اول کودک را ببوس، بعدش برو!

 
اهمیت نقش تکیه گاه بودن والدین

اگر بخواهم از یک تجربه شخصی بگویم تقریبا نیمی از والدینی که تاکنون به مرکز مشاوره بنده مراجعه کرده‌اند از اضطراب و ترس بچه‌هایشان گلایه داشتند. بچه‌هایی مضطرب که از دوری والدین خود وحشت داشتند و از شدت ترس به والدین می‌چسبیدند. کودکان به عنوان موجوداتی بی دفاع به دنیا می‌آیند و تنها تکیه‌گاه و منبع حمایتی آن‌ها والدین هستند. گاه رفتارهایی از والدین سر می‌زند یا سخنانی بیان می کنند که کاملا کودکان را وحشت زده می‌کند و به این فکر می‌افتند که اگر پدر و مادر ما را رها کنند، چه؟ اگر دیگر دوستم نداشته باشند، چه؟ برای مثال قطعا شما چنین چیزهایی را به فراوانی از زبان بعضی پدر و مادرها شنیده‌اید: «اگه اذیت کنی همین‌جا می‌ذارمت و میرم»، «دیگه دوستت ندارم»، «به نمکی میگم بیاد ببردت» و ... . تا حالا به این فکر کردید که کودک با شنیدن این حرف‌ها چه حالی پیدا می‌کند؟ بیشتر به والدین می‌چسبد تا مبادا او را ول کنند.
 

 

موضوع مهم‌تر زمانی است که والدین به دلیل رفتن به محل کار مجبور به جدایی از کودک می‌شوند. در چنین شرایطی همواره توصیه می‌شود که شب قبل هنگام خواب یا صبح کودک را بغل کنند، او را ببوسند و از او خداحافظی کنند و به او قول بدهند که حتما برمی‌گردند. این کار به کودک احساس آرامش می‌دهد و بعد از مدتی یاد می‌گیرد که این جدایی‌ها موقتی است و والدین حتما بازمی‌گردند.

متاسفانه بارها شاهد این بوده‌ام که مدیران یا مربیان مهدکودک به مادر می‌گویند که کودک را بگذار و برو، در حالی‌که این کار به شدت اشتباه است و کودک را به چنان درجه‌ای از اضطراب می‌رساند که درمان روان شناسی را اجباری می‌کند. به نظر می‌رسد از این کار مثبت در نیوزیلند می‌توان به خوبی الگو گرفت و همیشه پیش از جدایی از کودک، او را بوسید و از بازگشت والدین مطمئن کرد تا به این ترتیب با آرامش از والدین جدا شود و تجربه حضور در محیط‌های آموزشی برایش تجربه ای دلنشین شود.خراسان

 

نویسنده : دکتر ساحل گرامی -روان شناس بالینی و روان شناس کودک