یادداشتی بر صدور مجوز تاسیس انجمن علمی روان درمانی ایران

به قلم دکتر پورشریفی
-
صدور مجوز تاسیس انجمن علمی روان درمانی  ایران به جمعی از روان پزشکان توسط وزارت بهداشت، موضوع چالشی روزهای اخیر بوده است. این امر هیجانی را در برخی از فضاهای مجازی ایجاد کرده است. اگرچه در فراخوان انجمن مصوب وزارت بهداشت، علاوه بر روانپزشکان، متخصصان روانشناسی در گرایش های بالینی و سلامت هم حق کاندیدا شدن دارند، ولی اینکه ابتکار عمل به نوعی از روانشناسی به روانپزشکی منتقل می شود هیجان منفی قابل درکی را ایجاد می کند، هر چند، برخی بناحق این امر را فاجعه سازی کرده و فکر می کنند که این امر یعنی از دست دادن حق رواندرمانی توسط روانشناسان است و این امر موجب می شود موضوع را حیثیتی بدانند. در حالی که اختیارات روانشناسان را سازمان نظام روانشناسی تعیین می کند نه یک انجمن علمی و نه حتی یک وزارت.

سئوالی که مطرح می شود این است که چه می شود که انجمن رواندرمانی مصوب وزارت علوم، توسط همین وزارت تغییر نام می یابد و انجمنی مشابه در وزارت بهداشت تشکیل می شود؟  بر اساس شواهدی، در حرفه ارزنده روانپزشکی،  معدود روانپزشکان افراطی وجود دارند که ای بسا برخی از آنها تمامیت خواه عمل می کنند و به حقوق روانشناسان واقف نیستند و اقدام انجام شده ممکن است  ناشی از فشار آنها باشد.
اما آیا ممکن است درصدی از دلایل رخداد، نه یک کنش بلکه یک واکنش بوده باشد. اگر شما جزو روانپزشکانی باشید که دوره طولانی مدت رواندرمانی را گذرانیده اید و یکباره متوجه تشکیل یک انجمن رواندرمانی می شوید و نیز متوجه می شوید که امکان حضور در آن را ندارید و در مصاحبه هایی می خوانید که رواندرمانی فقط و فقط به روانشناسان تعلق دارد چه احساسی پیدا می کنید؟

حال که انتخابات سازمان در پیش هست، شاید بد نباشد به بهانه موضوع انجمن رواندرمانی با طرح چند سئوال، تفکر انتقادی فعال شود:
-  اگر انجمن رواندرمانی (مصوب وزارت علوم) به کل حرفه روانشناسی اختصاص داشت، چند درصد از اعضای حرفه روانشناسی، از زمان و مکان برگزاری مجمع عمومی و انتخابات هیات مدیره انجمن اطلاع داشتند؟
-  تا چه حد سعی شده بود که در انتخابات هیات مدیره، زمینه حضور متخصصان شاخص رواندرمانی کشور  فراهم شود ؟
-  آیا می دانستید که فعالیت انجمن رواندرمانی مصوب وزارت علوم، نه الان، بلکه از مردادماه سال گذشته، و براساس نامه وزارت علوم، متوقف شده و بعدا نام آن از انجمن رواندرمانی ایران به انجمن مطالعات رواندرمانی تغییر یافته بود؟
-  چند درصد از اعضای حرفه، تا این ایام اخیر انتخابات سازمان، از توقف فعالیت و تغییر  نام انجمن اطلاع داشتند و چرا چنین امری تاکنون اعلام نشده و تقاضای تشکیل کمپین حمایت بیش از ایام انتخابات انجام نشده بود؟
-  و آیا ...

شکی نیست که طرح این سئوال ها صرفا فعال کردن تفکر انتقادی به بهانه موضوع انجمن رواندرمانی است. تفکر انتقادی ما را از برخورد هیجانی، قهرمان پروری و واکنش های افراطی و بدون تامل باز می دارد و ضروری ترین ابزار در ایام انتخابات است.

همچنین  شکی نیست که طرح این سئوالها به معنای آن نیست که محور شدن روانپزشکان در امر انجمن رواندرمانی ایران را قابل درک بدانیم و از این بابت ناراحت نباشیم، بلکه هر گونه تلاش غیر هیجانی و غیر مرتبط با اهداف انتخاباتی، برای اینکه روانشناسان آموزش دیده در حوزه رواندرمانی، در جایگاه واقعی خود باشند بسیار ارزنده و ستودنی است؛ چرا که اگرچه برخی از روانپزشکان در پایه گذاری بعضی از رویکردهای رواندرمانی نقشی داشته اند با این وجود در حال حاضر و در جامعه جهانی، ابتکار عمل انجمن های علمی رواندرمانی بیشتر بر دوش روانشناسان مرتبط قرار گرفته است. 

و نیز یادمان نرود که همه یا هیچ و نیز خودی و غیرخودی وجود ندارد و آنچه تعیین می کند کدام روانشناس و کدام روانپزشک به رواندرمانی بپردازد بر اساس مرزهای صلاحیت مشخص شده است که در نوشته «بیمه رواندرمانی و چاالش هایی چند از حرفه» به آن پرداخته شده بود و اینکه امیدواریم این موارد باعث نشود که از «روانشاسان و روانپزشکان: تعامل یا تقابل» که دکتر علی صاحبی در خبرنامه انجمن روانشناسی ایران،  به آن پرداخته بودند خود را در شرایطی قرار دهیم که به نادرست تقابل را انتخاب کنیم.
-