تفاوت های ADHD درDSM-IV و DSM-5
دكتر مهدی گنجی
معیارهای DSM-5 برای اختلال ADHD نشان می دهد که DSM-5 روی دو چیز تأکید دارد:
- حضور نقص های مرتبط با ADHD تا قبل از 12 سالگی (در DSM-IV، معیار سنی 7 سال بود)،
- حضور این اختلال در حداقل دو محیط یا ستینگ مختلف (معیار C)، مثلاً، در خانه و مدرسه، خانه و محل کار، خانه و مدرسه و محل کار.
توجه داشته باشید که 12 سالگی سن شروع این اختلال نیست. DSM-5 برای ADHD سن شروع تعیین نمی کند، زیرا نگاه به گذشته و تعیین زمان دقیق شروع سمپتوم ها کار بسیار دشواری است.
DSM-5 صرفاً اعلام می کند که معیارها باید قبل از 12 سالگی حضور داشته باشند. در معیارهای DSM-5 برای ADHD، موضوع تفاوت‌های سمپتومیک برای کودکان و بزرگسالان، که در سراسر طول عمر افراد ممکن است روی دهند، در نظر گرفته شده است.
بیست سال تحقیق و مطالعه نشان می‌دهد که بسیاری از بزرگسالان سمپتوم‌های ADHD دارند، حتی با این که ممکن است در کودکی مبتلا به ADHD دیاگنوز نشده باشند.
معیارهای DSM-5 برای بزرگسالان با معیارهای آن برای کودکان و نوجوانان تا اندازه‌ای متفاوت است، برای مثال، حداقل معیارها برای دیاگنوز کردن ADHD در بزرگسالان پنج معیار است، در حالی که برای کودکان و نوجوانان، حداقل تعداد معیارها، شش است.
معیارِ شروع سمپتوم‌ها در قبل از 7 سالگی تغییر یافته است و DSM-5 اکنون می‌گوید که پنج سمپتوم مرتبط با تکانشگری، بی‌توجهی، یا بیش‌فعالی باید قبل از 12 سالگی حضور داشته باشند.
در DSM-5 مثال‌هایی از اختلال ADHD در بزرگسالان ارایه شده است. همچنین، الزام شده است که در هر ستینگ (محیط، شرایط محیطی، مکان)، چند سمپتوم مختلف باید مشاهده شود.
هجده سمپتوم ارایه شده و الزام شده است که حداقل شش سمپتوم یا در بی‌توجهی یا در بیش‌فعالی/ تکانشگری باید مشاهده شود تا بتوان فرد را مبتلا به ADHD دیاگنوز کرد.
تغییرات دیگر شامل موارد زیر هستند:
· انواع فرعی (subtypes) اختلال ADHD اکنون به اسپسیفایرها (specifiers) تبدیل شده‌اند.
· دیاگنوز همزمان (کاموربید) اختلال ADHD به همراه اختلال طیف اوتیسم اکنون مجاز است (فرد را می‌توان همزمان مبتلا به ADHD و ASD اعلام کرد)
· حداقل سمپتوم‌ها برای دیاگنوز ADHD در بزرگسالان پنج سمپتوم، و برای کودکان و نوجوانان شش سمپتوم تعیین شده است.
نرخ شیوع ADHD در بزرگسالان 4.4% است.
یک مطالعۀ طولی جدید که در ژورنال Pediatrics به چاپ رسیده است، مشاهده کرده است که 30% بزرگسالانی که در کودکی مبتلا به ADHD دیاگنوز شده بودند، در 27 سالگی نیز مبتلا به ADHD بودند.
بعضی مطالعات نرخ شیوع را تا 50% دانسته‌اند. علاوه بر آن، نرخ خودکشی برای بزرگسالانی که در کودکی ADHD داشتند پنج برابر بیشتر از کسانی است که در کودکی به ADHD مبتلا نبودند.
یکی از گزینه‌های موجود برای درمان ADHD بزرگسالان، در صورتی که سمپتوم‌ها متوسط تا شدید باشند، شناخت درمانی به همراه دارو درمانی است.
-
وبلاگ دكتر مهدي گنجي
- حضور نقص های مرتبط با ADHD تا قبل از 12 سالگی (در DSM-IV، معیار سنی 7 سال بود)،
- حضور این اختلال در حداقل دو محیط یا ستینگ مختلف (معیار C)، مثلاً، در خانه و مدرسه، خانه و محل کار، خانه و مدرسه و محل کار.
توجه داشته باشید که 12 سالگی سن شروع این اختلال نیست. DSM-5 برای ADHD سن شروع تعیین نمی کند، زیرا نگاه به گذشته و تعیین زمان دقیق شروع سمپتوم ها کار بسیار دشواری است.
DSM-5 صرفاً اعلام می کند که معیارها باید قبل از 12 سالگی حضور داشته باشند. در معیارهای DSM-5 برای ADHD، موضوع تفاوت‌های سمپتومیک برای کودکان و بزرگسالان، که در سراسر طول عمر افراد ممکن است روی دهند، در نظر گرفته شده است.
بیست سال تحقیق و مطالعه نشان می‌دهد که بسیاری از بزرگسالان سمپتوم‌های ADHD دارند، حتی با این که ممکن است در کودکی مبتلا به ADHD دیاگنوز نشده باشند.
معیارهای DSM-5 برای بزرگسالان با معیارهای آن برای کودکان و نوجوانان تا اندازه‌ای متفاوت است، برای مثال، حداقل معیارها برای دیاگنوز کردن ADHD در بزرگسالان پنج معیار است، در حالی که برای کودکان و نوجوانان، حداقل تعداد معیارها، شش است.
معیارِ شروع سمپتوم‌ها در قبل از 7 سالگی تغییر یافته است و DSM-5 اکنون می‌گوید که پنج سمپتوم مرتبط با تکانشگری، بی‌توجهی، یا بیش‌فعالی باید قبل از 12 سالگی حضور داشته باشند.
در DSM-5 مثال‌هایی از اختلال ADHD در بزرگسالان ارایه شده است. همچنین، الزام شده است که در هر ستینگ (محیط، شرایط محیطی، مکان)، چند سمپتوم مختلف باید مشاهده شود.
هجده سمپتوم ارایه شده و الزام شده است که حداقل شش سمپتوم یا در بی‌توجهی یا در بیش‌فعالی/ تکانشگری باید مشاهده شود تا بتوان فرد را مبتلا به ADHD دیاگنوز کرد.
تغییرات دیگر شامل موارد زیر هستند:
· انواع فرعی (subtypes) اختلال ADHD اکنون به اسپسیفایرها (specifiers) تبدیل شده‌اند.
· دیاگنوز همزمان (کاموربید) اختلال ADHD به همراه اختلال طیف اوتیسم اکنون مجاز است (فرد را می‌توان همزمان مبتلا به ADHD و ASD اعلام کرد)
· حداقل سمپتوم‌ها برای دیاگنوز ADHD در بزرگسالان پنج سمپتوم، و برای کودکان و نوجوانان شش سمپتوم تعیین شده است.
نرخ شیوع ADHD در بزرگسالان 4.4% است.
بعضی مطالعات نرخ شیوع را تا 50% دانسته‌اند. علاوه بر آن، نرخ خودکشی برای بزرگسالانی که در کودکی ADHD داشتند پنج برابر بیشتر از کسانی است که در کودکی به ADHD مبتلا نبودند.
یکی از گزینه‌های موجود برای درمان ADHD بزرگسالان، در صورتی که سمپتوم‌ها متوسط تا شدید باشند، شناخت درمانی به همراه دارو درمانی است.
-
