تا چه ارتفاعی می‌توان بالا رفت و زنده ماند؟
مغز ما نسبت به سطح اکسیژن درون بدن بسیار حساس است، به همین دلیل هم سردرد و سرگیجه از اولین علائم در ارتفاعات بالاست. ماندن طولانی در ارتفاعات بیشتر از 5000 متر، کم‌کم باعث زوال بافت ماهیچه‌ای و افزایش احتمال جمع شدن مایع درون شش‌ها و مغز میشود که مرگ‌آور است. در ارتفاع بالاتر از 7500 متر، افت اکسیژن آن‌قدر شدید است که فرد هشیاری خود را از دست می‌دهد و حتی ممکن است منجر به مرگ شود.
اما زندگی در ارتفاعات چه تاثیری دارد؟ خب، بر اساس گزارش نیوساینتیست، تقریبا نیمی از جمعیت بولیوی در ارتفاع 4000 متری از سطح دریا زندگی می‌کنند. اما اگر از این بالاتر بروند، به مشکل برخواهند خورد. به علاوه، به گفته مایک گروکوت، که در دانشگاه سوتامپتون انگلستان در مورد تاثیر ارتفاع بر فیزیولوژی بدن انسان مطالعه می‌کند، ماندن در ارتفاعات زیاد باعث ناباروری مردان میشود.
اغلب افراد اگر زمان کافی برای خوگیری داشته باشند، با ارتفاع سازگار میشوند. قانون رفتن به ارتفاعات این است که هر چه بالاتر می‌روید، کم‌تر باید بمانید. اگر شما بدون گذشت زمان برای سازگار شدن، به طور ناگهانی به قله اورست برده شوید (که 8848 متر ارتفاع دارد) در عرض دو دقیقه می‌میرید.
عده بسیار کمی از افراد توانسته‌اند بدون اکسیژن کمکی به این قله صعود کنند. بابو چیری شرپا در سال 1999/ 1378 با 21 ساعت ماندن بدون اکسین بر فراز قله اورست، رکوددار است. به اعتقاد گروکوت، وی احتمالا توانایی ژنتیکی خاصی برای زندگی در ارتفاعات دارد.
اما دقیقا مرزی که بعد از آن دیگر نتوان بدون اکسیژن کمکی زنده ماند، چه ارتفاعی است؟ هر چه باشد، قله اورست به آن نزدیک است. تا به حال تنها یک صعود در فصل زمستان بدون تجهیزات تنفسی به اورست ثبت شده است. در فصل زمستان، فشار هوا کم‌تر میشود و میزان اکسیژن در ارتفاعات کم‌تر از بقیه فصول سال است. بدین ترتیب، به اعتقاد گروکوت، ارتفاع مرزی باید حدود 9000 متر باشد./ خبرآنلاين/بهنوش خرم‌روز
