حكايت خواندني سيد مهدي قوام و زن ...
پايگاه خبري تحليلي انتخاب (Entekhab.ir) :
نويسنده وبلاگ آجر كشي سياست نوشت: چراغ هاي مسجد دسته دسته روشن مي شوند. الحمدلله، ده شب مجلس با آبروداري برگزار شد.
آقا سيد مهدي كه از پله هاي منبر پايين مي آيد، حاج شمس الدين ـ باني مجلس ـ هم كم كم از ميان جمعيت راه باز مي كند تا برسد بهش.
جمعيت هم همينطور كه سلام مي كنند راه باز مي كنند تا دم در مسجد.
وقت خداحافظي، حاجي دست مي كند جيب كتش…
آقا سيد، ناقابل، اجرتون با صاحب اصلي محفل…
دست شما درد نكند، بزرگوار!
سيد پاكت را بدون اينكه حساب كتاب كند، مي گذار پر قبايش. مدت ها بود كه دخل را سپرده بود دست ديگري!
آقا سيد، حاج مرشد شما رو تا دم در منزل همراهي مي كنن…
حاج مرشد، پيرمرد ۵۰ ، ۶۰ ساله، لبخندزنان نزديك مي شود. التماس دعاي حاج شمس و راهي راه…
***
زن، خيلي جوان نبود. اما هنوز سن ميانسالي اش هم نرسيده بود. مضطرب، اين طرف آن طرف را نگاه مي كرد.
زير تير چراغ برق خيابان لاله زار، جوراب شلواري توري، رنگ تند لب ها، گيس هاي پريشان… رنگ ديگري به خود گرفته بود.
دوره و زمونه اي نبود كه معترضش بشوند…
***
حاج مرشد!
جانم آقا سيد؟
آنجا را مي بيني؟ آن خانم…
حاجي كه انگار تازه حواسش جمع آن طرف خيابان شده بود، زود سرش را انداخت پايين.
استغفرالله ربي و اتوب اليه…
سيد انگار فكرش جاي ديگري است…
حاجي، برو صدايش كن بيايد اينجا.
حاج مرشد انگار كه درست نشنيده باشد، تند به سيدمهدي نگاه مي كند:
حاج آقا، يعني قباحت نداره؟! من پيرمرد و شماي سيد اولاد پيغمبر! اين وقت شب… يكي ببيند نمي گويد اينها با اين فاحشه چه كار دارند؟
سبحان الله…
سيد مكثي مي كند.
بزرگواري كنيد و ايشون رو صدا كنيد. به ما نمي خورد مشتري باشيم؟!
حاج مرشد، بالاخره با اكراه راضي مي شود. اينبار، او مضطرب اين طرف و آن طرف را نگاه مي كند و سمت زن مي رود.
زن كه انگار تازه حواسش جمع آنها شده، كمي خودش را جمع و جور مي كند.
به قيافه شان كه نمي خورد مشتري باشند! حاج مرشد، كماكان زيرلب استغفرالله مي گويد.
- خانم! برويد آنجا! پيش آن آقاسيد. باهاتان كاري دارند.
زن، با ترديد، راه مي افتد.
حاج مرشد، همانجا مي ايستد. مي ترسد از مشايعت آن زن!…
زن چيزي نمي گويد. سكوت كرده. مشتري اگر مشتري باشد، خودش…
دخترم! اين وقت شب، ايستاده ايد كنار خيابان كه چه بشود؟
شايد زن، كمي فهميده باشد! كلماتش قدري هواي درد دل دارد، همچون چشم هايش كه قدري هواي باران:
حاج آقا! به خدا مجبورم! احتياج دارم…
سيد؛ ولي مشتري بود!
پاكت را بيرون مي آورد و سمت زن مي گيرد:
اين، مال صاحب اصلي محفل است! من هم نشمرده ام. مال امام حسين(ع) است…
تا وقتي كه تمام نشده، كنار خيابان نايست!…
سيد به حاجي ملحق مي شود و دور…
انگار باران چشم هاي زن، تمامي ندارد…
***
چندسال بعد…نمي دانم چندسال… حرم صاحب اصلي محفل!
سيد، دست به سينه از رواق خارج مي شود. زير لب همينجور سلام مي دهد و دور مي شود. به در صحن كه مي رسد، نگاهش به نگاه مرد گره مي خورد و زني به شدت محجوب كه كنارش ايستاده.
مرد كه انگار مدت مديدي است سيد را مي پاييده، نزديك مي آيد و عرض ادبي.
زن بنده مي خواهد سلامي عرض كند.
مرد كه دورتر مي ايستد، زن نزديك مي آيد و كمي نقاب از صورتش بر مي گيرد كه سيد صدايش را بهتر بشنود. صدا، همان صداي خيابان لاله زار است و همان بغض:
آقا سيد! من را نشناختيد؟ يادتان مي آيد كه يكبار، براي هميشه دكان مرا تعطيل كرديد؟ همان پاكت…
آقا سيد! من ديگر… خوب شده ام!
اين بار، نوبت باران چشمان سيد است…
سيد مهدي قوام ـ از روحاني هاي اخلاقي دهه ۴۰ تهران ـ يكي تعريف مي كرد: روزي كه پيكر سيد مهدي قوام را آوردند قم كه دفن كنند،به اندازه ي دو تا صحن بزرگ حرم حضرت معصومه كلاه شاپويي و لنگ به دست آمده بودند و صحن را پر كرده بودند.
زار زار گريه مي كردند و سرشان را مي كوبيدند به تابوت…
نويسنده وبلاگ آجر كشي سياست نوشت: چراغ هاي مسجد دسته دسته روشن مي شوند. الحمدلله، ده شب مجلس با آبروداري برگزار شد.
آقا سيد مهدي كه از پله هاي منبر پايين مي آيد، حاج شمس الدين ـ باني مجلس ـ هم كم كم از ميان جمعيت راه باز مي كند تا برسد بهش.
جمعيت هم همينطور كه سلام مي كنند راه باز مي كنند تا دم در مسجد.
وقت خداحافظي، حاجي دست مي كند جيب كتش…
آقا سيد، ناقابل، اجرتون با صاحب اصلي محفل…
دست شما درد نكند، بزرگوار!
سيد پاكت را بدون اينكه حساب كتاب كند، مي گذار پر قبايش. مدت ها بود كه دخل را سپرده بود دست ديگري!
آقا سيد، حاج مرشد شما رو تا دم در منزل همراهي مي كنن…
حاج مرشد، پيرمرد ۵۰ ، ۶۰ ساله، لبخندزنان نزديك مي شود. التماس دعاي حاج شمس و راهي راه…
***
زن، خيلي جوان نبود. اما هنوز سن ميانسالي اش هم نرسيده بود. مضطرب، اين طرف آن طرف را نگاه مي كرد.
زير تير چراغ برق خيابان لاله زار، جوراب شلواري توري، رنگ تند لب ها، گيس هاي پريشان… رنگ ديگري به خود گرفته بود.
دوره و زمونه اي نبود كه معترضش بشوند…
***
حاج مرشد!
جانم آقا سيد؟
آنجا را مي بيني؟ آن خانم…
حاجي كه انگار تازه حواسش جمع آن طرف خيابان شده بود، زود سرش را انداخت پايين.
استغفرالله ربي و اتوب اليه…
سيد انگار فكرش جاي ديگري است…
حاجي، برو صدايش كن بيايد اينجا.
حاج مرشد انگار كه درست نشنيده باشد، تند به سيدمهدي نگاه مي كند:
حاج آقا، يعني قباحت نداره؟! من پيرمرد و شماي سيد اولاد پيغمبر! اين وقت شب… يكي ببيند نمي گويد اينها با اين فاحشه چه كار دارند؟
سبحان الله…
سيد مكثي مي كند.
بزرگواري كنيد و ايشون رو صدا كنيد. به ما نمي خورد مشتري باشيم؟!
حاج مرشد، بالاخره با اكراه راضي مي شود. اينبار، او مضطرب اين طرف و آن طرف را نگاه مي كند و سمت زن مي رود.
زن كه انگار تازه حواسش جمع آنها شده، كمي خودش را جمع و جور مي كند.
به قيافه شان كه نمي خورد مشتري باشند! حاج مرشد، كماكان زيرلب استغفرالله مي گويد.
- خانم! برويد آنجا! پيش آن آقاسيد. باهاتان كاري دارند.
زن، با ترديد، راه مي افتد.
حاج مرشد، همانجا مي ايستد. مي ترسد از مشايعت آن زن!…
زن چيزي نمي گويد. سكوت كرده. مشتري اگر مشتري باشد، خودش…
دخترم! اين وقت شب، ايستاده ايد كنار خيابان كه چه بشود؟
شايد زن، كمي فهميده باشد! كلماتش قدري هواي درد دل دارد، همچون چشم هايش كه قدري هواي باران:
حاج آقا! به خدا مجبورم! احتياج دارم…
سيد؛ ولي مشتري بود!
پاكت را بيرون مي آورد و سمت زن مي گيرد:
اين، مال صاحب اصلي محفل است! من هم نشمرده ام. مال امام حسين(ع) است…
تا وقتي كه تمام نشده، كنار خيابان نايست!…
سيد به حاجي ملحق مي شود و دور…
انگار باران چشم هاي زن، تمامي ندارد…
***
چندسال بعد…نمي دانم چندسال… حرم صاحب اصلي محفل!
سيد، دست به سينه از رواق خارج مي شود. زير لب همينجور سلام مي دهد و دور مي شود. به در صحن كه مي رسد، نگاهش به نگاه مرد گره مي خورد و زني به شدت محجوب كه كنارش ايستاده.
مرد كه انگار مدت مديدي است سيد را مي پاييده، نزديك مي آيد و عرض ادبي.
زن بنده مي خواهد سلامي عرض كند.
مرد كه دورتر مي ايستد، زن نزديك مي آيد و كمي نقاب از صورتش بر مي گيرد كه سيد صدايش را بهتر بشنود. صدا، همان صداي خيابان لاله زار است و همان بغض:
آقا سيد! من را نشناختيد؟ يادتان مي آيد كه يكبار، براي هميشه دكان مرا تعطيل كرديد؟ همان پاكت…
آقا سيد! من ديگر… خوب شده ام!
اين بار، نوبت باران چشمان سيد است…
سيد مهدي قوام ـ از روحاني هاي اخلاقي دهه ۴۰ تهران ـ يكي تعريف مي كرد: روزي كه پيكر سيد مهدي قوام را آوردند قم كه دفن كنند،به اندازه ي دو تا صحن بزرگ حرم حضرت معصومه كلاه شاپويي و لنگ به دست آمده بودند و صحن را پر كرده بودند.
زار زار گريه مي كردند و سرشان را مي كوبيدند به تابوت…
