آمادگي ازدواج از نظر روان شناختي
به گزارش آريا،دكتر مينا پورفرخ، روان شناس با بيان اين مطلب گفت: يکي از مهم ترين شرايط براي آمادگي ازدواج اين است که فرد به مرحله بلوغ رواني و عاطفي در ارتباطات خو درسيده باشد. طبق نظريه هاي آسيب شناسي خانواده، بيماري عاطفي زماني ايجاد مي شود که افراد نمي توانند خود را به نحوي شايسته از خانواده هاي اصلي شان متمايز کنند. متمايز کردن خود يعني توانايي به دست آوردن کنترل عاطفي و در عين حال، ماندن در جو عاطفي شديد خانواده. متمايز کردن خود، نشان دهنده ميزان توانايي فرد براي تفکر واقع بينانه راجع به موضوعات سرشار از عاطفه در خانواده است. اگر فرد نتواند اين تمايز را ايجاد کند دچار هم جوشي با خانواده خواهد شد که فرد نتوانسته مرزهاي خود را براي هريک از اعضاي خانواده تعريف نمايد و متاسفانه بيشتر درگيري هاي زناشويي ناشي از همين مسئله مي باشد.
وي در ادامه افزود: اغلب افراد براي مقابله با وابستگي حل نشده خود به والدينشان، به جاي اينکه از طريق متمايز کردن خود به اين توانايي دست يابند از انکار يا مجزا کردن مشکلات در زماني که فرد نزديک والدين زندگي مي کند يا دور شدن جسماني و يا ترکيب اين دو. در اين حالت فرد حسرت نزديکي عاطفي را مي خورد ولي از آن گريزان است. کساني که براي تطبيق خود با زندگي چسبيده به والدين از مکانيزم هاي درون رواني در جهت استقلال عاطفي استفاده مي کنند عموماً عملکرد بهتري دارند. افرادي که بين خود و والدين شان فاصله جسماني ايجاد مي کنند، والدين را سرزنش نموده و در رابطه خود به صورت ناپخته و تکانشي عمل مي کنند و زماني که در زندگي زناشويي يا خانواده هسته اي آنها مشکلاتي پيش مي آيد از مشکلات مي گريزند.
اين روان شناس اظهاركرد: وقتي افرد به مرحله همبستگي مي رسندکه ارتباط شان با ديگران بر اساس انتخاب هايشان باشد، انتخاب مي کنند و تصميم مي گيرندکه با ديگري باشند بدون اينکه به او محتاج باشند؛ بلکه به او مشتاقند و براي پر کردن خلاهاي خود در کنار هم قرار نگرفته اند؛ بلکه هر کدام بينش و شناخت کافي از خود و نيازهاي خود داشته و در کنار هم به تکامل برسند. پذيرفتن مسئوليت و تعهد از مهم ترين عناصر يک رابطه موفق مي باشد که به همراه صميميت و شور و عشق باعث ايجاد حس رضايتمندي در رابطه مي شود که لازمه آن تمام کردن روابط احتمالي گذشته است و بهترين فاصله براي ورود به رابطه اي ديگر به قصد ازدواج حدود 6 ماه است و اگر اين زمان کمتر باشد اين احتمال وجود دارد که خشم حاصل از رابطه قبل به رابطه جديد منتقل شده و رابطه کنوني را دچار مشکل كند.
وي در ادامه افزود: اغلب افراد براي مقابله با وابستگي حل نشده خود به والدينشان، به جاي اينکه از طريق متمايز کردن خود به اين توانايي دست يابند از انکار يا مجزا کردن مشکلات در زماني که فرد نزديک والدين زندگي مي کند يا دور شدن جسماني و يا ترکيب اين دو. در اين حالت فرد حسرت نزديکي عاطفي را مي خورد ولي از آن گريزان است. کساني که براي تطبيق خود با زندگي چسبيده به والدين از مکانيزم هاي درون رواني در جهت استقلال عاطفي استفاده مي کنند عموماً عملکرد بهتري دارند. افرادي که بين خود و والدين شان فاصله جسماني ايجاد مي کنند، والدين را سرزنش نموده و در رابطه خود به صورت ناپخته و تکانشي عمل مي کنند و زماني که در زندگي زناشويي يا خانواده هسته اي آنها مشکلاتي پيش مي آيد از مشکلات مي گريزند.
اين روان شناس اظهاركرد: وقتي افرد به مرحله همبستگي مي رسندکه ارتباط شان با ديگران بر اساس انتخاب هايشان باشد، انتخاب مي کنند و تصميم مي گيرندکه با ديگري باشند بدون اينکه به او محتاج باشند؛ بلکه به او مشتاقند و براي پر کردن خلاهاي خود در کنار هم قرار نگرفته اند؛ بلکه هر کدام بينش و شناخت کافي از خود و نيازهاي خود داشته و در کنار هم به تکامل برسند. پذيرفتن مسئوليت و تعهد از مهم ترين عناصر يک رابطه موفق مي باشد که به همراه صميميت و شور و عشق باعث ايجاد حس رضايتمندي در رابطه مي شود که لازمه آن تمام کردن روابط احتمالي گذشته است و بهترين فاصله براي ورود به رابطه اي ديگر به قصد ازدواج حدود 6 ماه است و اگر اين زمان کمتر باشد اين احتمال وجود دارد که خشم حاصل از رابطه قبل به رابطه جديد منتقل شده و رابطه کنوني را دچار مشکل كند.
