دست ساخته ۵۰ ساله آقا معلم برای آموزش به دانش‌آموزان کرولال
مؤسس مدارس کر و لال‌های اصفهان، آموزگاری بود که با اشتیاق به آموزش دانش‌آموزان کر و لال می‌پرداخت و حدود بیست تابلو الکتریکی برای کمک به آموزش این کودکان تهیه کرد.
به گزارش فارس ، حسین گلبیدی در سال 1307 در محله بیدآباد اصفهان به دنیا آمد و پس طی مراحل تحصیل، تدریس را از سال 1330 آغاز کرد.
وی در سال 1333 و زمانی که آموزگار کلاس سوم دبستان ملی جعفری اصفهان بود با کودک کر و لالی آشنا شد که در آن مدرسه حضور داشت؛ کودک نمی‌توانست با بچه‌ها ارتباط برقرار کند و گلبیدی در زنگ‌های تفریح سعی می‌کرد با ایما و اشاره با وی صحبت کند تا کودک کر و لال خوشحال شود.
به تدریج گلبیدی چند کلمه‌ای به او آموخت و وقتی متوجه شد که کودک میتواند کلمات را به خوبی تلفظ کند، به مدیر دبستان پیشنهاد داد تا اجازه دهد این کودک را آموزش دهد؛ مدیر مدرسه پذیرفت و گلبیدی آموزش کودک را آغاز کرد.
پس از چند ماه، پیشرفت یادگیری کودک به حدی بالا بود که حتی توانست شعری را حفظ کند و برای معلمان بخواند و تا حدی پیش رفت که توانست در امتحانات ثلث دوم ، شاگرد اول شود.
این اتفاق جرقه فعالیت گلبیدی برای کار با دانش‌آموزان کر و لال شد؛ او در بهمن سال 1333 رسماً به استخدام آموزش و پرورش درآمد و به روستای فرادنبه در حوالی شهر بروجن منتقل شد و در همان زمان به دنبال آموزش کودکان کر و لال بود.
گلبیدی آموزش کودک کر و لال دیگری را در کنار دانش‌آموزان عادی آغاز کرد و پس از مدتی که کودک توانست چند صفحه از کتاب اول را به درستی بخواند و املای آن را بنویسد و پس از یک سال چون تعداد شاگردان کرولال به هشت نفر رسید، اداره فرهنگ اصفهان به ناچار در 1335 ابلاغ مدیریت و آموزگاری دبستان کر و لال‌ها را برای گلبیدی صادر کرد؛ به این ترتیب تاریخ آموزش ناشنوایان اصفهان، بعد از تبریز و تهران، برای اولین بار با کار گلبیدی آغاز شد.
حسین گلبیدی
حدود بیست تابلو الکتریکی برای کمک به امر آموزش فارسی، حساب، جغرافیا و مفاهیم کسرهای اعشاری و متعارفی و غیره به دست گلبیدی تهیه شد.
در سال 1340 دکتر مهران وزیر فرهنگ به اصفهان آمد و پس از بازدید از مدرسه کرولال‌های اصفهان و مشاهده طرز کار تابلوهای الکتریکی ویژه آموزش هندسه که چند شکل هندسی روی آن ایجاد و مشخصات آنها توضیح داده شد، دستور اعطای نشان عالی به گلبیدی را صادر کرد و مبلغی حدود پنج برابر حقوق ماهانه را به عنوان پاداش داد و وعده اعزام آموزگار و مستخدم برای کمک به گلبیدی را داد.
گلبیدی در سال 1362 که بازنشسته شد، حدود هفت آموزگار و معلم کارگاهی داشت و شاگردان دبستان افزون بر خواندن و نوشتن، با فنون برق، مشبک‌کاری، ماشین‌نویسی، درودگری و نقاشی آشنا می‌شدند؛ وی در آبان ماه سال 1389 در شهر اصفهان دار فانی را وداع گفت.
عکس‌های زیر، دست‌ساخته‌های مرحوم گلبیدی هستند.
