شناسایی تومورهای سرطانی با کمک نانوذرات پیشاهنگ
دانشمندان با الهام از سیستم انعقاد خون در بدن انسان نانوذرات پیشاهنگی را طراحی کرده اند که می توانند به عنوان دیده بان تومورهای سرطانی را کشف کرده و پس از آن سری دوم نانوذرات ناقل دارو را برای انتقال داروهای کشنده تومورها آگاه کنند.
به گزارش مهر، دانشمندان در موسسه MIT دریافته اند با استفاده از دو نوع از نانوذرات در کنار یکدیگر در بدن موشها می توان میزان انتقال دارو به تومورهای سرطانی را متناسب با شیوه کنترلی به کار گرفته شده چند برابر افزایش داد. با استفاده از این شیوه رشد تومورهای موجود در بدن موشها متوقف می شود در حالی که برای تومورها در بدن موشهایی که تنها از یک نوع نانوذره برای درمان استفاده می کنند این اتفاق نمی افتد. این شیوه با الهام از قدرت واکنش سیستم انعقاد خون در برابر آسیبهای جدی که به بدن وارد می شود، ابداع شده است. یک لخته به واسطه آبشاری از واکنشها که منجر به اتصال مقادیر زیادی پروتئین فیبرین در منطقه آسیب دیده می شود به وجود می آید، محققان نیز نانوذرات جدید خود را بر اساس همین فاکتورهای انعقادی ابداع کردند. در حال حاضر نانوذرات چند منظوره انتقال دارو در دوره های بالینی مورد آزمایش قرار می گیرند، برخی از این ذرات دارای مولکولهایی هستند که می تواند به گیرنده های موجود بر روی نسوج هدف متصل شوند، اما محققان در MIT در شیوه جدید خود وظایف را تقسیم کرده اند: کشف تومورهای سرطانی را به عهده یکسری از نانوذرات و انتقال دارو به این تومورها را به عهده سری دیگری از نانوذرات گذاشته اند. در این شیوه نانوذرات پیشاهنگ یا دیده بان به گونه ای طراحی شده اند که می توانند درون حفره های غیر عادی که در میان دیواره عروق خونی تومورهای سرطانی به وجود می آیند قرار گیرند. با تابیده شدن نور شبه فروسرخ این نانو میله ها به اندازه ای داغ می شوند که می توانند به تومور آسیب وارد کرده و فاکتورهای انعقادی را فعال کنند. در انتهای این فاکتورها آنزیمی به نام فاکتور XIII به پروتئین فیبرین متصل می شود تا لخته شکل بگیرد. از سویی دیگر نانوذرات حامل دارو که گیرنده نام دارند، دارای ذره پروتئینی هستند که مشابه فاکتور XIII است از این رو همراه با آغاز فرایند انعقاد این ذرات به سوی تومورها جذب می شوند. بر اساس گزارش نیچر، شیوه مورد آزمایش می تواند میزان دارویی که به تومورها انتقال پیدا می کنند را نسبت به دیگر شیوه های انتقال دارو 2 تا 7 بار بیشتر سازد. با این همه یکی از مشکلاتی که هنوز در این شیوه درمانی باقی مانده اطمینان حاصل کردن از این است که نانوذرات تنها لخته های خونی تومورهای سرطانی را مورد هجوم قرار بدهند.
به گزارش مهر، دانشمندان در موسسه MIT دریافته اند با استفاده از دو نوع از نانوذرات در کنار یکدیگر در بدن موشها می توان میزان انتقال دارو به تومورهای سرطانی را متناسب با شیوه کنترلی به کار گرفته شده چند برابر افزایش داد. با استفاده از این شیوه رشد تومورهای موجود در بدن موشها متوقف می شود در حالی که برای تومورها در بدن موشهایی که تنها از یک نوع نانوذره برای درمان استفاده می کنند این اتفاق نمی افتد. این شیوه با الهام از قدرت واکنش سیستم انعقاد خون در برابر آسیبهای جدی که به بدن وارد می شود، ابداع شده است. یک لخته به واسطه آبشاری از واکنشها که منجر به اتصال مقادیر زیادی پروتئین فیبرین در منطقه آسیب دیده می شود به وجود می آید، محققان نیز نانوذرات جدید خود را بر اساس همین فاکتورهای انعقادی ابداع کردند. در حال حاضر نانوذرات چند منظوره انتقال دارو در دوره های بالینی مورد آزمایش قرار می گیرند، برخی از این ذرات دارای مولکولهایی هستند که می تواند به گیرنده های موجود بر روی نسوج هدف متصل شوند، اما محققان در MIT در شیوه جدید خود وظایف را تقسیم کرده اند: کشف تومورهای سرطانی را به عهده یکسری از نانوذرات و انتقال دارو به این تومورها را به عهده سری دیگری از نانوذرات گذاشته اند. در این شیوه نانوذرات پیشاهنگ یا دیده بان به گونه ای طراحی شده اند که می توانند درون حفره های غیر عادی که در میان دیواره عروق خونی تومورهای سرطانی به وجود می آیند قرار گیرند. با تابیده شدن نور شبه فروسرخ این نانو میله ها به اندازه ای داغ می شوند که می توانند به تومور آسیب وارد کرده و فاکتورهای انعقادی را فعال کنند. در انتهای این فاکتورها آنزیمی به نام فاکتور XIII به پروتئین فیبرین متصل می شود تا لخته شکل بگیرد. از سویی دیگر نانوذرات حامل دارو که گیرنده نام دارند، دارای ذره پروتئینی هستند که مشابه فاکتور XIII است از این رو همراه با آغاز فرایند انعقاد این ذرات به سوی تومورها جذب می شوند. بر اساس گزارش نیچر، شیوه مورد آزمایش می تواند میزان دارویی که به تومورها انتقال پیدا می کنند را نسبت به دیگر شیوه های انتقال دارو 2 تا 7 بار بیشتر سازد. با این همه یکی از مشکلاتی که هنوز در این شیوه درمانی باقی مانده اطمینان حاصل کردن از این است که نانوذرات تنها لخته های خونی تومورهای سرطانی را مورد هجوم قرار بدهند.
