دلیل قلقلکی بودن چیست؟
بسیاری گمان می كنند كه مسائل ژنتیكی در این امر دخیل است حال آنكه بسیار كسانی كه خود قلقلكی نیستند فرزندان قلقلكی دارند و برخی نیز دلایل عصبی را در این امر دخیل می دانند. حال آنكه علم پزشكی هیچ دلیل قانع كننده و بدون تناقضی تاكنون برای اثبات این مدعا ارائه نداده است. حقیقت این است كه قلقلكی بودن دلیلی كاملاً روانی دارد. قلقلكی بودن رابطه كاملاً مستقیمی با اعتماد به نفس اشخاص دارد. با كمی تامل درباره انسان های قلقلكی و كسانی كه قلقلكی نیستند به راحتی درمی یابید كه انسان‌‌هایی كه قلقلكی نیستند شخصیتی محكم و تقریباً ناگسستنی دارند حتی كودكانی هم كه قلقلكی نیستند از این ویژگی مستثنا نیستند. اما كسانی كه قلقلكی هستند از شخصیت چندان محكمی برخوردار نیستند. به لحاظ اجتماعی هم اگر آماری تهیه كنید درمی یابید كه اكثر كسانی كه قلقلكی نیستند به لحاظ موقعیت كاری و اجتماعی از جایگاه بالاتری برخوردارند. معمولاً كودكانی قلقلكی نیستند كه خانواده هایشان از همان كودكی به شكل حساب شده ای به آنها شخصیت داده اند اما تعداد این كودكان بسیار كم است. معمولاً انسان ها به مرور زمان خودشان با كمك جامعه این اعتماد به نفس را به دست می آورند و شخصیت شان محكم می شود و مقاوم درباره چیزی به نام قلقلك. در واقع اعتماد به نفس نوعی حس مبارزه طلبی را در شخص ایجاد می كند كه قلقلك یكی از چیزهایی است كه كسی كه قلقلكی نیست به مقابله با آن می پردازد. از اینجا اینگونه می توان نتیجه گرفت كه قلقلك راهی برای سنجش اعتماد به نفس انسان است. قلقلک دادن به چه درد می‌خورد؟ و چه فایده ای برای انسان دارد؟
براستی تا به حال فكر كرده‌اید كه قلقلك چیست؟ چرا قلقلك باعث خنده میشود؟ چرا بعضی قلقلكی هستند و بعضی نه؟! چرا نمی‌‌توانیم خودمان را قلقلك بدهیم؟ آیا قلقلك دادن مهارت می‌خواهد؟!
شما نمی توانید خودتان را قلقلک بدهید و به خودتان هم اجازه نمی دهید که غریبه ها را قلقلک بدهید. بچه ها اغلب از قلقلک لذت می برند. اما چرا اصلا قلقلکی بودن به انسان ها رسیده است؟
بعضی افراد خیلی قلقلکی هستند و برخی دیگر کم تر، صرف نظر از آن، قلقلک ظاهرا قوانین مخصوص به خودش را دارد. شاید متوجه شده باشید که شما نمی توانید خودتان را قلقلک بدهید. به علاوه با این که ممکن است توانایی این را داشته باید که یک فرد کاملا غریبه را قلقلک بدهید، مغزتان اجازه نمی دهد این کار را بکنید، کاری که از نظر اجتماعی اصلا پذیرفتنی نیست. اما قلقلک به چه دردی می خورد؟
رابرت پروواین معتقد است همین واقعیت ها در مورد قلقلک، نشانه ای از ارزش های تکاملی آن است. به گفته وی، قلقلک راهی برای ایجاد ارتباط اجتماعی بین دوستان و اقوام نزدیک است.
به گفته محققین، عکس العمل خنده در برابر قلقلک از همان ماه های اولیه تولد نوزاد آغاز می شود. در واقع در ماه های اول، قلقلک و خنده از اولین راه های برقراری ارتباط بین نوزاد و کسی است که از او مراقبت می کند. پدر و مادر ها خیلی زود یاد می گیرند که تا وقتی به قلقلک ادامه بدهند که نوزاد می خندد و وقتی نوزاد چهره اش در هم می رود، دیگر او را قلقلک ندهند. همین عمل، خود ارتباط چهره به چهره ای را ایجاد می کند که می تواند نقطه شروعی برای تعامل های دیگر هم باشد.
از طرف دیگر، کودکان مشتاقانه همدیگر را قلقلک می دهند. بسیاری از محققین بر این باورند که در بین همسالان، کارکرد قلقلک فقط ایجاد ارتباط نزدیک تر نیست. آن ها می گویند نقاطی از بدن که بیشتر از همه قلقلکی هستند، مثل گردن و دنده ها، در مبارزه از همه آسیب پذیرترند. بنابراین وقتی بچه ها با انعطاف از دست دوستانشان در می روند تا قلقلک نشوند، در واقع در حال تمرین برای دفاع از خود و نقاط حساس بدنشان در آینده هستند.
از طرف دیگر، صدای خنده در یک جمع، باعث بیشتر خندیدن افراد آن جمع می شود. اما قلقلک یک قانون دیگر هم دارد. انسان ها همیشه قلقلکی باقی نمی مانند. با بالا رفتن سن، لذت قلقلک کم تر می شود و در 40 سالگی دیگر اثری از آن نیست.
روزنامه شرق +تبيان
