طفلكي! عقب افتاده است !
دست فرزندش را در دست گرفته و در حال قدم زدن است. با همديگر براي خريد رفته اند و حالا در حال بازگشت به خانه هستند.
گرماي دست دخترش را در دست هايش احساس مي كند . گرمايي كه هيچ شعله اي در جهان با آن برابري نمي كند. هيچ شعله اي جز عشق !
صدايي از پشت سر مي آيد : آخيش ! طفلكي عقب مونده است ! بيچاره پدر و مادرش !
گرچه پاهايش سست شده ولي قدمهايش را تندتر مي كند. مي خواهد زودتر دور شود. سالهاست اين جملات را مي شنود ولي هربار با شنيدنش احساسي مبهم ، تركيب آزارنده اي از خشم و اندوه را احساس مي كند. از زماني كه پزشكان به او گفتند كه فرزندش مبتلا به سندرم داون است تا امروز ، صدها و شايد هزاران بار اين جملات را شنيده ، از فاميل ، دوستان ، همسايگان و رهگذراني كه با نگاه هايي متاثر ، به او و فرزندش نگاه مي كنند.
ماه ها گريه و بي تابي سرانجام به پايان رسيد و روزي تصميمي بزرگ گرفت ؛ تصميمي به وسعت قلب يك مادر! تصميم گرفت با تمام توان كمر به تربيت و آموزش فرزندش ببندد ، فرزندي كه هديه اي از جانب خداوند است. مگر مي شود هديه اي بد باشد؟ مگر خداوند براي بنده خود بدي مي خواهد؟ بدون شك تولد فرزندش هديه اي از سوي خداوند بوده و اين هديه هرچه كه باشد عزيز است و حفاظت و پاسداشت او وظيفه اش !
روزها و ماهها در كارگاه هاي آموزشي بهزيستي ، مطالعه كتاب هاي آموزشي ، مشاوره با روانشناسان و متخصصان كودكان استثنايي گذشت و با هر موفقيت كوچكي در تربيت و آموزش فرزندش ، زندگي را زيباتر و خود را خوشبخت تر مي ديد.آن زحمات به ثمر رسيد و امروز دخترش در سن 15 سالگي قادر است خودش لباس بپوشد ، غذا بخورد ، حمام كند ، به مادرش در كارهاي خانه كمك كند ، نقاشي كند و با بچه هاي كوچك تر فاميل بازي كند. كارهايي كه بسياري از كودكاني كه شرايط وي را دارند قادر به انجام آن نيستند. اما اين چيزي نيست كه ديگران مي بينند ، وقتي اقوام و آشنايان سعي در درك اين توانمندي ها ندارند چه انتظاري از رهگذران غريبه خيابان است؟
از نظر آنان او فقط عقب مانده است!
تولد يك كودك مبتلا به عقب ماندگي ذهني ، مشكلات بسياري را براي خانواده و اطرافيان به دنبال خواهد داشت. علاوه بر مشكلات متعدد جسمي و رفتاري در اين دسته از كودكان ، والدين آنان نيز از تجربه لذت ناشي از كسب بسياري از مهارت ها توسط فرزندشان در خلال دوران رشد وي محروم خواهند بود.
هزينه هاي بالاي مراقبت هاي پزشكي و آموزش هاي ويژه اين گروه از كودكان در كنار فشارهاي رواني وارد بر والدين و نگراني از آينده فرزندشان مي تواند بسيار فرسوده كننده و طاقت فرسا باشد. آن چه كه مي تواند برخي از مشكلات اين گروه از والدين را برطرف ساخته و يا حداقل كمرنگ سازد فارغ از حمايت هاي مداوم و موثر از سوي سازمان هاي مسئول در رابطه با تامين و مرتفع ساختن نيازهاي بهداشتي ، مالي وآموزشي خانواده ها ، آموزش جامعه به منظور شناخت علل و چگونگي عقب ماندگي ذهني و تغيير و اصلاح باورها و رفتارهاي غلط در برابر اين واقعيت اجتناب ناپذير است.
آموزش عمومي مي تواند جريان هاي فكري جامعه را از ترحم و دلسوزي بيش از حد به سوي شناخت توانمندي ها و قابليت هاي اين گروه از كودكان و تلاش به منظور ارائه كمك هاي سازنده و به فعليت رساندن استعداد هاي آنان هدايت نمايد. بدون شك نگاه هاي ترحم آميز در كوچه و خيابان نتيجه اي جز افزايش فشار رواني والدين و فراري ساختن آنان از جامعه و يا پنهان ساختن كودكانشان از انظار ديگران و در نتيجه محروميت هرچه بيشتر اين كودكان از ارتباطات موثر انساني و بهره مندي از آموزش مناسب به دنبال نخواهد داشت.
فراموش نكنيم سادگي و پاكي اين گروه از كودكان ، نمادي از پاكي خلقت انساني و نشانه اي از محبت خداوند به بندگانش است ، طهارتي كه در انسان هاي عادي با گذشت زمان به تدريج رنگ مي بازد. بياييم در خيابان به جاي ترحم و دلسوزي ، نگاه هايي احترام آميز نثار والدينشان كنيم. والديني كه باغبانان ايثارگر پاك ترين گلهاي جامعه اند.
محمد علي منصوري/ کارشناس ارشد روان شناسی
گرماي دست دخترش را در دست هايش احساس مي كند . گرمايي كه هيچ شعله اي در جهان با آن برابري نمي كند. هيچ شعله اي جز عشق !
صدايي از پشت سر مي آيد : آخيش ! طفلكي عقب مونده است ! بيچاره پدر و مادرش !
گرچه پاهايش سست شده ولي قدمهايش را تندتر مي كند. مي خواهد زودتر دور شود. سالهاست اين جملات را مي شنود ولي هربار با شنيدنش احساسي مبهم ، تركيب آزارنده اي از خشم و اندوه را احساس مي كند. از زماني كه پزشكان به او گفتند كه فرزندش مبتلا به سندرم داون است تا امروز ، صدها و شايد هزاران بار اين جملات را شنيده ، از فاميل ، دوستان ، همسايگان و رهگذراني كه با نگاه هايي متاثر ، به او و فرزندش نگاه مي كنند.
ماه ها گريه و بي تابي سرانجام به پايان رسيد و روزي تصميمي بزرگ گرفت ؛ تصميمي به وسعت قلب يك مادر! تصميم گرفت با تمام توان كمر به تربيت و آموزش فرزندش ببندد ، فرزندي كه هديه اي از جانب خداوند است. مگر مي شود هديه اي بد باشد؟ مگر خداوند براي بنده خود بدي مي خواهد؟ بدون شك تولد فرزندش هديه اي از سوي خداوند بوده و اين هديه هرچه كه باشد عزيز است و حفاظت و پاسداشت او وظيفه اش !
روزها و ماهها در كارگاه هاي آموزشي بهزيستي ، مطالعه كتاب هاي آموزشي ، مشاوره با روانشناسان و متخصصان كودكان استثنايي گذشت و با هر موفقيت كوچكي در تربيت و آموزش فرزندش ، زندگي را زيباتر و خود را خوشبخت تر مي ديد.آن زحمات به ثمر رسيد و امروز دخترش در سن 15 سالگي قادر است خودش لباس بپوشد ، غذا بخورد ، حمام كند ، به مادرش در كارهاي خانه كمك كند ، نقاشي كند و با بچه هاي كوچك تر فاميل بازي كند. كارهايي كه بسياري از كودكاني كه شرايط وي را دارند قادر به انجام آن نيستند. اما اين چيزي نيست كه ديگران مي بينند ، وقتي اقوام و آشنايان سعي در درك اين توانمندي ها ندارند چه انتظاري از رهگذران غريبه خيابان است؟
از نظر آنان او فقط عقب مانده است!
تولد يك كودك مبتلا به عقب ماندگي ذهني ، مشكلات بسياري را براي خانواده و اطرافيان به دنبال خواهد داشت. علاوه بر مشكلات متعدد جسمي و رفتاري در اين دسته از كودكان ، والدين آنان نيز از تجربه لذت ناشي از كسب بسياري از مهارت ها توسط فرزندشان در خلال دوران رشد وي محروم خواهند بود.
هزينه هاي بالاي مراقبت هاي پزشكي و آموزش هاي ويژه اين گروه از كودكان در كنار فشارهاي رواني وارد بر والدين و نگراني از آينده فرزندشان مي تواند بسيار فرسوده كننده و طاقت فرسا باشد. آن چه كه مي تواند برخي از مشكلات اين گروه از والدين را برطرف ساخته و يا حداقل كمرنگ سازد فارغ از حمايت هاي مداوم و موثر از سوي سازمان هاي مسئول در رابطه با تامين و مرتفع ساختن نيازهاي بهداشتي ، مالي وآموزشي خانواده ها ، آموزش جامعه به منظور شناخت علل و چگونگي عقب ماندگي ذهني و تغيير و اصلاح باورها و رفتارهاي غلط در برابر اين واقعيت اجتناب ناپذير است.
آموزش عمومي مي تواند جريان هاي فكري جامعه را از ترحم و دلسوزي بيش از حد به سوي شناخت توانمندي ها و قابليت هاي اين گروه از كودكان و تلاش به منظور ارائه كمك هاي سازنده و به فعليت رساندن استعداد هاي آنان هدايت نمايد. بدون شك نگاه هاي ترحم آميز در كوچه و خيابان نتيجه اي جز افزايش فشار رواني والدين و فراري ساختن آنان از جامعه و يا پنهان ساختن كودكانشان از انظار ديگران و در نتيجه محروميت هرچه بيشتر اين كودكان از ارتباطات موثر انساني و بهره مندي از آموزش مناسب به دنبال نخواهد داشت.
فراموش نكنيم سادگي و پاكي اين گروه از كودكان ، نمادي از پاكي خلقت انساني و نشانه اي از محبت خداوند به بندگانش است ، طهارتي كه در انسان هاي عادي با گذشت زمان به تدريج رنگ مي بازد. بياييم در خيابان به جاي ترحم و دلسوزي ، نگاه هايي احترام آميز نثار والدينشان كنيم. والديني كه باغبانان ايثارگر پاك ترين گلهاي جامعه اند.
محمد علي منصوري/ کارشناس ارشد روان شناسی
