایید شد، اقدام به بررسی و تعیین راه حل شود.
با توجه به اینکه نقش رسانه در این بحران به مثابه آب ریخته ای است که دیگر جمع نمی شود و همچنین نظر به اینکه رفع مشکلات اقتصادی کادر درمان و بیماران کاری سخت و زمان بر است، شاید منطقی ترین اقدام در این برهه افزایش امنیت فضای بیمارستان های دولتی است.
این کار را می توان با گوشزدکردن منشور حقوق بیمار و پزشک شروع کرد. در مرحله بعد می توان کمیته های بیمارستانی و نیروهای حراست بیمارستان را تقویت کرد تا بتوانند با حضور به موقع تا حدودی از شدت برخوردها بکاهند و نقش پیشگیرانه داشته باشند.
در مراحل بعدی موضع سیستم درمان درباره کارکنان خود باید مشخص و شفاف شود و میزان حمایت این سیستم از قربانیان صنف خود قانون مند و ملموس شود. حمایت مشابهی باید از بیماران و همراهان شان انجام شود و حد و حدود این حمایت از طرف نهادهای مستقر در بیمارستان ها تعیین و تبیین شود. با انجام این اقدامات، در کوتاه مدت می توان گام بلندی به سمت کاهش تشنج های بیمارستانی برداشت، با این امید که در طولانی مدت رسانه اشتباه خود را جبران کند و مجددا کادر درمان را دوست و همراه بیماران معرفی کند و البته بهبود وضع اقتصادی و فشار درون زاد وارد بر مراجعان و ساکنان مراکز درمانی را کم کند.
ریشه یابی این موضوع نیازمند حضور مستمر در متن سیستم درمان کشور در دهه اخیر است. از طرفی حضور فعال رسانه ها در قضاوت رابطه بیمار-پزشک در طی این سال ها افزایش یافته است، به شکلی که هرگاه یک برنامه ساز یا مجری دلش از یک پزشک یا بیمارستان چرکین شد، موضوع برنامه تحت هدایتش را به سمت این موضوع سوق داد و با همراهی بعضی مسئولان قدیمی و بعضی کارشناسان، به پیکره جامعه پزشکی و پرستاری هجوم بردند و از اینکه تکرار این موضوع در رسانه چگونه بر ذهن مخاطب و عوام اثر می گذارد، غافل ماندند.
از طرف دیگر همسونبودن تغییرات اقتصادی با درآمد پزشکان و پرستاران از بخش دولتی، آرامش روان این قشر را تحت الشعاع قرار داد و از دل این آشفتگی ذهنی، بعضی رفتار های غیر حرفه ای بروز کرد که مورد پذیرش بیماران و همراهان قرار نگرفت. همین موضوع برای طرف دیگر نزاع هم صادق است؛ جایی که فشار های اقتصادی وارد بر بدنه جامعه، به ویژه آن دسته از بیماران که پناهگاهی جز بیمارستان های دولتی ندارند، گاهی موجب بدخلقی و بدرفتاری هایی شد که قربانیان آن پزشکان و پرستاران در شهرستان های مختلف بوده است.
به عبارت دیگر، خشم پنهان بر اثر فشارهای اقتصادی، خود را در رابطه کادر درمان و بیماران نشان داد و چون از سال ها قبل قبح توهین به پزشک و پرستار در رسانه از بین رفته بود، میدان بیمارستان ها صحنه زدو خورد افرادی شد که قرار بود مرهم درد هم باشند. از دلایل بروز این مشکلات که بگذریم، می رسیم به اقداماتی که لازم است در این مقطع انجام شود. در قدم اول باید مراجع ذی صلاح مشکل ابتدایی ما در این مقاله را حل کنند؛ یعنی آماری منتشر شود که افزایش خشونت های بیمارستانی را تایید یا رد کند.
چنانچه این موضوع تایید شد، اقدام به بررسی و تعیین راه حل شود.
با توجه به اینکه نقش رسانه در این بحران به مثابه آب ریخته ای است که دیگر جمع نمی شود و همچنین نظر به اینکه رفع مشکلات اقتصادی کادر درمان و بیماران کاری سخت و زمان بر است، شاید منطقی ترین اقدام در این برهه افزایش امنیت فضای بیمارستان های دولتی است.
این کار را می توان با گوشزدکردن منشور حقوق بیمار و پزشک شروع کرد. در مرحله بعد می توان کمیته های بیمارستانی و نیروهای حراست بیمارستان را تقویت کرد تا بتوانند با حضور به موقع تا حدودی از شدت برخوردها بکاهند و نقش پیشگیرانه داشته باشند.
در مراحل بعدی موضع سیستم درمان درباره کارکنان خود باید مشخص و شفاف شود و میزان حمایت این سیستم از قربانیان صنف خود قانون مند و ملموس شود. حمایت مشابهی باید از بیماران و همراهان شان انجام شود و حد و حدود این حمایت از طرف نهادهای مستقر در بیمارستان ها تعیین و تبیین شود. با انجام این اقدامات، در کوتاه مدت می توان گام بلندی به سمت کاهش تشنج های بیمارستانی برداشت، با این امید که در طولانی مدت رسانه اشتباه خود را جبران کند و مجددا کادر درمان را دوست و همراه بیماران معرفی کند و البته بهبود وضع اقتصادی و فشار درون زاد وارد بر مراجعان و ساکنان مراکز درمانی را کم کند.
