تحصیل رایگان دانشجویان شاهد و ایثارگر در واحدهای بین‌الملل علوم پزشکی

سلام ...حقیر رزمنده 24ماه جبهه 5درصدجانبازی که اخیرابخاطرتنها دخترم اقدام و احرازشده ام..هستم سالهاست فشارات عصبی و جسمی ناشی ازجنگ زندگی ام را دگرگون ساخته وخانواده رنجها کشیدند که قابل وصف نیست 30سال دنبال جانبازی نبودم تااینکه.تنها دخترم دانشجوی پزشکی سراسری بود با هزار مکافات برای انتقال به تبریزموافقت دانشگاه مبدا راجلب .لکن دانشگاه مقصدعلی رغم بخشنامه جدید دیوان عدالت مبنی بر ممنوعیت اخذشهریه ازدانشجویان مهمان وانتقال روزانه سراسری تنها بادوترم مهمانی بشرط پرداخت شهریه آنهم برای دانشجوی ممتاز معدل الف .موافقت نموده است حتی ازاعمال 30درصدتخفیف خبری نیست .ازترس اینکه درصورت اعتراض بفرمایندجانداریم ..سکوت اختیاروبدین جهت مجبور شده ام شبها دریک مغازه بقالی اجاره ای باتنها پسرم که اوهم دانشجوست تا دیروقت با انبوهی ازقرصهای اعصاب ناشی از جنگ خانمانسوزجون بکنیم ..وچندبار هم طبق گزارش ارایه شده ..مورد حمله اشرار مست قرارگرفته ام..افسرده ام آزرده ام از بی مهریها...آیا شایسته نیست بجهت اجرای دیر هنگام سهمیه کنکور وعدم استفاده امثال فرزند بنده ..اینان درزمره دانشجوی شاهد از امکانات تسهیل درانتقال به دانشگاه محل زندگی استفاده نمایند.. .آیا واقعا شایسته یک گوشه چشم لطفی درایام سالخوردگی که نیازمند استراحت وآرامشم. نیستم...آیا مسیولین اینقدر بی مهرند واقعا..خدا از تقصیراتم بگذرد بمیرم اتشاالله این روزها ی بی حرمتی پیش بجه هایم را نبینم کدام عزتمندی را دراین 30سال سروپنجه نرم کردن بامشکلات روحی جسمی دیدم باخیال واحی که همواره مسیولین بفکر ماهستند..به.بالاترین مقامات نامه دادم ونتیجه نگرفتم..زمانی که جبهه بودم خیلیها برای فرارازجبهه بجه هاشان رابخارج فرستادند.لکن هرچند پشیمان نبوده ونیستم وافتخار میکنم که رفتم.اما ایکاش از رشادتهایم زمانی که زیر بمباران پادگان ابوذرسال 63 باتن زخمی جان خیلی ها را نجات دادم وازپادگان باگواهینامه پایه2 ماشین سنگین رو با مهمات ومجروحین باتن زخمی بیرون کشیدم وسالها دنبال مدرک جانبازی نرفتم .را به بچه هام تعریف نمیکردم تا الان بانگاههای معنادار بی مهری. بیتوجهی مسیولین ومقامات را به رخم بکشند..کمک به مردم مسلمان جهان کاریست پسندیده ..اما زمانیکه رزمنده دردمندی درخانه ازبیمهری به خود میپیچدو عرق شرمساری پیش خانواده بجای عزتمندی بررخش جاریست کمک به مسجد چه ذهنیتی رادراذهان متبادر مینماید؟؟؟ من این نامردمی بی حرمتی ها را نمی خواهم ببینم
نفیر مرغ حق ، بانگ زغن ها را نمی خواهم ببینم.... قلوب ما نوای همدلی ها و زبان ما پیام همزبانی داشت...
من این صدها سخن خفته در کنج گلو ها را نمی خواهم ببینم ......دل و دستم بسوی دست و دلبازی غمین و ناتوان گشته...
من این با غم شدن دمساز و نجواها را نمی خواهم ببینم....افسردگی سراسروجودم راگرفته..دریغ از گوشه لطفی...آیا حمایت ازرزمندگان که سالها محروم ازخدمات بودند به یک ترفند تبلیغاتی تبدیل شده؟؟؟