مدارس هوشمند چه زماني متولد شدند ؟!
پيدايش سيستمهاي پردازش داده (رايانه) با سابقهاي بيش از سه دهه موجب شده است تا رايانه در بسياري از عرصههاي کاربردي اجتماعي و فردي وارد شود؛ به گونهاي که در دهه 90، در بسياري از کشورها، حتي مدارس ابتدايي هم مجهز به امکانات رايانهاي متناسب شدند. اختراع و توسعه رايانه، ايجاد شبکههاي رايانهاي و پس از آن ظهور پديده اينترنت را در پي داشت.
تفکر استفاده از رايانهها و شبکههاي رايانهاي براي کارهاي مدرسهاي و عملي، به قرن بيستم و اوايل دهه1960 برميگردد. اينترنت که در ١٩٦٩ در دوران جنگ سرد پا گرفت، بسيار سريع رشد کرد. هيچ کس گمان نميکرد اين شبکه اطلاعرساني در سال ٢٠٠٠ صاحب ١٨٠ ميليون کاربر باشد. سرعت و شتاب اين رشد به گونهاي بود که به حدود ٥٠٠ ميليون کاربر در سال ٢٠٠٣ بالغ شد.
اين توسعه سريع فناوري اطلاعرساني به همراه عوامل ديگري چون تبديل جامعه صنعتي به جامعه اطلاعاتي، تغييرات جمعيتي، جهانيتر شدن فعاليتهاي حرفهاي، گسترش نيروهاي بازار در محدوده آموزش و به عبارت ديگر تجاري شدن مقوله آموزش، همه و همه، تاثيرات شگرف و چشمگيري در امر آموزش داشتهاند.
در سال 1984 ديويد پركينز و همكارانش در دانشگاه هاروارد، طرح مدارس هوشمند را به عنوان تجربهاي نوين در برنامههاي آموزش و پرورش، با استفاده از فناوري اطلاعات و ارتباطات ارائه كردند. اين طرح به تدريج در چند مدرسه اجرا شد و بعدها تا حدودي توسعه يافت.
گفته ميشود نخستين مدارس هوشمند در سال 1996 در انگلستان تاسيس شد و سپس طرح راهاندازي مدارس هوشمند يا Smart School در کشور مالزي به اجرا درآمد و با ارائه الگويي موفق، توانست تجربه خود را به ساير کشورها نيز منتقل کند و امروزه علاوه بر مالزي کشورهاي ايرلند، مصر و استراليا نيز براي هوشمند کردن مدارس خود اقدام کردهاند.
در دهههاي اخير، گستره فعاليت در زمينه آموزش و يادگيري نيز چون ديگر فعاليتهاي علمي، فرهنگي، اقتصادي، اجتماعي و غيره از توسعه و پيشرفت سريع فناوري و ظهور پديدههايي چون ماهواره، رايانه، اينترنت و غيره متاثر و دگرگون شده است.
استفاده از فناوري در آموزش ايران به زمان بهرهگيري از ابزارهاي کمک آموزشي سمعي بصري شامل نمايش اسلايد و فيلمهاي آموزشي در کلاس درس باز ميگردد. پس از آن، تلويزيون به عنوان رسانه آموزشي مورد توجه قرار گرفت و تلويزيون آموزشي ملي ايران به طور رسمي به امر آموزش همگاني در سراسر کشور پرداخت.
پس از ورود صنعت رايانه به ايران و رشد و نفوذ رايانههاي شخصي در ميان اقشار مختلف فرهنگي اجتماعي، فعاليت در زمينه آموزش مبتني بر رايانه نيز آغاز گشت و بيش از 10 سال است که در اين زمينه فعاليت ميشود و اين امر با توليد لوحهاي فشرده آموزشي آغازگرديده است.
به طور کلي، از نيمه دوم سال ١٣٨٠ به بعد، رويکرد به اين مقوله جديتر و فعاليتهاي عملياتي در زمينه آموزش اينترنتي و بهرهگيري از پهناي باند مخابراتي براي ارائه دورههاي آموزشي در گوشه و کنار کشور آغاز شد تا اينکه طبق مصوبات شوراي فناوري اطلاعات و ارتباطات وزارت آموزش وپرورش در سال تحصيلي1384-1383، پايلوت مدارس هوشمند به سازمان آموزش و پرورش شهر تهران محول شد.
آمارها نشان ميدهد در تيرماه سال 90 در كل كشور 3 هزار و 660 مدرسه هوشمند فعاليت داشته است. همچنين 2 هزار و 800 مدرسه نيمه الكترونيك، 840 مدرسه الكترونيك و 20 مدرسه نيمه هوشمند داير بوده است.
گفته شد مطابق برنامه عملياتي وزارت آموزش و پرورش براي اجراي برنامه پنجم توسعه كشور، همه مدارس كشور ميبايست تا پايان سال 1394 در يكي از مراحل پنجگانه هوشمندسازي قرار گيرند.
طبق آمار ثبت شده در مهرماه 1390 در پايگاه داده آماري مركز آمار و فناوري اطلاعات وزارت آموزش و پرورش، بالغ بر 120هزار مدرسه فعال در سطح كشور وجود دارند و حدود نيمي از آنها در قالب مجتمعهاي آموزشي فعاليت ميكنند.
تفکر استفاده از رايانهها و شبکههاي رايانهاي براي کارهاي مدرسهاي و عملي، به قرن بيستم و اوايل دهه1960 برميگردد. اينترنت که در ١٩٦٩ در دوران جنگ سرد پا گرفت، بسيار سريع رشد کرد. هيچ کس گمان نميکرد اين شبکه اطلاعرساني در سال ٢٠٠٠ صاحب ١٨٠ ميليون کاربر باشد. سرعت و شتاب اين رشد به گونهاي بود که به حدود ٥٠٠ ميليون کاربر در سال ٢٠٠٣ بالغ شد.
اين توسعه سريع فناوري اطلاعرساني به همراه عوامل ديگري چون تبديل جامعه صنعتي به جامعه اطلاعاتي، تغييرات جمعيتي، جهانيتر شدن فعاليتهاي حرفهاي، گسترش نيروهاي بازار در محدوده آموزش و به عبارت ديگر تجاري شدن مقوله آموزش، همه و همه، تاثيرات شگرف و چشمگيري در امر آموزش داشتهاند.
در سال 1984 ديويد پركينز و همكارانش در دانشگاه هاروارد، طرح مدارس هوشمند را به عنوان تجربهاي نوين در برنامههاي آموزش و پرورش، با استفاده از فناوري اطلاعات و ارتباطات ارائه كردند. اين طرح به تدريج در چند مدرسه اجرا شد و بعدها تا حدودي توسعه يافت.
گفته ميشود نخستين مدارس هوشمند در سال 1996 در انگلستان تاسيس شد و سپس طرح راهاندازي مدارس هوشمند يا Smart School در کشور مالزي به اجرا درآمد و با ارائه الگويي موفق، توانست تجربه خود را به ساير کشورها نيز منتقل کند و امروزه علاوه بر مالزي کشورهاي ايرلند، مصر و استراليا نيز براي هوشمند کردن مدارس خود اقدام کردهاند.
در دهههاي اخير، گستره فعاليت در زمينه آموزش و يادگيري نيز چون ديگر فعاليتهاي علمي، فرهنگي، اقتصادي، اجتماعي و غيره از توسعه و پيشرفت سريع فناوري و ظهور پديدههايي چون ماهواره، رايانه، اينترنت و غيره متاثر و دگرگون شده است.
استفاده از فناوري در آموزش ايران به زمان بهرهگيري از ابزارهاي کمک آموزشي سمعي بصري شامل نمايش اسلايد و فيلمهاي آموزشي در کلاس درس باز ميگردد. پس از آن، تلويزيون به عنوان رسانه آموزشي مورد توجه قرار گرفت و تلويزيون آموزشي ملي ايران به طور رسمي به امر آموزش همگاني در سراسر کشور پرداخت.
پس از ورود صنعت رايانه به ايران و رشد و نفوذ رايانههاي شخصي در ميان اقشار مختلف فرهنگي اجتماعي، فعاليت در زمينه آموزش مبتني بر رايانه نيز آغاز گشت و بيش از 10 سال است که در اين زمينه فعاليت ميشود و اين امر با توليد لوحهاي فشرده آموزشي آغازگرديده است.
به طور کلي، از نيمه دوم سال ١٣٨٠ به بعد، رويکرد به اين مقوله جديتر و فعاليتهاي عملياتي در زمينه آموزش اينترنتي و بهرهگيري از پهناي باند مخابراتي براي ارائه دورههاي آموزشي در گوشه و کنار کشور آغاز شد تا اينکه طبق مصوبات شوراي فناوري اطلاعات و ارتباطات وزارت آموزش وپرورش در سال تحصيلي1384-1383، پايلوت مدارس هوشمند به سازمان آموزش و پرورش شهر تهران محول شد.
آمارها نشان ميدهد در تيرماه سال 90 در كل كشور 3 هزار و 660 مدرسه هوشمند فعاليت داشته است. همچنين 2 هزار و 800 مدرسه نيمه الكترونيك، 840 مدرسه الكترونيك و 20 مدرسه نيمه هوشمند داير بوده است.
گفته شد مطابق برنامه عملياتي وزارت آموزش و پرورش براي اجراي برنامه پنجم توسعه كشور، همه مدارس كشور ميبايست تا پايان سال 1394 در يكي از مراحل پنجگانه هوشمندسازي قرار گيرند.
طبق آمار ثبت شده در مهرماه 1390 در پايگاه داده آماري مركز آمار و فناوري اطلاعات وزارت آموزش و پرورش، بالغ بر 120هزار مدرسه فعال در سطح كشور وجود دارند و حدود نيمي از آنها در قالب مجتمعهاي آموزشي فعاليت ميكنند.
منبع: سايت وزارت آموزش و پرورش