انتخاب رشته کنکور تجربی: دندان‌پزشکی، داروسازی یا پزشکی!

ممنون از راهنمایی کامل و مفیدتون...

حال واژه پزشکی به جای متبادر کردن یک فرد با روپوش سفید، پرستیژ کاری، امنیت شغلی و شرایط مالی پایدار ما را با قشری آشنا می‌کند که تاکنون دردهایشان شنیده نشده، دردهایی که از تحقیر و توهین سال بالایی و استاد می‌گویند، از مشکلات مالی صحبت می‌کنند، ساعات کاری بیش از استانداردهای بین‌المللی را مطرح می‌کنند و از بار روانی حضور مداوم در بیمارستان سخن می‌گویند.

وجود قوانین ناعادلانه، اختلاف شدید طبقاتی بین پزشکان، قوانین نامناسب، انحصارطلبی پزشکان پیشکسوت، حمایت ناکافی، فشار کاری بیش از حد و روند طولانی استقلال از نظر کاری و مالی سبب شده زندگی و شرایط کاری پزشکان جوان در کشور با سختی های بسیاری مواجه باشد.

یک پزشک پس از گذراندن هفت سال دوره عمومی در دانشگاه دولتی یا آزاد، باید طرحی اجباری به مدت دو سال را در مکان و شرایط تعیین شده توسط وزارت بهداشت، بگذراند،

قبولی در آزمون دستیاری پزشکی پس از گذراندن طرح دوساله پزشکان عمومی، بیش از ۶۰ تا ۷۰ درصد به سهمیه شرکت کنندگان در آزمون بستگی دارد و تقلب نیز در سوابق این آزمون ثبت شده و به طور کلی قبولی در آن بسیار سخت است و پزشک اگر بتواند این خوان را پشت سر بگذارد، ابتدا باید فرم تعهد محضری از دستیاران را امضاء کند.

حق اشتغال شخصی در مطب یا هر مکان دیگری از پزشک عمومی که پس از امضاء تعهدنامه، وارد دوره رزیدنتی شده، ساقط می شود و او تنها موظف است طی این مدت، تمام وقت در اختیار وزارت بهداشت باشد. پس از طی دوره تعهد دستیاری و کار در مناطق محروم با تعریفه های ناچیز دولتی که به تازگی به علت شیوع بیماری کرونا به ۲ تا ۳ میلیون تومان رسیده است، یک پزشک جوان متأهل در سن ۳۰ و چند سالگی برای آغاز کار خود آزاد می شود.

اجاره یک مطب شخصی با هزینه های میلیونی اجاره بهاء برای یک پزشک جوان غیرممکن است

پزشک پس از طی دوره رزیدنتی با شرایطی که گفته شد یا باید برای خود یک مطب شخصی اجاره کند که با هزینه های میلیونی اجاره بهاء مطب ها و دیگر هزینه های جاری اکثر پزشکان جوان چنین سرمایه های هنگفتی برای زدن یک مطب شخصی ندارند و یا در صورت داشتن شرایط و ضوابط از پیش تعیین شده، در یک مرکز درمانی دولتی مشغول به کار شود که درآمد ناچیز و تعرفه های دولتی این مراکز، کفاف زندگی را نمی دهد و بخش زیادی از این هزینه ها که توسط بیمه ها باید پرداخت شود، ماه ها و یا حتی سال ها بعد به دست پزشک می رسد.

پزشک برای کار در مراکز درمانی خصوصی باید سهام بخرد که خرید این سهام ها که گاهی هزینه های میلیاردی دارند، برای پزشکان جوانی که هیچ سرمایه ای نداشته و تازه کار خود را آغاز کردند، دست نیافتنی است به طوریکه عطایش را به لقایش می بخشند و حتی در خواب هم نمی بینند روزی سهامدار مراکز درمانی شوند، از طرفی اکثر سهام بیمارستان های خصوصی تنها بین خانواده های سهامداران و پزشکان پیشکسوت می چرخد و سهامی برای فروش به پزشکان جوان باقی نمی ماند.

پزشکان جوان در صورتی که تمایل به فعالیت به عنوان هیئت علمی را داشته باشند، حق مطب شخصی از آنها سلب می شود این در حالیست که ضمن احترام به اساتید و پیشکسوتان متعهد و درستکار، برخی پزشکان پیشکسوت علاوه بر دریافت حقوق و مزایای هیئت علمی دانشگاه، مطب شخصی دارند و سهامدار چندین بیمارستان خصوصی بوده و حتی اگر کار نکنند، از طریق دریافت پره ویلیج و بیگاری کشیدن از پزشکان جوان، درآمد کسب می کنند.

متأسفانه شرایط خوبی بر زندگی پزشکان جوان در کشور ما حاکم نیست و زندگی آنها گرفتار قوانین ناعادلانه ای شده که توسط برخی پزشکان پیشکسوت و با سابقه که دستی بر آتش قانونگذاری سیستم پزشکی کشور دارند، تنظیم شده و این قوانین چنان عرصه را بر پزشکان جوان تنگ کرده است که پس از سال ها گرفتاری با این قوانین دست و پا گیر، یا باید به تبعیض های سیستماتیک جامعه پزشکی تن داده و با حداقل درآمد که جوابگوی حداقل هزینه های زندگی آنها نیست، کنار بیایند و یا برای ساختن زندگی بهتر و از روی ناچاری به کشور دیگری مهاجرت کنند که آن هم برای بسیاری از پزشکان جوان که هزینه های اولیه مهاجرت را ندارند، امکان پذیر نیست.

در حال حاضر شما هیچ پزشکی پیدا نمی‌کنید که روزی به خودکشی فکر نکرده باشد چراکه با توجه به شرایط موجود اینترن‌ها و رزیدنت‌ها، حس ناامیدی در برخی موارد قوی‌تر است و فرد به زندگی خود، پایان می‌دهد.
روان‌درمانی نیازمند جلسات متعدد است اما دستیاران تخصص، حتی وقت مراجعه به روانپزشک را ندارند چراکه باید ساعات طولانی در بیمارستان باشند، از طرفی پرداخت هزینه‌های درمان با حقوق دریافتی ما هیچ تناسبی ندارد و واقعاً از عهده‌ ما خارج است.
دانشجویان پزشکی از روزی که وارد دانشگاه می‌شوند با قضاوت اساتید، رده‌بندی نمره‌ای، کشیک‌های پرفشار، عدم استراحت مناسب، آزار سال بالایی‌ها و اساتیدی مواجه می‌شوند که به هر علتی می‌خواهند زمان تحصیل ما را طولانی‌تر کنند. این مسائل در صورتی رخ می‌دهد که هیچ مرجعی برای شکایت وجود ندارد و ما در یک سیستم پادگانی قرار داریم که نمی‌توانیم بپرسیم، چرا؟

فشار کشیک‌هایی که بچه‌های دستیاری تحمل می‌کنند در ماه‌های اولیه‌ قبولی، آنقدر زیاد است که برخی دستیاران تا دو ماه در بیمارستان هستند، در پاویون می‌خوابند و حق خروج از آنجا را ندارند، آن هم در شرایطی که ۹ ماه به صورت مداوم برای آزمون دستیاری درس خواندند و به یک‌باره با چنین وضعیتی مواجه می‌شوند.

شما در دوران رزیدنتی ممکن است به علت اینکه زودتر از سال بالایی خود غذا خوردید، تحقیر شوید و در برخی موارد محدودیت‌هایی مانند اینکه دستیاران حق بارداری ندارند و یا اینکه در سال اول نمی‌توانند ازدواج کنند، از سوی اساتید اعمال می‌شود.

دستیاران تخصص به غیر از رشته روانپزشکی که تست‌های محدودی دارند، اصلا تست روانشناسی مناسب ندارند و صرف آزمون و نمره پذیرش می‌شوند و بیدار کردن سال پایینی‌ها از خواب به صورت نامناسب همراه با پرخاش و آزار، پرت کردن پرونده و غذا فقط به علت اینکه زودتر از سال بالایی غذا خوردند، از تحقیرهایی است که علیه دستیاران سال پایینی انجام می‌شود و افراد برای تخلیه‌ روانی خود این چرخه‌ آزار را نسبت به سال پایینی‌ها ادامه می‌دهند.

موارد مختلفی از مصرف موادمخدر به خصوص «گُل» در میان رزیدنت‌ها وجود دارد که در ادامه‌ همین مشکلات روانی است که نمی‌شود کاری برای آن انجام داد و هیچ رسانه‌ای در این رابطه حرف نمی‌زند.

در خارج از کشور فردی که ۲۴ ساعت کشیک دارد، روز بعد باید استراحت کند اما ما هر چقدر کشیک داشته باشیم فردا باید به بخش برویم و این مسائل باعث فرسودگی ما می‌شود، از طرفی در کشورهای دیگر برای افرادی که طرح دارند و چند روز کشیک داشتند، ماشین می‌گیرند تا خودشان رانندگی نکنند اما بچه‌های ما که سرمایه‌های این کشور هستند، در جاده‌ها از بین می‌روند چراکه با خستگی رانندگی می‌کنند.


در رسانه‌های رسمی وزارت بهداشت و نظام پزشکی هیچ وقت در رابطه با مرگ رزیدنت‌ها حرف نمی‌زنند چراکه دستیار برای آنها آدم نیست و این آدم حساب نکردن در حالیست که تمامی درآمدهای متخصصان بیمارستانی از قِبَل کار رزیدنت‌ها است، در صورتی که آموزش مناسب و در خور کارمان هم دریافت نمی‌کنیم چراکه بسیاری از اساتید کارهای خود را فقط به برخی آدم‌های خاص یاد می‌دهند و نگران این هستند که با آموختن دیگران، کارشان را از دست بدهند بنابراین افراد محدودی انتخاب می‌کنند و ما قسمت عمده‌ای از آموزش‌هایمان را از سال بالایی‌ها دریافت می‌کنیم و امکان انتقال اشتباه مطالب در آموزش سینه به سینه وجود دارد.

حقوق بسیار پایینی به دستیاران تحت عنوان کمک هزینه تحصیلی می‌دهند که برای افراد مجرد حدود دو میلیون و ۷۰۰ هزار تومان و برای متأهلان حدود سه میلیون و ۴۰۰ هزار تومان است در حالیکه برخی از بیمارستان‌های آموزشی پاویون ندارند و دستیار تخصص باید هزینه اجاره خانه هم بدهد، آن هم در شرایطی که دستیاران را نیروی کار حساب نمی‌کند و حتی بیمه هم ندارند اما مهر نظام پزشکی دارند و اگر اشتباهی مرتکب شوند، تبعات قانونی در انتظار آنها است.

غرور و خودبرتربینی پزشکان، نسل به نسل چرخیده و باعث شده نگاه بالا به پایین نسبت به مردم داشته باشند و نتوانند با مردم ارتباط بگیرند که همین مسئله باعث شده امروز، تنهاتر از همیشه باشند اما نسل جوان با وجود اینکه حضور مداوم در بیمارستان باعث می‌شود هوش اجتماعی آن‌ها کاهش پیدا کند، نسبت به این افکار قدیمی مخالف هستند و می خواهند با مردم در ارتباط باشند.


دوره‌ دستیاری رشته‌های تخصصی بالینی یکی از مقاطع‌ تحصیلات‌ عالی دانشگاهی است‌ که‌ متقاضیان‌ واجد شرایط‌ با داشتن‌ مدرک‌ دکترای پزشکی عمومی، پس‌ از موفقیت‌ در امتحان‌ پذیرش‌ دستیاری و گذراندن‌ دوره‌های آموزشی تئوری و عملی و قبولی در امتحانات‌ لازمه‌(تکوینی و نهایی‌)، موفق‌ به‌ اخذ مدرک‌ تخصصی در رشته‌ مربوطه‌ می‌شوند.

در واقع دستیار یا رزیدنت فردی است که‌ با داشتن‌ مدرک‌ دکترای پزشکی عمومی و پذیرش‌ در امتحان‌ ورودی دستیاری‌، برای آموزش های نظری و کسب‌ مهارت های عملی در یکی از رشته‌های تخصصی پزشکی‌، طی مدت‌ زمان‌ مشخصی که‌ برای آن‌ دوره‌ از طریق‌ شورای آموزش‌ پزشکی و تخصصی تصویب‌ شده‌ است‌، به‌ امر تحصیل‌، آموزش‌، پژوهش‌ و انجام‌ فعالیت‌های کارورزی تخصصی می پردازد اما در عمل افرادی که برای آموزش و کسب تجربه می‌آیند به علت به کارگیری تمام وقت در بخش درمانی، علاوه بر دست و پنجه نرم کردن با بسیاری از مشکلات معیشتی و اجتماعی، با کمرنگ شدن بُعد آموزشی مواجه می شوند.


متأسفانه بسیاری از مردم با عدم آگاهی از مشکلات پزشکان به ویژه پزشکان جوان و رزیدنت ها از جمله ساعات کاری طولانی، عدم وجود سقف ساعات کاری، مشکلات معیشتی و حقوق ناچیز و افزایش خطاهای پزشکی به علت عدم لحاظ سقف ساعات کاری و ایجاد بسیاری از مشکلات روانی به علت اختلال در روابط پزشک با بیمار، گمان می کنند قبولی یک دانش آموز کنکوری در رشته پزشکی یعنی پارو کردن پول و داشتن زندگی مرفه و بدون دردسر و رسیدن به تمام آرزوهای دست نیافتنی! این در حالیست که تا همین یک سال پیش رزیدنت ها که خود عاملی مؤثر در عرصه تأمین سلامت جامعه به حساب می آیند حتی از داشتن بیمه درمانی محروم بودند و پس از کش و قوس های فراوان در نهایت شهریورماه سال۹۹، طی انعقاد تفاهم نامه ای با بیمه سلامت قرار شد این دستیاران تحت پوشش بیمه درمانی قرار بگیرند.