بیمارانی که به مرگ سپرده میشوند
"می‌میرد یا می‌میری" جمله ای که یا به خانواده بیمار می‌گویند و یا به ندرت بیمار از زبان پزشک یا خانواده‌اش می‌شنود، کلامی تلخ که بیشتر بیماران مبتلا به سرطان می‌شنوند، حال سختر از این جمله مرگبار، دوران آن است، زیرا وقتی بیمار مبتلا به سرطان لاعلاج تشخیص داده میشود باید به خانه اش برود و در تنهایی و عزلت انتظار مرگ خود را در لحظات تلخ همراه با درد، بوی بد، باد آوردن شکم، ناتوانی در غذا خوردن و آشامیدنی و ده‌ها مشکل دیگر به پایان برساند.در این باره پروفسور اسماعیل اکبری معاون اسبق وزارت بهداشت در گفت‌وگو با خبرگزاري تسنيم، درباره تعداد مراکز نگهداری از بیماران مبتلا به سرطان که دیگر امیدی به حیاتشان نیست، اظهار داشت: متاسفانه چنین مراکزی در کشور نداریم و برخی از مراکز فعال در حوزه سرطان از جمله مرکز تحقیقات سرطان بیمارستان شهدای تجریش به اینگونه بیماران خدماتی در این حوزه و به صورت محدود ارائه میکند.
این فوق تخصص جراحی غدد و سرطان از دانشگاه جانز هاپکینز آمریکا ادامه داد: براین اساس ما در مرکز تحقیقات سرطان بیمارستان شهدای تجریش به یکصد بیمار مبتلا به سرطان لاعلاج خدمتی می دهیم بطوریکه 24 ساعت آنها نگهداری میکنیم و یا در نهایت به بخش‌ها منتقل میکنیم تا فرآیند اعزام آنان به منازلشان صورت پذیرد، و در مرحله دیگر 400 نفر از کادر پزشکی و پرستاری به منازل آنان می‌روند و خدمات مورد نیاز به آنان را ارائه می‌کنند.
رئیس مرکز تحقیقات سرطان با تاکید بر اینکه باید نقاهت‌خانه‌های بیماران مبتلا به سرطان با محوریت پرستاران اداره شود، که هم اکنون شرایط اینگونه نیست، گفت: هم‌اکنون در تهران، مشهد و اصفهان اقداماتی در این زمینه شروع شده است ولی اصلاً کافی نیست زیرا باید ساخت نقاهت‌خانه‌های بیماران مبتلا به سرطان قانونمند شود و پرستاران در این عرصه ورود کنند و مدیریت این نقاهت‌خانه با پرستاران باشد و پزشکان و جراحان زیر نظر مدیریت پرستاران این نقاهت‌خانه‌‌ها را اداره کنند.
* نیاز ایران به نقاهت‌خانه‌های سرطان
همچنین در این راستا پروفسور اسماعیل اکبری معاون اسبق وزارت بهداشت در نشست خبری هشتمین کنگره آسیا و اقیانوسیه در حوزه سرطان نیز با تاکید بر نیاز کشور به ساخت نقاهت‌خانه‌هایی برای پرستاری از بیماران مبتلا به سرطان لاعلاج گفت: در کشورهای دیگر مانند سوئد این کار صورت پذیرفته است و نقاهت‌خانه‌هایی در این باره دارند و حتی امروزه نیز بیشتر تمرکزشان بر نگهداری این بیماران در منازل خودشان است
وی عنوان کرده بود که براین اساس در کشور به یک سیستم قانونمند نیاز داریم تا هر جایی که در حوزه سرطان فعالیت می‌کنند کار حمایت و تسکین بیماران مبتلا به سرطانی که دیگر به زنده بودنشان امید نیست اقدام کنند. هم اکنون در مرکز تحقیقات سرطان بیمارستان شهدای تجریش و همچنین بیمارستان امام(ره) به صورت محدود کارهایی برای اینگونه بیمارستان صورت می‌پذیرد ولی باید این امر قانونمند و سیستمیک شود.
