Anti Social Personality Disorder
اختلال شخصیت ضد اجتماعی (اختلال شخصیت جامعه ستیز)
Anti Social Personality Disorder
مقدمه
-
بیمارانی که اختلال‌های شخصیت را تجربه می‌کنند، الگوهای نابهنجار فکری، احساسی و رفتاری دارند که به دوران نوجوانی یا اوایل بزرگسالی‌شان برمی‌گردد. این افراد به لحاظ ذهنی یا عملکردی دچار نقص می‌باشند، زیرا روشهای تعاملی‌شان با دیگران انعطاف ناپذیر و ناسازگارانه است.
اختلالات شخصیت را میتوان در یک دامنه‌ی خفیف تا شدید قرارداد. این اختلالات طبق متن بازنگری شده چهارمین ویراست راهنمای تشخیصی آماری اختلالات روانی (DSM-IV-TR ) در سه گروه طبقه بندی شده‌اند.
گروه اول (A) مشتمل است بر اختلالات شخصیت اسکیزویید، پارانویید و اسکیزوتایپی؛ افراد مبتلا به این اختلالات اغلب غیرعادی و غریب به نظر می‌رسند.
گروه دوم (B) مشتمل است بر اختلالات شخصیت نمایشی، خودشیفته، ضداجتماعی و مرزی؛ افراد مبتلا به این اختلالات غالباَ هیجانی، بازیگر و بی ثبات به نظر می‌رسند.
سومین گروه (C) اختلالات شخصیت انواع دوری‌گزین، وابسته، وسواسی - جبری و منفعل - مهاجم را شامل می‌گردد؛ افراد مبتلا به این اختلالات مضطرب و بیمناک به نظر می‌رسند.
در این مقاله اختلال شخصیت ضد اجتماعی مورد بحث قرار میگیرد که از گروه دوم (B) می‌باشد.
درمان انتخابی برای این گروه به نظر میرسد روان درمانی باشد، هر چند که دارودرمانی هنوز مورد بحث می‌باشد.
اصطلاح شخصیت ضد اجتماعی همواره به صورت مترادف جامعه ستیز به کار رفته‌است. این برچسپ یا اصطلاح این رفتار را خارج از معیارهای اخلاقی متداول جامعه توصیف میکند و آن را به عنوان یکی از جدی‌ترین اختلال‌های روانی در نظر میگیرد.
اختلال شخصیت جامعه ستیز شناخته شده ترین اختلال در زمینه اختلال های شخصیتی است.
یک اختلال شخصیتی ، یک حالت ماندگار و مزمنی است که در آن رفتار ، تجارب و چشم انداز فرد نسبت به فرهنگ و تمدن ، به طور محسوسی منحرف می شود .
Anti Social Personality Disorder یک نوع مزمن از بیماری های روانی است که باعث می شود افکار ، شناخت از موقعیت و تعاملات فرد با دیگران غیر عادی و نا معمول شود .
زمانی که شما دچار اين اختلال هستید به طور قابل توجهی نسبت به قوانین و حدود خود بی تفاوت می شوید. در این حالت شما اغلب حقوق دیگران را نادیده گرفته و آنها را نقض می کنید . شما ممکن است دروغ بگویید ، رفتار تجاوزکارانه داشته باشید و به الکل و مواد مخدر روی بیاورید .
همچنین ممکن است قادر به انجام وظایف خانوادگی ، کاری ، درسی و غیره نباشید .
اختلال شخصيت ضد اجتماعي به افراد زیر 18 سال تنها زمانی نسبت داده می شود که دارای سوابق و علائم این اختلال از قبل از 15 سالگی باشند. این اختلال گاها به عنوان Sociopathic personality disorder و یا Psychopathic نیز شناخته می شود . اما تحقیقات نشان می دهد که Anti Social Personality Disorder وPsychopathic دو اختلال متفاوت هستند .
اگر به طور ساده بخواهیم Sociopathic personality disorder را تعریف کنیم به افرادی می گوییم که به اصطلاح شدیدا نسبت به دیگران بی وجدان هستند. اما Psychopathic افرادی هستند که کاملا فاقد وجدان هستند .
اختلال شخصیت ضد اجتماعی با اعمال ضد اجتماعی و جنایی مستمر مشخص میشود، اما معادل جنایتکاری نیست؛ بلکه فرد در مطابقت دادن خود با موازین اجتماعی ناتوان است. به دلیل تاثیر گسترده بر امنیت عمومی و سلامت اقتصادی جامعه، بیشتر از سایر اختلالات شخصیت در مورد اختلال ضداجتماعی تحقیق صورت گرفته است.
تشخیص
برطبق ملاکهای (DSM-IV-TR ) هنگامی که الگوی بی اعتنایی و زیر پا نهادن حقوق دیگران که از 15 سالگی شروع شده و با سه مورد (یا بیشتر) از خصوصیات زیر همراه است، تشخیص اختلال ضد اجتماعی گذاشته میشود:
1- ناسازگاری با موازین اجتماعی
2- فریبکاری
3- رفتار تکانشی
4- تحریک پذیری و پرخاشگری
5- بی احتیاطی نسبت به ایمنی خود و دیگران
6- عدم احساس مسئولیت
7- فقدان پشیمانی
ويژگيهاي خاص وابسته به فرهنگ، سن و جنسيت ظاهراً اختلال شخصيت ضداجتماعي با وضعيتهاي اجتماعي- اقتصادي پائين و موقعيتهاي شهري ارتباط دارد. در مورد اين تشخيص، نگرانيهايي به وجود آمده مبني بر اينكه اين تشخيص ممكن است به اشتباه در مورد افراد و موقعيتهايي به كار رود كه در آنها رفتار ضداجتماعي ظاهراً ممكن است بخشي از يك راهبرد محافظتي براي ادامة زندگي باشد.
در ارزيابي صفات ضداجتماعي، در نظر گرفتن زمينة اجتماعي و اقتصادي كه رفتارها در آن رخ مي دهند، براي متخصص باليني سودمند است.
این افراد در موقعیت‌هایی که افراد نرمال اضطراب یا افسردگی نشان میدهند، هیچ واکنشی نشان نمیدهند. تهدید به خودکشی، به دلیل پرخاشگری نسبت به خود و یا به منظور اغفال دیگران در جهت كسب منافع شخصی، و اشتغال ذهنی با ناراحتی جسمانی كه منشا روانی دارد، شایع است.
این افراد در بازی گرفتن دیگران بسیار استادند و به راحتی میتوانند دیگران را برای شرکت در طرحهایی که برای به دست آوردن پول و شهرت نزدیکترین راه شمرده میشوند راغب سازند؛ طرحهایی که غالباَ به خسارت مادی و شرمساری اجتماعی یا هردو منجر می‌گردد.
سیر و پیش آگهی
این اختلال سیر بدون پسرفت دارد و اوج شدت آن معمولاَ در اواخر نوجوانی است.
پیش آگهی متغیر است. گزارش‌هایی وجود دارد که از کاهش علایم با پیشرفت سن خبر میدهند. افسردگی، الکلسیم و سوء مصرف دارو شایع است.
آسیب شناسی عوامل عضوی که مرتبط با اختلال شخصیت ضد اجتماعی گزارش شده‌اند، عبارتند از:
وجود کروموزوم XYY، ضربان قلب پایین، تستوسترون پلاسما بالاتر، آستانه پایین برای تحریک لیمبیک، علایم ملایم نورولوژیکی، الگوهای الكتروانسفالوگرافی (EEG) کند، نقص توجه و مشکلات هماهنگی حرکتی و هماهنگی دست - چشم.
از سوی دیگر به نظر میرسد عوامل فرهنگی - اجتماعی نیزدخیل باشند. سابقه سوء رفتار پدر یا ترک خانواده از جانب او، تنبیهات مکرر، خشم یا نادیده گرفتن والدین از این قبیلند. اختلال سلوک (نوعی اختلال رفتاری) یکی از علل این اختلال محسوب میشود. عوامل خطرساز برای اختلال سلوک شامل، جنس مذکر، وضعیت اجتماعی - اقتصادی پایین، خلق و خوی دشوار در نوزادی، والدین ضد اجتماعی، استرس، زندگی در مکان‌های با وقوع جرایم بالا و داشتن مادربزرگ و پدر بزرگ ناپخته می‌باشد.
این عوامل خطرساز به نظر میرسد به وسیله‌ی طلاق و جدایی خانواده، طرد والدین تشدید یافته و احتمال شکل‌گیری اختلال شخصیت ضد اجتماعی را افزایش دهد.
راهکارهای پیشگیرانه
مدل‌های مفهومی پیشگیری برای موثر واقع شدن مداخلات، بر عوامل خطرساز چندگانه بیولوژیکی، رفتاری و روانشناختی تاکید می‌کنند. عوامل بیولوژیکی فردی ممکن است شامل مشکلات در حین زایمان یا بیماری‌های کودکی باشند. البته مداخلات بیشتر بر عوامل رفتاری تمركز دارند تا عوامل بیولوژیکی. در نهایت تاثیرات اجتماعی زمینه‌ای مانند فقر و تاثیر آنها بر رفتار ضد اجتماعی توجه و تمرکز متوسطی را از آن خود کرده است.
راهبردهای زیرممکن است برای تلاش‌های پیشگیرانه موثر باشد:
1- ارزیابی چندگانه عوامل رفتاری، بیولوژیکی و اجتماعی
2- توجه به سلسله مراتبی از عوامل خطرساز مهم براساس ادبیات تحقیقی موجود و موقعیت فعلی برای پیشگیری کمک کننده خواهند بود.
3- شناخت هیجانات و گسترش تعامل والد - کودک در سال‌های اولیه باعث افزایش پاسخگویی همدلانه به دیگران میشود.
4- در سطح خانواده، آموزش روابط موثر از طریق برقراری کارگاه‌های مربوط به آموزش ارتباط موثر به اعضای خانواده، به خصوص والدین بسیار موثر خواهد بود.
5- در سطح مدرسه، برگزاری کارگاه‌های آموزش مهارت جرات ورزی و مدیریت استرس نیز کمک کننده خواهد بود.
6- در سطح جامعه، برگزاری کارگاه‌های کنترل خشم و برپایی گروه‌های خودیاری از جمله خدمات موثر برای جلوگیری یا پیشگیری ثانوی از اختلال ضداجتماعی خواهد بود.
نشانه‌ها
چهار نشانهٔ اختلال شخصیت ضد اجتماعی (Antisocial personality disorder) عبارت اند از:
خود محوری
فقدان وجدان
رفتار تکانشی
جازبهٔ سطحی.
خود محوری به اشتغال ذهنی فرد به مسایل خود و عدم حساسیت به نیازهای دیگران مربوط میشود. فرد مبتلا به اختلال شخصیت ضد اجتماعی به زندگی خود در دنیایی که با تنهایی او آمیخته شده‌است ادامه میدهد، گویی که در مکان جدا و عایقی قرار دارد و هرگز دوست و آشنایی ندارد.
این افراد اغلب فکر می‌کنند که با دیگران تفاوت دارند. آنها ظاهراً احساس توجه و نگرانی نسبت به دیگران را درک نمیکنند. افراد مبتلا به اختلال شخصیت ضد اجتماعی، اضطراب، گناه و یا احساس‌های پشیمانی را حتی در صورتی که آسیب زیادی را به دیگران وارد کرده باشند، تجربه نمیکنند.
آنها اغلب، هنگامی که با رفتار تخریبی خود روبه رو میشوند، آرام و موقر باقی می‌مانند و نسبت به کسی که بتواند آنها را فریب دهند، احساس تنفر می‌کنند. این افراد بر خلاف بزرگسالانی که یاد گرفته‌اند، رضایت مندی‌های بی درنگ خود را به خاطر اهداف دراز مدت فدا کنند، بدون توجه به پیامدهای احتمالی بر اساس تکانه‌های خود عمل می‌کنند. آنها مشاغل و روابط خود را به طور ناگهانی تغییر میدهند و اهل خشونت و بی ملاحظه هستند.
آنها اغلب، سابقهٔ مدرسه گریزی دارند و ممکن است مکرراً به خاطر رفتار مخرب از مدرسه اخراج شده باشند. حتی هنگامی که آنها پیوسته به خاطر رفتارهای خود تنبیه شوند، نسبت به رابطهٔ بین رفتارشان و پیامدهای آنها هیج بینشی ندارند.
افراد مبتلا به شخصیتهای ضد اجتماعی میتوانند کاملاً فریبنده و متقاعد کننده به نظر آیند و به طور قابل توجهی نسبت به نیازها و ضعف‌های دیگران واقف اند.
آنها حتی در حالی که فردی را استثمار می‌کنند، احساس‌های اعتماد را در وی بر می‌انگیزانند. کن بایانچی در فریب دادن دیگران به اندازه‌ای مهارت داشت که توانست زنی را متقاعد کند که دربارهٔ بعضی از قتل‌ها، برای حمایت از وی شهادت دروغ بگوید. بایانچی می‌دانست که این زن تنها به طور اتفاقی قبل از دستگیری وی حضور داشت و هنگامی که در جایگاه دادگاه بود، او را متقاعد کرد که به وی کمک کند. اگرچه به نظر میرسد که چنین افرادی احتملاً مجرم میشوند، ولی بسیاری از افراد جامعه ستیز از مشکلات قانونی اجتناب می‌کنند و با استفاده از روشهای کمتر قابل توجه به عنوان تاجران بی رحم، روحانیون و سیاست مدارانِ متقلب به دیگران آسیب وارد می‌کنند.
نشانه های Anti Social Personality Disorder
1- نادیده گرفتن قوانین و بی احترامی به آنها
2- فریب کاری و دروغگویی
3-سوء استفاده کردن از زیبایی و بذله گویی برای فریفتن دیگران
4- زیر پا گذاشتن حقوق دیگران به طور مداوم
5- تجاوز به کودکان
6- تهدید کردن دیگران
7- رفتار پرخاشگرانه یا بیرحمانه
8- صدمه زدن به دیگران و عدم پشیمانی از این کار
9- رفتار کردن بدون برنامه و فکر قبلی
10- بی قراری
11- ضعف در برقراری رابطه با دیگران یا داشتن رابطه توهین آمیز
12- بی مسئولیتی
این علایم معمولا در سن 20 سالگی به اوج خود می رسد و سپس از شدت آن کاسته می شود .
هنوز مشخص نیست که کاهش شدت علائم به علت بالا رفتن سن است یا افزایش آگاهی از جامعه . migna.ir اگر هر یک از علائم بالا در شما وجود دارد به پزشک مراجعه کنید . چراکه اگر Anti Social Personality Disorder رها شود و درمان نگردد می تواند مشکلات فراوانی در زندگی به وجود آورد .
دلایل Anti Social Personality Disorder :
دلیل قطعی برای Anti Social Personality Disorder شناخته نشده است . اما به نظر می رسد دو عامل ژنتیکی و محیطی در بروز این اختلال موثر باشند .میزان شیوع Anti Social Personality Disorder در افرادی که پدر یا مادر آنها به این اختلال دچارند ، بیشتر است . همچنین شخصی که فردی جامعه ستیز را الگو قرار می دهد و یا در محیطی جامعه ستیز رشد می کند احتمال اینکه به Anti Social Personality Disorder دچار شود افزایش می یابد .
بنابراین عوامل محیطی نیز در بروز این اختلال نقش دارند .
عوامل ايجادکننده اختلال شخصيت ضداجتماعي کدامند ؟
-در سـوابـق خـانـوادگي مبـتـلايـان بـه « اختـلال شخـصـيــت ضـداجتـمـاعـي » نـارسايـي ها و ناهنجاري هاي فراوان در رابطه پدر و مادر با کودک و با يکديگر ديده مي شود . شيوع بيشتر شب ادراري، تمايل به بازي با آتش و بي رحمي با جانوران در دوران کودکي ديده مي شود. مشکل زماني حادتر مي شود که کودک به سن بلوغ مي رسد . او به صـورت يک نوجوان ، فـردي بي عاطفه ، خودخواه ، خودشيفتـه و قـدرناشناس بـه نظـر مي رسـد .
بي اعـتـنـايـي به امکانات خانوادگي ، مهارت هاي شخصي و مقتضيات اجتماعي از مشخصات برجسته اين گروه است .
اگر عوامل اجتماعي در ايجاد شخصيت ضداجتماعي نقش داشته باشنـد ، تغييـر دادن آنها يا دور کردن فرد ضداجتماعي از آن محيط توصيـه مي شود .
بنيادي تـريـن عامل براي درمان موثـر عبارت است از :
جاي دادن کودک و نوجـوان ضداجتماعي در يک محيـط گـرم و پـذيـرنـده انساني و حفـظ انضباط و رعايـت اصـول اخلاقي به مدت لازم در آن محيط .
داروها نيز براي ايجاد تغييرات پابرجا در شخصيت و رفتار مبتلايان مفيد است .
علت‌ها
اگرچه علت‌های اختلال شخصیت ضد اجتماعی کاملاً شناخته نشده‌اند، ولی پژوهش‌ها از تبیین‌های مربوط به وراثت و هم از تبیین‌های مربوط به پرورش و ترکیبی از هر دو حمایت می‌کنند. همبستگی بالایی بین شیوه‌های فرزند پروری و سرمشق دهی نامناسب به دست آمده‌است. افراد مبتلا به شخصیت ضد اجتماعی اغلب به خانواده‌هایی تعلق دارند که با محرومیت هیجانی، روشهای انضباطی خشن و بی ثبات مشخص میشوند و علاوه بر این، رفتارهای والدین نیز ضد اجتماعی است. اختلال شخصیت ضد اجتماعی اولین اختلال شخصیتی شناخته شده است. این اختلال با اعمال ضد اجتماعی و جنایی مستمر مشخص میشود اما معادل جنایتکاری نیست، بلکه ناتوانی برای انطباق با موازین اجتماعی است که شامل بسیاری از وجوه رشد نوجوانی و جوانی بیمار میشود.
-
همه گیری شناسی :
میزان این اختلال در مردها 3 درصد و در زن‌ها 1 درصد می‌باشد. شیوع این اختلال بیش از همه در نواحی فقیرنشین شهری و بین ساکنان متحرک این مناطق مشاهده می شود. پسرهای مبتلا در مقایسه با دخترها از خانواده‌های پرجمعیت‌تری برخاسته‌اند. شروع اختلال قبل از 15 سالگی است. در بین زندانی‌ها میزان شیوع اختلال ممکن است تا 75 درصد نیز برسد. میزان شیوع اختلال در بستگان درجه یک پنج بار بیشتر است.
سبب شناسی :
شکل گیری شخصیت حاصل تعامل متغیرهای متعددی است. این عوامل را میتوان به طور خلاصه شامل موارد زیر دانست:
سرشت فرد، تجارب رشدی در خانواده، کیفیت روابط خانوادگی، کیفیت ارتباط با والدین و همسالان، مدلهایی که برای کسب مهارتهای تطابقی در دسترس کودک قرار دارد، عوامل ژنتیکی و بیولوژیکی.
به طور کلی میتوان گفت که عوامل روان پویایی، یادگیری و زیست شناختی در شکل گیری شخصیت و در نتیجه سبب شناسی اختلالات شخصیتی نقش دارند.
ملاکهای تشخیصی اختلال شخصیت ضد اجتماعی :
الف) الگوی نافذ بی اعتنائی و زیر پا گذاشتن حقوق دیگران که از پانزده سالگی شروع میشود و با سه تا (یا بیشتر) از خصوصیات زیر تظاهر پیدا میکند:
۱) ناتوانی برای سازگاری با موازین اجتماعی در ارتباط با رفتار قانونی که با دست زدن به اعمال تکراری که زمینه را برای دستگیری فراهم میکند، ظاهر میشود.
۲) فریبکاری، که با دروغگویی مکرر، استفاده از نامهای غیرواقعی یا گوشبری برای نفع و لذت شخصی مشخص میشود.
۳) رفتار تکانشی و ناتوانی برای طرحریزی پیشاپیش.
۴) تحریکپذیری و پرخاشگری، که با نزاع و حملات فیزیکی مکرر تظاهر میکند.
۵) بی احتیاطی نسبت به ایمنی خود و دیگران.
۶) نداشتن احساس مسئولیت مستمر، که با ناتوانی مکرر برای حفظ رفتار شغلی باثبات یا احترام گذاشتن به تعهدات مالی تظاهر میکند.
۷) فقدان احساس پشیمانی که با بیتفاوتی یا دلیل تراشی نسبت به آزار، بدرفتاری، یا دزدیدن مال دیگران تظاهر میکند. ب) سن فرد از ۱۸ سال به بالاست.
ج) قرائن اختلال سلوک، با شروع قبل از سن ۱۵ سالگی وجود دارد.
د) وقوع رفتار ضد اجتماعی منحصرا در جریان اسکیزوفرنی یا دوره مانیک نیست.
-
ویژگیهای بالینی :
طبق تعريف، تشخيص شخصيت ضداجتماعي را نمي توان تا قبل از سن 18 سالگي عنوان كرد. اختلال شخصيت ضداجتماعي در مردان شايعتر از زنان است. اين احتمال وجود دارد كه تشخيص اختلال شخصيت ضداجتماعي در زنان كمتر مطرح شود كه علت آن بويژه تأكيد بر جنبه هاي پرخاشگرانه در تعريف اختلال سلوك است. پس حداقل سن فرد 18 سال است و شواهدی از اختلال سلوک با شروع قبل از 15 سالگی وجود دارد.
شخصیتهای ضد اجتماعی معمولاَ با ظاهر عادی، حتی فریبنده و راضی کننده مشاهده میشوند. اما سوابق آنها حاکی از اختلال عملکرد در بسیاری از زمینه‌های زندگی است. دروغگویی، فرار از مدرسه و منزل، دزدی، نزاع، سوء مصرف دارو و فعالیت‌های غیرقانونی، تجربیات معمول این بیماران می‌باشد.
خصوصیات عمده این اختلال عبارتند از ناتوانی در برقراری روابط محبت آمیز، اعمال خلق الساعه، فقدان احساس گناه و ناتوانی در عبرت گرفتن از اتفاقات ناجور.
شخصیتهای ضد اجتماعی اضطراب و افسردگی از خود نشان نمیدهند که با موقعیت آنان هماهنگی ندارد. توضیحات خودشان در مورد رفتار ضد اجتماعیشان آنان را آدمهای تهی و کوته فکر نشان میدهد. تهدید به خودکشی و اشتغال ذهنی با ناراحتیهای جسمانی در آنان شایع است. این بیماران در غالب موارد معاینه کننده را با هوش کلامی خود تحت تاثیر قرار میدهند.
شخصیتهای ضد اجتماعی حقیقت را نمیگویند و نمیتوان در مورد انجام وظایف و رعایت اصول اخلاقی به آنان اعتماد کرد. بی مبالاتی جنسی، بد رفتاری با همسر و فرزند و رانندگی در حال مستی از حوادث معمول در زندگی این بیماران است. این بیماران توانایی مهر ورزیدن و وفاداری نسبت به هیچکس را ندارند و احساس همدلی نسبت به قربانیان جنایات خویش نمیکنند.
اختلال شخصیت ضد اجتماعی زمینه‌های متعددی از زندگی شخص را شامل میشود و از این نظر با رفتار غیرقانونی تفاوت دارد. تشخیص اختلال شخصیت ضد اجتماعی در صورتی که عقب ماندگی ذهنی، اسکیزوفرنی یا مانی بتوانند علایم را توجیه کنند، گذاشته نمی‌شود.
این افراد برای رفتار غیر مسئولانه و گاهی شرورانه خود احساس گناه نمیکنند و در مورد اعمال خلاف خود ظاهراً چیزی بر آنان تاثیر نمیگذارد، مگر دلخوری اندکی از بابت گرفتار شدن خودشان.
این افراد در به بازی گرفتن دیگران بسیار استادند و به راحتی میتوانند دیگران را برای شرکت در طرحهایی که برای به دست آوردن پول و شهرت نزدیکترین و آسانترین راه شمرده میشوند، راغب سازند، که معمولاً موجب خسارتهای مادی و شرمساری اجتماعی و یا هر دوی آنها میشود. یکی از یافتههای قابل ملاحظه در مورد این اشخاص فقدان پشیمانی نسبت به اعمال نادرستی است که انجام دادهاند، یعنی به نظر میرسد که این بیماران فاقد وجدان هستند.
اختلال شخصیت ضد اجتماعی وقتی که شروع شد، سیر بدون پسرفت دارد و اوج آن معمولاً در اواخر نوجوانی است.
در این بیماران شکایتهای جسمی متعدد، افسردگی، الکلیسم و سوء مصرف دارو شایع است.
ويژگيها تشخيصي
ويژگي اصلي اختلال شخصيت ضداجتماعي، يك الگوي فراگير از بي اعتنايي و تجاوز به حقوق ديگران است كه از كودكي يا اوايل نوجواني آغاز شده و تا بزرگسالي ادامه مي يابد.
اين الگو تحت عنوان جامعه ستيزي1، اجتماع ستيزي2یا اختلال شخصيت غيراجتماعي3 نيز ناميده شده است. چون فريبكاري و تقلب، ويژگيهاي محور اختلال شخصيت ضداجتماعي است، بويژه ممكن است تلفيق اطلاعات به دست آمده از ارزيابي نظامدار باليني با اطلاعات به دست آمده از منابع موثق مفيد باشد.
براي اينكه بتوان اين تشخيص را مطرح كرد، فرد بايد دست كم 18 سال سن (ملاك ب) و سابقه اي از چند نشانة اختلال سلوك را قبل از سن 15 سالگي داشته باشد (ملاك ج). اختلال سلوك يك الگوي مكرر و باثبات از رفتار را در بر مي گيرد كه در آن به حقوق اساسي ديگران تجاوز مي شود يا هنجارهاي اجتماعي يا قواعد متناسب با سن زير پا گذاشته مي شود.
رفتارهاي مشخصة اختلال سلوك در يكي از چهار طبقة زير قرار مي گيرند: پرخاشگري نسبت به افراد و حيوانات، تخريب اموال، فريبكاري و دزدي يا تخطي جدي از قوانين. الگوي رفتار ضداجتماعي تا دوران بزرگسالي نيز تداوم مي يابد.
افراد مبتلا به اختلال شخصيت ضداجتماعي از هنجارهاي اجتماعي و رفتار قانوني پيروي نمي كنند(ملاك الف1).
آنها ممكن است به طور مكرر اعمالي را انجام دهند كه زمينة بازداشت شدن را فراهم مي كنند (خواه بازداشت شوند يا بازداشت نشوند)مانند تخريب اموال، اذيت و آزار ديگران، شرارت، يا روي آوردن به مشاغل غيرقانوني. اشخاص مبتلا به اين اختلال براي آرزوها، حقوق يا عواطف ديگران احترامي قايل نيستند. آنها اغلب براي كسب منفعت شخصي يا لذت، دست به فريبكاري يا تقلب مي زنند (براي مثال، براي به دست آوردن پول، برقراري روابط جنسي يا كسب قدرت)(ملاك الف2).
آنها ممكن است به طور مكرر دروغ بگويند، براي خود نام مستعار برگزينند، كلاهبرداري كرده و يا تعارض كنند. ممكن است الگويي از تكانشگري به صورت ناتواني در برنامه ريزي قبلي جلوه گر شود (ملاك الف3).
تصميمها به صورت آني و بدون برنامه ريزي، بدون انديشه، و بدون توجه به پيامدهاي آن براي خود و ديگران، گرفته مي شوند و اين امر ممكن است به تغيير ناگهاني شغل، محل اقامت يا روابط بينجامد.
افراد مبتلا به اختلال شخصيت ضداجتماعي بيشتر تحريك پذير و پرخاشگر بوده و ممكن است به طور مكرر درگير منازعات فيزيكي شده و مرتكب اعمال خشونت آميز جسماني (از جمله مضروب كردن همسر يا كتك زدن بچه)شوند(ملاك الف4).
اعمال پرخاشگرانه اي كه براي حمايت از خود و ديگري صورت مي گيرند در زمرة اين موارد قرار نمي گيرند. اين افراد همچنين نسبت به امنيت خود يا ديگران، بي اعتنايي قابل ملاحظهاي نشان مي دهند(ملاك الف5).
اين امر ممكن است در رفتار رانندگي آنها ظاهر شود (سرعت غيرمجاز، رانندگي به هنگام مستي، تصادفهاي زياد). اين افراد ممكن است به رفتارهاي جنسي دست بزنند و يا مادهاي را مصرف كنند كه از لحاظ پيامدهاي آسيب زا، با خطر زيادي همراه است. آنها ممكن است فرزند خود را مورد غفلت قرار داده و يا در نگهداري وي كوتاهي كنند به طوري كه كودك در معرض خطر قرار مي گيرد. همچنين افراد مبتلا به اختلال شخصيت ضداجتماعي همواره و به شدت مسئوليت ناپذيرند (ملاك الف6).
رفتار شغلي غيرمسئولانه ممكن است به رغم وجود فرصتهاي شغلي موجود، با دورههاي زياد بيكاري يا رها كردن مشاغل بدون يك نقشة واقع بينانه براي به دست آوردن شغل ديگر، مشخص شود. همچنين ممكن است الگويي از بيكاريهاي مكرر وجود داشته باشد كه با بيماري آنان و يا بيماري افراد خانوادة آنان تبيين نمي شود. مسئوليت ناپذيري مالي با اعمالي همچون كوتاهي در پرداخت بدهيها، عدم حمايت منظم از كودك و يا ساير وابستگان مشخص مي شود. افراد مبتلا به اختلال شخصيت ضداجتماعي از بابت پيامدهاي اعمال خود، پشيماني نشان نمي دهند(ملاك الف7).
آنها ممكن است صدمه زدن به ديگران، بدرفتاري با آنها و يا دزدي از يك فرد را با يك دليل سطحي توجيه كرده و يا اصولاً بي تفاوت باشند (براي مثال، «زندگي پر از بي عدالتي است1 »، «خلايق هر چه لايق2»، «خواه ناخواه چنين مي شد3»). اين افراد ممكن است قربانيان خود را به دليل احمق بودن، ناتواني يا اسير سرنوشت بودن، سرزنش كنند؛ آنها ممكن است پيامدهاي نامطلوب اعمال خود را به حداقل برسانند؛ يا ممكن است فقط بي تفاوتي كلي نشان دهند. آنها عموماً قادر به جبران و يا اصلاح رفتار خودشان نيستند. آنها ممكن است اعتقاد داشته باشند كه «هركس بايد به فكر خودش باشد4 » و يا اينكه به هيچ وجه نبايد زير بار حرف زور رفت. رفتار ضداجتماعي نبايد صرفاً در طي سير اسكيزوفرنيا يا يك دورة منيك رخ دهد (ملاك د).
تشخيص افتراقي تشخيص اختلال شخصيت ضداجتماعي، بر افرادي كه سن پائينتر از 18 سال دارند گذاشته نمي شود و تنها زماني مطرح مي شود كه سابقهاي از چند نشانة اختلال سلوك قبل از سن 15 سالگي وجود داشته باشد. براي افرادي كه بيش از 18 سال سن دارند، تشخيص اختلال سلوك تنها زماني داده مي شود كه ملاكهاي اختلال شخصيت ضداجتماعي مطابقت نكنند. هرگاه رفتار ضداجتماعي در يك فرد بزرگسال با يك اختلال مرتبط با مواد مربوط باشد، تشخيص اختلال شخصيت ضداجتماعي داده نمي شود مگر اين كه علايم اختلال شخصيت ضداجتماعي در دوران كودكي نيز وجود داشته و تا دوران بزرگسالي ادامه يافته باشند. هرگاه مصرف مواد و رفتار ضداجتماعي، هر دو، در كودكي آغاز شده وتا بزرگسالي دوام يافته باشند، اگر ملاكهاي هر دو اختلال مطابقت كنند، هر دو تشخيص مرتبط با مواد اختلال شخصيت ضداجتماعي مطرح مي شوند، اگرچه امكان دارد بعضي از اعمال ضداجتماعي، پيامد اختلال مرتبط با مواد باشند (براي مثال، فروش غيرقانوني داروها و يا دزدي جهت كسب پول براي خريد داروها).
نبايد رفتار ضداجتماعي را كه صرفاً در طي سير اسكيزوفرنيا با يك دورة منيك رخ مي دهد به عنوان تشخيص اختلال شخصيت ضداجتماعي مطرح كرد. ساير اختلالهاي شخصيت، ممكن است با اختلال شخصيت ضداجتماعي اشتباه شوند زيرا ويژگيهاي معين مشتركي دارند. migna.ir بنابراين، تمايز ميان اين اختلالها، براساس تفاوت در ويژگيهاي آنها مهم است. با وجود اين، هرگاه فردي ويژگيهايي داشته باشد كه علاوه بر اختلال شخصيت ضداجتماعي با ملاكهاي يك يا چند اختلال شخصيت مطابقت كنند، تمام تشخيصها را بايد مطرح كرد. افراد مبتلا به اختلال شخصيت ضداجتماعي و اختلال شخصيت خودشيفته از نظر يك دندگي، چرب زباني،سطحي بودن، استثمارگر بودن، و نداشتن همدلي شبيه هم هستند. با وجود اين، اختلال شخصيت خودشيفته فاقد خصوصيات تكانشگري، پرخاشگري و فريبكاري است. علاوه بر اين، افراد مبتلا به اختلال شخصيت ضداجتماعي ممكن است نيازمند تحسين نباشند و به حال ديگران غبطه نخورند و افراد مبتلا به اختلال شخصيت خودشيفته معمولاً سابقهاي از اختلال سلوك در كودكي يا رفتار جنايي در بزرگسالي ندارند.
افراد مبتلا به اختلال شخصيت ضداجتماعي و اختلال شخصيت نمايشي از نظر تكانشي و سطحي بودن، هيجان طلبي، بي ملاحظه بودن، اغواكنندگي و فريبكاري شبيه هم هستند ولي اشخاص مبتلا به اختلال شخصيت نمايشي، بيشتر در هيجانهاي خود اغراق مي كنند و به طور بارز درگير رفتارهاي ضداجتماعي نمي شوند.
افراد مبتلا به اختلالهاي شخصيت مرزي نمايشي در مهرجويي مهارت دارند، در حاليكه افراد مبتلا به اختلال شخصيت ضداجتماعي منفعت طلب، قدرت طلب، يا به دنبال كسب ساير رضامنديهاي مادي هستند.
افراد مبتلا به اختلال شخصيت ضداجتماعي نااستواري هيجاني كمتر و پرخاشگري بيشتري نسبت به افراد مبتلا به اختلال شخصيت مرزي دارند. اگرچه رفتار ضداجتماعي ممكن است در بعضي از افراد مبتلا به اختلال شخصيت پارانويايي وجود داشته باشد، ولي اين افراد معمولاً بواسطة نفع شخصي و يا ميل به استثمار ديگران- آن طوري كه در اختلال شخصيت ضداجتماعي وجود دارد برانگيخته نمي شوند، بلكه رفتار ضداجتماعي آنان ناشي از تمايل براي انتقام گرفتن است.
اختلال شخصيت ضداجتماعي را بايد از رفتار جنايي كه براي كسب منفعت صورت مي گيرد، متمايز كرد، زيرا با ويژگيهاي شخصيتي شاخص اين اختلال همراه نيست. رفتار ضداجتماعي بزرگسالان را مي توان براي توصيف رفتار جنايي، پرخاشگرانه يا ساير رفتارهاي ضداجتماعي به كار برد كه مورد توجه باليني قرار مي گيرند، ولي با تمام ملاكهاي اختلال شخصيت ضداجتماعي مطابقت نمي كنند.
صفات شخصيتي ضداجتماعي، تنها هنگامي به عنوان اختلال شخصيت ضداجتماعي تلقي مي شوند كه انعطاف ناپذير، ناسازگارانه و پايدار بوده و موجب اختلال كاركردي يا پريشاني ذهني قابل ملاحظه شوند( DSM-IV-TR.2000).
ملاکهای تشخیصی اختلال شخصیت ضد اجتماعی الف ـ الگوی فراگیری از عدم رعایت و تجاوز به حقوق دیگران که از سن 15 سالگی آشکار شده و با سه مورد (یا بیشتر از سه مورد) از موارد زیر مشخص می شود:
1 ) ناتوانی در سازش با هنجارهای اجتماعی مرتبط با رفتارهای قانونی، که با انجام مکرر اعمالی مشخص می شود که زمینه بازداشت شدن را فراهم می کنند.
2 ) فریبکاری که با دروغگویی مکرر، استفاده از نامهای مستعار یا کلاهبرداری از دیگران برای منفعت شخصی یا لذت مشخص می شود.
3 ) تکانشی بودن یا ناتوانی در برنامه ریزی برای آینده
4 ) تحریک پذیری و پرخاشگری که با نزاع و حمله های بدنی مکرر مشخص می شود.
5 ) بی پروایی و بی ملاحظه بودن نسبت به امنیت خود یا دیگران
6 ) مسئولیت ناپذیری دایم که با ناتوانی مکرر در حفظ رفتار شغلی ثابت یا بازپرداخت تعهدهای مالی مشخص می شود.
7 ) عدم پشیمانی که با بی تفاوتی و یا دلیل تراشی برای آزار یا دزدیدن اموال دیگران یا بد رفتاری با آنها مشخص می شود.
ب ـ چنین فردی حداقل باید 18 سال سن داشته باشد.
ج ـ شواهدی از اختلال سلوک با شروع قبل از سن 15 سالگی وجود دارد.
د ـ رخداد رفتار ضد اجتماعی صرفاً در طی سیر اسکیزوفرنیا یا یک دوره منیک نیست.
ويژگيها و اختلالهاي همراه
افراد مبتلا به اختلال شخصيت ضداجتماعي غالباً فاقد همدلي بوده و نسبت به احساسها، حقوق و رنجهاي ديگران بي عاطفه و بدگمان هستند و برخورد تحقيرآميز دارند. آنها ممكن است خود ارزيابي5 كاذب و مغرورانهاي داشته باشند (براي مثال، احساس كنند كه كار معمولي در شأن آنها نيست و يا توجه واقع بينانهاي نسبت به مسايل جاري يا آيندة خود نداشته باشند) و امكان دارد به شدت خود رأي6، متكي به خود و يا از خودراضي، باشند. آنها ممكن است جاذبة دروغين و سطحي داشته و كاملاً حّراف9 و داراي قدرت كلامي خوبي باشند (براي مثال، با استفاده از اصطلاحات فني يا اصطلاحات تازه، فردي را كه با آن مطالب آشنايي ندارد تحت تأثير قرار مي دهند). فقدان همدلي، خودارزيابي كاذب و جاذبة سطحي و ظاهري، ويژگيهايي هستند كه به طور رايج در تعاريف سنتي جامعه ستيزي گنجانيده شده و ممكن است به ويژه در تشخيص اختلال شخصيت ضداجتماعي در زندان و يا موقعيت هاي پزشكي قانوني كه در آنها اعمال جنايي، بزهكارانه يا پرخاشگري احتمالاً غيراختصاصي هستند، به كار روند. اين افراد ممكن است همچنين در روابط جنسي خود غير مسئولانه و استثمارگر باشند. آنها ممكن است سابقة روابط جنسي با افراد بسياري را داشته باشند و امكان دارد هرگز يك رابطة تك همسري1را ادامه ندهند.
اين افراد ممكن است به عنوان والدين، غيرمسئول باشند كه اين امر با سوء تغذية كودك، يك بيماري در كودك كه از فقدان حداقل امكانات بهداشتي ناشي مي شود؛ وابستگي كودك به همسايه ها يا اقوام دور براي غذا يا حمايت؛ كوتاهي در پيدا كردن پرستار براي كودك هنگامي كه فرد، بيرون از منزل است يا هدر دادن پول مورد نياز براي ضروريات منزل، مشخص مي شود. اين افراد ممكن است با بي آبرويي از خدمت نظام اخراج شوند، ممكن است نتوانند خود را اداره كنند، امكان دارد فقير و يا حتي بي خانمان شوند و يا سالهاي زيادي را در مؤسسات كيفري2 سپري نمايند.
افراد مبتلا به اختلال شخصيت ضداجتماعي بيشتر از جمعيت كلي احتمال دارد كه به راههاي خشونت بار (براي مثال خودكشي، سوانح، ديگركشي) پيش از موقع بميرند. افراد مبتلا به اين اختلال ممكن است همچنين دچار ملال شوند كه شامل شكايتهاي مربوط به تنش، ناتواني در تحمل يكنواختي، و خلق افسرده است. آنها ممكن است به اختلالهاي اضطرابي، اختلالهاي افسردگي، اختلالهاي مرتبط با مواد، اختلال جسماني كردن، قماربازي بيمارگون و ساير اختلالهاي كنترل تكانه نيز دچار باشند. همچنين افراد مبتلا به اختلال شخصيت ضداجتماعي اغلب داراي آن دسته از ويژگيهاي شخصيتي هستند كه با ملاكهاي ساير اختلالهاي شخصيت به ويژه اختلال شخصيت مرزي، نمايشي و خودشيفته مطابقت مي كنند. احتمال پديدار شدن اختلال شخصيت ضداجتماعي در زندگي بزرگسالي هنگامي بيشتر مي شود كه فرد شروع زودرس اختلال سلوك (قبل از سن 10 سالگي) و اختلال كاستي توجه- بيش فعالي را به طور توأم داشته باشد. بدرفتاري با كودك و يا غفلت از كودك، فرزند پروري بي ثبات يا متغير يا انظباط والديني متناقض، ممكن است احتمال تبديل شدن اختلال سلوك به اختلال شخصيت ضداجتماعي را افزايش دهد. شيوع شيوع كلي اختلال شخصيت ضداجتماعي در نمونه هاي جامعه تقريباً 3% در مردان و حدود 1% در زنان است. برآوردهاي مربوط به شيوع در موقعيتهاي باليني، بسته به خصوصيات بارز جامعههايي كه از آنها نمونهگيري به عمل آمده، از 3% تا 30% متغير است. ميزانهاي بالاتر شيوع با موقعيتهاي درماني سوء مصرف مواد و زندان با موقعيتهاي قانوني ارتباط دارند.
دوره يا سير اختلال شخصيت ضداجتماعي، سيري مزمن دارد ولي ممكن است با بزرگتر شدن فرد، بويژه دردهة چهارم زندگي خفيفتر شده و يا بهبود يابد. اگرچه اين بهبودي به ويژه در مورد گرايش به ارتكاب رفتار جنايي ظاهر مي شود ولي احتمالاً در كل طيف رفتارهاي ضداجتماعي و مصرف مواد، كاهش رخ مي دهد.
الگوي خانوادگي
اختلال شخصيت ضداجتماعي، در ميان خويشاوندان بيولوژيك درجة اول افراد مبتلا به اين اختلال بيشتر از جمعيت كلي شايع است. اين خطر براي خويشاوندان بيولوژيك زنان مبتلا به اين اختلال بيشتر از خطر مربوط براي خويشاوندان بيولوژيك مردان مبتلا به اين اختلال است. خويشاوندان بيولوژيك اشخاص مبتلا به اين اختلال همچنين در معرض خطر زياد ابتلاء به اختلال جسماني كردن و اختلالهاي مرتبط با مواد هستند. در يك خانواده كه عضوي از آن مبتلا به اختلال شخصيت ضداجتماعي است، غالباً مردان به اختلال شخصيت ضداجتماعي و اختلالهاي مرتبط با مواد مبتلا مي شوند در حاليكه زنان، بيشتر اختلال جسماني كردن دارند. با وجود اين، در چنين خانوادههايي در مقايسه با كل جمعيت، شيوع تمام اين اختلالها در ميان زنان و مردان، افزايش دارد.
مطالعات فرزند خوانده ها نشان مي دهند كه هم عوامل ژنتيكي و هم عوامل محيطي در خطر ابتلاء به اين گروه از اختلالها، نقش دارند. كودكاني كه به فرزندي پذيرفته شده اند و كودكان واقعي والديني كه به اختلال شخصيت ضداجتماعي مبتلا هستند، در معرض خطر زياد ابتلاء به اختلال شخصيت ضداجتماعي، اختلال جسماني كردن اختلالهاي مرتبط با مواد قرار دارند. كودكان فرزندخوانده بيشتر به والدين واقعي خود شباهت دارند تا والديني كه آنها را به فرزندي پذيرفتهاند ولي محيط خانوادگي ناپدري و نامادري آنها بر خطر ابتلاء به اختلال شخصيت و آسيب شناسي رواني مربوط به آن تأثير مي گذارد.
Anti Social Personality Disorder می تواند باعث بروز بیماری ها یا اختلال های زیر شود یا با آنها مرتبط باشد:
1- افسردگی
2- اضطراب
3- تجاوز یا خشونت
4- تمایل به خود کشی
5- تجاوز به کودکان
6- اعتیاد به الکل و مواد مخدر
7- گرایش به قمار بازی
8- زندانی شدن
9- مشکل در برقراری ارتباط با دیگران
10- انزوای اجتماعی
11- بروز مشکل در مدرسه یا محل کار
درمان :
درمان Anti Social Personality Disorder بسیار چالش انگیز است . در حقیقت هیچ درمان ویژه ای برای این اختلال وجود ندارد .
اغلب افراد مبتلا از اختلال خود، آگاهی ندارند و به همین علت درمان فوری برای این اختلالات امکان پذیر نیست. این تشخیص معمولاَ در بزرگسالان رایج‌تر می‌باشد علی‌رغم اینکه بعضی اوقات درکودکان نیز گذاشته میشود. اختلالات شخصیت درمان نشده در طی زمان ثابت باقی می مانند و در نتیجه نسبت به درمان بسیار مقاومند. از آنجا که Anti Social Personality Disorder یک بیماری مزمن است بنابراین نیاز به درمان طولانی مدت دارد. همچنین شاید لازم باشد دیگر حالت های ناشی از این اختلال را مانند افسردگی ، اضطراب و اختلال های تیروئیدی نیز مورد درمان قرار گیرند .
برای درمان Anti Social Personality Disorder چند گزینه وجود دارد :
1- روان درمانی
2- کسب مهارت های کنترل استرس و خشم
3- دارو درمانی
4- بستری کردن
اینکه کدام گزینه برای بیمار بهتر است بستگی به شدت علائم و موقعیت بیمار دارد. شخصیت ضد اجتماعی وقتی خود را در میان افراد همسان میبیند، انگیزه بیشتری برای تغییر یافتن پیدا میکند. شاید به همین علت است که گروه خودیاری بیشتر از زندان و بیمارستان روانی برای آنان مفید بوده است.
درمان دارویی در مدارا با علائم ناتوان کننده نظیر اضطراب،افسردگی یا خشم مورد استفاده قرار میگیرد، اما چون این بیماران غالبا سوء مصرف دارو داشته اند، تجویز داروها باید با احتیاط صورت گیرد.
روان درمانی فردی درمان اختلال شخصیت ضد اجتماعی بسیار دشوار است. درحالی‌که درمان‌های متعددی پیشنهاد شده‌اند، اما مطالعات کنترل شده کمی صورت گرفته است. روان درمانی فردی بهترین انتخاب می‌باشد. هرچه مداخله زودتر صورت گیرد (طی دوران کودکی و نوجوانی) میزان موفقیت درمان بیشتر خواهد بود.
عقیده کلی مبتنی بر این است که از رویکردهای بینش - مدار (مانند رویكرد روانكاوی) اجتناب شود؛ در عوض از تقویت مثبت، رویکرد مبتنی بر واقعیت، مداخلات عینی، کنترل خشم و دیگر تکنیکهای شناختی - رفتاری استفاده شود.
تمرکز اولیه درمان می‌تواند مبتنی بر رفتار پرخاشگرانه بیمار باشد. روان درمانی یک روش نیرومند و کارآمد برای درمان جامعه ستیزی است . روان درمانی یک دوره کلی برای درمان یک حالت است که در آن در مورد وضعیت و مسائل مربوط به بیماری ، با بیمار صحبت می شود .
در رویکرد شناختی - رفتاری، از بیمار در مورد برانگیزاننده و تقویت کننده‌های چنین رفتارهایی سؤال میشود. برای نمونه استفاده از پرخاشگری برای ایجاد امنیت خودشان یا به عنوان دفاعی در مقابل سایر احساساتشان.
آگاهی بیمار از مکانیسم دفاعی اولیه خود جزء اساسی درمان محسوب میشود. در این بیماران تمرکز بر استفاده از الکل و مواد که احتمال رفتارهای پرخاشگرانه و برون‌ریزی را افزایش میدهد، سودمند خواهد بود. به بیمار پیامدهای استفاده از دارو را یاد میدهند.
همچنین کمک به بیمار برای درک اینکه چگونه دیگران تحت تاثیر رفتارشان قرار می گیرند نیز، مثمرثمر واقع شده است. برای نمونه، "هر" (Hare) (1993) نشان داد که برای زندانی‌های با اختلال شخصیت ضد اجتماعی نوع تکانشی، آموزش همدردی برای کاهش پرخاشگری موفق بوده است. برای این افراد محدودیت‌هایی در ضمن مصاحبه و درمان باید در نظر گرفت.
این بیماران اغلب درمانگران را تهدید و یا درخواست پول و... می‌کنند. در طول درمان Anti Social Personality Disorder با ابن روش ، شما در مورد حالت ، احساسات ، افکار و رفتار خود آموزش می بینید.
روان درمانی شامل چندین روش می شود :
1- Cognitive Behavioral Therapy : این روش ترکیبی از Cognitive therapy و Behavioral therapy است که باعث حذف اعتقادات و رفتارهای منفی و نا سالم و جایگزینی آنها با عقاید و رفتارهای سالم و مثبت می شود .
2- Psychodynamic Psychotherapy : پایه و اساس این نوع درمان روانکاوی است و تمرکز آن روی افزایش آگاهی از افکار و رفتار نا خود آگاه و ایجاد یک بینش جدید است .
3- Psychoeducation : در این نوع درمان به شما و شاید به خانواده و دوستانتان در مورد بیماری شما و مسائلی مانند کنار آمدن با مشکلات و حل کردن آنها آموزش داده می شود .
مدیریت خشم و استرس : کج خلقی ، پرخاشگری ، بی حرمتی و خشم بیشترین مشکلات ناشی از Anti Social Personality Disorder هستند . کسب مهارت هایی برای کنار آمدن و کنترل کردن این حالات می تواند به شما قبل از اینکه به خود یا دیگران آسیبی وارد کنید ، کمک کند .
گروه درمانی
افراد با اختلال ضد اجتماعی ممکن است با رهبر گروه بحث کنند و بخواهند که گروه را تحت كنترل خود درآورند. روان‌درمانی گروهی وضعیتی استثنایی برای استقلال، صمیمیت و در جمع بودن محسوب میشود. در این نوع درمان فرد در شرایطی قرار میگیرد که می‌تواند روابط را یاد بگیرد.
خانواده درمانی یا زوج درمانی نیز موثر شناخته شده‌اند.
شخصیتهای ضد اجتماعی وقتی خود را درمیان افراد همسان می‌بینند، فقدان انگیزه برای تغییر یافتن در آنها تحلیل می‌رود. به همین علت است که گروه خودیاری بیشتر از زندان و بیمارستان روانی برای آنان مفید بوده است.
دارو درمانی :
هیچ داروی ویژه ای برای درمان Anti Social Personality Disorder توسط FDA تایید نشده است . اما با این حال چند دسته از داروها می توانند در کاهش علائم موثر باشند .
1- Anti Depressant Medications : داروهای ضد افسردگی در کاهش علائمی مانند افسردگی ، نا امیدی ، خشک و کج خلقی به شما کمک کی کنند .
2- Mood Stabilizing Medications : همان طور که از اسم این داروها مشخص است ، برای ثابت نگه داشتن خلق و خوی بیمار تجویز می شوند .
3- Anti Anxiety Medications : این داروها برای بهبود اضطراب ، بیقراری و بی خوابی موثرند .اما در بعضی موارد باعث رفتار خودسرانه و بدونه فکر می شوند .
4- Anti Psychotic Medications : این داروها برای درمان روان پریشی و در بعضی موارد برای کاهش اضطراب و خشم تجویز می شوند .
مراقبت و بستری :
در بعضی موارد علائم بیماری شما ممکن است تا حدی شدید باشد که نیاز به مراقبت ویژه داشته باشید . معمولا تنها زمانی بیمار را بستری می کنند که قادر به مراقبت از خود نباشد و یا به خود و دیگران آسیب برساند . مراقبت ممکن است به صورت 24 ساعته و در بیمارستان باشد و یا ممکن است بیمار بخشی از روز در بیمارستان بستری باشد و یا شاید مراقبت ها محدود به خانه شود و نیازی به بستری شدن در بیمارستان نباشد .
منابع :
-مقالات دانشجويي
-روان شناسی عمومی (از نظریه تا کاربرد). چاپ جلد دوم، 5-01-6389-964. دکتر محمد والی پور گردآوری : سايت میگنا
-
بیمارانی که اختلال‌های شخصیت را تجربه می‌کنند، الگوهای نابهنجار فکری، احساسی و رفتاری دارند که به دوران نوجوانی یا اوایل بزرگسالی‌شان برمی‌گردد. این افراد به لحاظ ذهنی یا عملکردی دچار نقص می‌باشند، زیرا روشهای تعاملی‌شان با دیگران انعطاف ناپذیر و ناسازگارانه است.
اختلالات شخصیت را میتوان در یک دامنه‌ی خفیف تا شدید قرارداد. این اختلالات طبق متن بازنگری شده چهارمین ویراست راهنمای تشخیصی آماری اختلالات روانی (DSM-IV-TR ) در سه گروه طبقه بندی شده‌اند.
گروه اول (A) مشتمل است بر اختلالات شخصیت اسکیزویید، پارانویید و اسکیزوتایپی؛ افراد مبتلا به این اختلالات اغلب غیرعادی و غریب به نظر می‌رسند.
گروه دوم (B) مشتمل است بر اختلالات شخصیت نمایشی، خودشیفته، ضداجتماعی و مرزی؛ افراد مبتلا به این اختلالات غالباَ هیجانی، بازیگر و بی ثبات به نظر می‌رسند.
سومین گروه (C) اختلالات شخصیت انواع دوری‌گزین، وابسته، وسواسی - جبری و منفعل - مهاجم را شامل می‌گردد؛ افراد مبتلا به این اختلالات مضطرب و بیمناک به نظر می‌رسند.
در این مقاله اختلال شخصیت ضد اجتماعی مورد بحث قرار میگیرد که از گروه دوم (B) می‌باشد.
درمان انتخابی برای این گروه به نظر میرسد روان درمانی باشد، هر چند که دارودرمانی هنوز مورد بحث می‌باشد.
اصطلاح شخصیت ضد اجتماعی همواره به صورت مترادف جامعه ستیز به کار رفته‌است. این برچسپ یا اصطلاح این رفتار را خارج از معیارهای اخلاقی متداول جامعه توصیف میکند و آن را به عنوان یکی از جدی‌ترین اختلال‌های روانی در نظر میگیرد.
اختلال شخصیت جامعه ستیز شناخته شده ترین اختلال در زمینه اختلال های شخصیتی است.
یک اختلال شخصیتی ، یک حالت ماندگار و مزمنی است که در آن رفتار ، تجارب و چشم انداز فرد نسبت به فرهنگ و تمدن ، به طور محسوسی منحرف می شود .
Anti Social Personality Disorder یک نوع مزمن از بیماری های روانی است که باعث می شود افکار ، شناخت از موقعیت و تعاملات فرد با دیگران غیر عادی و نا معمول شود .
زمانی که شما دچار اين اختلال هستید به طور قابل توجهی نسبت به قوانین و حدود خود بی تفاوت می شوید. در این حالت شما اغلب حقوق دیگران را نادیده گرفته و آنها را نقض می کنید . شما ممکن است دروغ بگویید ، رفتار تجاوزکارانه داشته باشید و به الکل و مواد مخدر روی بیاورید .
همچنین ممکن است قادر به انجام وظایف خانوادگی ، کاری ، درسی و غیره نباشید .
اختلال شخصيت ضد اجتماعي به افراد زیر 18 سال تنها زمانی نسبت داده می شود که دارای سوابق و علائم این اختلال از قبل از 15 سالگی باشند. این اختلال گاها به عنوان Sociopathic personality disorder و یا Psychopathic نیز شناخته می شود . اما تحقیقات نشان می دهد که Anti Social Personality Disorder وPsychopathic دو اختلال متفاوت هستند .
اگر به طور ساده بخواهیم Sociopathic personality disorder را تعریف کنیم به افرادی می گوییم که به اصطلاح شدیدا نسبت به دیگران بی وجدان هستند. اما Psychopathic افرادی هستند که کاملا فاقد وجدان هستند .
اختلال شخصیت ضد اجتماعی با اعمال ضد اجتماعی و جنایی مستمر مشخص میشود، اما معادل جنایتکاری نیست؛ بلکه فرد در مطابقت دادن خود با موازین اجتماعی ناتوان است. به دلیل تاثیر گسترده بر امنیت عمومی و سلامت اقتصادی جامعه، بیشتر از سایر اختلالات شخصیت در مورد اختلال ضداجتماعی تحقیق صورت گرفته است.
تشخیص
برطبق ملاکهای (DSM-IV-TR ) هنگامی که الگوی بی اعتنایی و زیر پا نهادن حقوق دیگران که از 15 سالگی شروع شده و با سه مورد (یا بیشتر) از خصوصیات زیر همراه است، تشخیص اختلال ضد اجتماعی گذاشته میشود:
1- ناسازگاری با موازین اجتماعی
2- فریبکاری
3- رفتار تکانشی
4- تحریک پذیری و پرخاشگری
5- بی احتیاطی نسبت به ایمنی خود و دیگران
6- عدم احساس مسئولیت
7- فقدان پشیمانی
ويژگيهاي خاص وابسته به فرهنگ، سن و جنسيت ظاهراً اختلال شخصيت ضداجتماعي با وضعيتهاي اجتماعي- اقتصادي پائين و موقعيتهاي شهري ارتباط دارد. در مورد اين تشخيص، نگرانيهايي به وجود آمده مبني بر اينكه اين تشخيص ممكن است به اشتباه در مورد افراد و موقعيتهايي به كار رود كه در آنها رفتار ضداجتماعي ظاهراً ممكن است بخشي از يك راهبرد محافظتي براي ادامة زندگي باشد.
در ارزيابي صفات ضداجتماعي، در نظر گرفتن زمينة اجتماعي و اقتصادي كه رفتارها در آن رخ مي دهند، براي متخصص باليني سودمند است.
این افراد در موقعیت‌هایی که افراد نرمال اضطراب یا افسردگی نشان میدهند، هیچ واکنشی نشان نمیدهند. تهدید به خودکشی، به دلیل پرخاشگری نسبت به خود و یا به منظور اغفال دیگران در جهت كسب منافع شخصی، و اشتغال ذهنی با ناراحتی جسمانی كه منشا روانی دارد، شایع است.
این افراد در بازی گرفتن دیگران بسیار استادند و به راحتی میتوانند دیگران را برای شرکت در طرحهایی که برای به دست آوردن پول و شهرت نزدیکترین راه شمرده میشوند راغب سازند؛ طرحهایی که غالباَ به خسارت مادی و شرمساری اجتماعی یا هردو منجر می‌گردد.
سیر و پیش آگهی
این اختلال سیر بدون پسرفت دارد و اوج شدت آن معمولاَ در اواخر نوجوانی است.
پیش آگهی متغیر است. گزارش‌هایی وجود دارد که از کاهش علایم با پیشرفت سن خبر میدهند. افسردگی، الکلسیم و سوء مصرف دارو شایع است.
آسیب شناسی عوامل عضوی که مرتبط با اختلال شخصیت ضد اجتماعی گزارش شده‌اند، عبارتند از:
وجود کروموزوم XYY، ضربان قلب پایین، تستوسترون پلاسما بالاتر، آستانه پایین برای تحریک لیمبیک، علایم ملایم نورولوژیکی، الگوهای الكتروانسفالوگرافی (EEG) کند، نقص توجه و مشکلات هماهنگی حرکتی و هماهنگی دست - چشم.
از سوی دیگر به نظر میرسد عوامل فرهنگی - اجتماعی نیزدخیل باشند. سابقه سوء رفتار پدر یا ترک خانواده از جانب او، تنبیهات مکرر، خشم یا نادیده گرفتن والدین از این قبیلند. اختلال سلوک (نوعی اختلال رفتاری) یکی از علل این اختلال محسوب میشود. عوامل خطرساز برای اختلال سلوک شامل، جنس مذکر، وضعیت اجتماعی - اقتصادی پایین، خلق و خوی دشوار در نوزادی، والدین ضد اجتماعی، استرس، زندگی در مکان‌های با وقوع جرایم بالا و داشتن مادربزرگ و پدر بزرگ ناپخته می‌باشد.
این عوامل خطرساز به نظر میرسد به وسیله‌ی طلاق و جدایی خانواده، طرد والدین تشدید یافته و احتمال شکل‌گیری اختلال شخصیت ضد اجتماعی را افزایش دهد.
راهکارهای پیشگیرانه
مدل‌های مفهومی پیشگیری برای موثر واقع شدن مداخلات، بر عوامل خطرساز چندگانه بیولوژیکی، رفتاری و روانشناختی تاکید می‌کنند. عوامل بیولوژیکی فردی ممکن است شامل مشکلات در حین زایمان یا بیماری‌های کودکی باشند. البته مداخلات بیشتر بر عوامل رفتاری تمركز دارند تا عوامل بیولوژیکی. در نهایت تاثیرات اجتماعی زمینه‌ای مانند فقر و تاثیر آنها بر رفتار ضد اجتماعی توجه و تمرکز متوسطی را از آن خود کرده است.
راهبردهای زیرممکن است برای تلاش‌های پیشگیرانه موثر باشد:
1- ارزیابی چندگانه عوامل رفتاری، بیولوژیکی و اجتماعی
2- توجه به سلسله مراتبی از عوامل خطرساز مهم براساس ادبیات تحقیقی موجود و موقعیت فعلی برای پیشگیری کمک کننده خواهند بود.
3- شناخت هیجانات و گسترش تعامل والد - کودک در سال‌های اولیه باعث افزایش پاسخگویی همدلانه به دیگران میشود.
4- در سطح خانواده، آموزش روابط موثر از طریق برقراری کارگاه‌های مربوط به آموزش ارتباط موثر به اعضای خانواده، به خصوص والدین بسیار موثر خواهد بود.
5- در سطح مدرسه، برگزاری کارگاه‌های آموزش مهارت جرات ورزی و مدیریت استرس نیز کمک کننده خواهد بود.
6- در سطح جامعه، برگزاری کارگاه‌های کنترل خشم و برپایی گروه‌های خودیاری از جمله خدمات موثر برای جلوگیری یا پیشگیری ثانوی از اختلال ضداجتماعی خواهد بود.
نشانه‌ها
چهار نشانهٔ اختلال شخصیت ضد اجتماعی (Antisocial personality disorder) عبارت اند از:
خود محوری
فقدان وجدان
رفتار تکانشی
جازبهٔ سطحی.
خود محوری به اشتغال ذهنی فرد به مسایل خود و عدم حساسیت به نیازهای دیگران مربوط میشود. فرد مبتلا به اختلال شخصیت ضد اجتماعی به زندگی خود در دنیایی که با تنهایی او آمیخته شده‌است ادامه میدهد، گویی که در مکان جدا و عایقی قرار دارد و هرگز دوست و آشنایی ندارد.
این افراد اغلب فکر می‌کنند که با دیگران تفاوت دارند. آنها ظاهراً احساس توجه و نگرانی نسبت به دیگران را درک نمیکنند. افراد مبتلا به اختلال شخصیت ضد اجتماعی، اضطراب، گناه و یا احساس‌های پشیمانی را حتی در صورتی که آسیب زیادی را به دیگران وارد کرده باشند، تجربه نمیکنند.
آنها اغلب، هنگامی که با رفتار تخریبی خود روبه رو میشوند، آرام و موقر باقی می‌مانند و نسبت به کسی که بتواند آنها را فریب دهند، احساس تنفر می‌کنند. این افراد بر خلاف بزرگسالانی که یاد گرفته‌اند، رضایت مندی‌های بی درنگ خود را به خاطر اهداف دراز مدت فدا کنند، بدون توجه به پیامدهای احتمالی بر اساس تکانه‌های خود عمل می‌کنند. آنها مشاغل و روابط خود را به طور ناگهانی تغییر میدهند و اهل خشونت و بی ملاحظه هستند.
آنها اغلب، سابقهٔ مدرسه گریزی دارند و ممکن است مکرراً به خاطر رفتار مخرب از مدرسه اخراج شده باشند. حتی هنگامی که آنها پیوسته به خاطر رفتارهای خود تنبیه شوند، نسبت به رابطهٔ بین رفتارشان و پیامدهای آنها هیج بینشی ندارند.
افراد مبتلا به شخصیتهای ضد اجتماعی میتوانند کاملاً فریبنده و متقاعد کننده به نظر آیند و به طور قابل توجهی نسبت به نیازها و ضعف‌های دیگران واقف اند.
آنها حتی در حالی که فردی را استثمار می‌کنند، احساس‌های اعتماد را در وی بر می‌انگیزانند. کن بایانچی در فریب دادن دیگران به اندازه‌ای مهارت داشت که توانست زنی را متقاعد کند که دربارهٔ بعضی از قتل‌ها، برای حمایت از وی شهادت دروغ بگوید. بایانچی می‌دانست که این زن تنها به طور اتفاقی قبل از دستگیری وی حضور داشت و هنگامی که در جایگاه دادگاه بود، او را متقاعد کرد که به وی کمک کند. اگرچه به نظر میرسد که چنین افرادی احتملاً مجرم میشوند، ولی بسیاری از افراد جامعه ستیز از مشکلات قانونی اجتناب می‌کنند و با استفاده از روشهای کمتر قابل توجه به عنوان تاجران بی رحم، روحانیون و سیاست مدارانِ متقلب به دیگران آسیب وارد می‌کنند.
نشانه های Anti Social Personality Disorder
1- نادیده گرفتن قوانین و بی احترامی به آنها
2- فریب کاری و دروغگویی
3-سوء استفاده کردن از زیبایی و بذله گویی برای فریفتن دیگران
4- زیر پا گذاشتن حقوق دیگران به طور مداوم
5- تجاوز به کودکان
6- تهدید کردن دیگران
7- رفتار پرخاشگرانه یا بیرحمانه
8- صدمه زدن به دیگران و عدم پشیمانی از این کار
9- رفتار کردن بدون برنامه و فکر قبلی
10- بی قراری
11- ضعف در برقراری رابطه با دیگران یا داشتن رابطه توهین آمیز
12- بی مسئولیتی
این علایم معمولا در سن 20 سالگی به اوج خود می رسد و سپس از شدت آن کاسته می شود .
هنوز مشخص نیست که کاهش شدت علائم به علت بالا رفتن سن است یا افزایش آگاهی از جامعه . migna.ir اگر هر یک از علائم بالا در شما وجود دارد به پزشک مراجعه کنید . چراکه اگر Anti Social Personality Disorder رها شود و درمان نگردد می تواند مشکلات فراوانی در زندگی به وجود آورد .
دلایل Anti Social Personality Disorder :
دلیل قطعی برای Anti Social Personality Disorder شناخته نشده است . اما به نظر می رسد دو عامل ژنتیکی و محیطی در بروز این اختلال موثر باشند .میزان شیوع Anti Social Personality Disorder در افرادی که پدر یا مادر آنها به این اختلال دچارند ، بیشتر است . همچنین شخصی که فردی جامعه ستیز را الگو قرار می دهد و یا در محیطی جامعه ستیز رشد می کند احتمال اینکه به Anti Social Personality Disorder دچار شود افزایش می یابد .
بنابراین عوامل محیطی نیز در بروز این اختلال نقش دارند .
عوامل ايجادکننده اختلال شخصيت ضداجتماعي کدامند ؟
-در سـوابـق خـانـوادگي مبـتـلايـان بـه « اختـلال شخـصـيــت ضـداجتـمـاعـي » نـارسايـي ها و ناهنجاري هاي فراوان در رابطه پدر و مادر با کودک و با يکديگر ديده مي شود . شيوع بيشتر شب ادراري، تمايل به بازي با آتش و بي رحمي با جانوران در دوران کودکي ديده مي شود. مشکل زماني حادتر مي شود که کودک به سن بلوغ مي رسد . او به صـورت يک نوجوان ، فـردي بي عاطفه ، خودخواه ، خودشيفتـه و قـدرناشناس بـه نظـر مي رسـد .
بي اعـتـنـايـي به امکانات خانوادگي ، مهارت هاي شخصي و مقتضيات اجتماعي از مشخصات برجسته اين گروه است .
اگر عوامل اجتماعي در ايجاد شخصيت ضداجتماعي نقش داشته باشنـد ، تغييـر دادن آنها يا دور کردن فرد ضداجتماعي از آن محيط توصيـه مي شود .
بنيادي تـريـن عامل براي درمان موثـر عبارت است از :
جاي دادن کودک و نوجـوان ضداجتماعي در يک محيـط گـرم و پـذيـرنـده انساني و حفـظ انضباط و رعايـت اصـول اخلاقي به مدت لازم در آن محيط .
داروها نيز براي ايجاد تغييرات پابرجا در شخصيت و رفتار مبتلايان مفيد است .
علت‌ها
اگرچه علت‌های اختلال شخصیت ضد اجتماعی کاملاً شناخته نشده‌اند، ولی پژوهش‌ها از تبیین‌های مربوط به وراثت و هم از تبیین‌های مربوط به پرورش و ترکیبی از هر دو حمایت می‌کنند. همبستگی بالایی بین شیوه‌های فرزند پروری و سرمشق دهی نامناسب به دست آمده‌است. افراد مبتلا به شخصیت ضد اجتماعی اغلب به خانواده‌هایی تعلق دارند که با محرومیت هیجانی، روشهای انضباطی خشن و بی ثبات مشخص میشوند و علاوه بر این، رفتارهای والدین نیز ضد اجتماعی است. اختلال شخصیت ضد اجتماعی اولین اختلال شخصیتی شناخته شده است. این اختلال با اعمال ضد اجتماعی و جنایی مستمر مشخص میشود اما معادل جنایتکاری نیست، بلکه ناتوانی برای انطباق با موازین اجتماعی است که شامل بسیاری از وجوه رشد نوجوانی و جوانی بیمار میشود.
-
همه گیری شناسی :
میزان این اختلال در مردها 3 درصد و در زن‌ها 1 درصد می‌باشد. شیوع این اختلال بیش از همه در نواحی فقیرنشین شهری و بین ساکنان متحرک این مناطق مشاهده می شود. پسرهای مبتلا در مقایسه با دخترها از خانواده‌های پرجمعیت‌تری برخاسته‌اند. شروع اختلال قبل از 15 سالگی است. در بین زندانی‌ها میزان شیوع اختلال ممکن است تا 75 درصد نیز برسد. میزان شیوع اختلال در بستگان درجه یک پنج بار بیشتر است.
سبب شناسی :
شکل گیری شخصیت حاصل تعامل متغیرهای متعددی است. این عوامل را میتوان به طور خلاصه شامل موارد زیر دانست:
سرشت فرد، تجارب رشدی در خانواده، کیفیت روابط خانوادگی، کیفیت ارتباط با والدین و همسالان، مدلهایی که برای کسب مهارتهای تطابقی در دسترس کودک قرار دارد، عوامل ژنتیکی و بیولوژیکی.
به طور کلی میتوان گفت که عوامل روان پویایی، یادگیری و زیست شناختی در شکل گیری شخصیت و در نتیجه سبب شناسی اختلالات شخصیتی نقش دارند.
ملاکهای تشخیصی اختلال شخصیت ضد اجتماعی :
الف) الگوی نافذ بی اعتنائی و زیر پا گذاشتن حقوق دیگران که از پانزده سالگی شروع میشود و با سه تا (یا بیشتر) از خصوصیات زیر تظاهر پیدا میکند:
۱) ناتوانی برای سازگاری با موازین اجتماعی در ارتباط با رفتار قانونی که با دست زدن به اعمال تکراری که زمینه را برای دستگیری فراهم میکند، ظاهر میشود.
۲) فریبکاری، که با دروغگویی مکرر، استفاده از نامهای غیرواقعی یا گوشبری برای نفع و لذت شخصی مشخص میشود.
۳) رفتار تکانشی و ناتوانی برای طرحریزی پیشاپیش.
۴) تحریکپذیری و پرخاشگری، که با نزاع و حملات فیزیکی مکرر تظاهر میکند.
۵) بی احتیاطی نسبت به ایمنی خود و دیگران.
۶) نداشتن احساس مسئولیت مستمر، که با ناتوانی مکرر برای حفظ رفتار شغلی باثبات یا احترام گذاشتن به تعهدات مالی تظاهر میکند.
۷) فقدان احساس پشیمانی که با بیتفاوتی یا دلیل تراشی نسبت به آزار، بدرفتاری، یا دزدیدن مال دیگران تظاهر میکند. ب) سن فرد از ۱۸ سال به بالاست.
ج) قرائن اختلال سلوک، با شروع قبل از سن ۱۵ سالگی وجود دارد.
د) وقوع رفتار ضد اجتماعی منحصرا در جریان اسکیزوفرنی یا دوره مانیک نیست.
-
ویژگیهای بالینی :
طبق تعريف، تشخيص شخصيت ضداجتماعي را نمي توان تا قبل از سن 18 سالگي عنوان كرد. اختلال شخصيت ضداجتماعي در مردان شايعتر از زنان است. اين احتمال وجود دارد كه تشخيص اختلال شخصيت ضداجتماعي در زنان كمتر مطرح شود كه علت آن بويژه تأكيد بر جنبه هاي پرخاشگرانه در تعريف اختلال سلوك است. پس حداقل سن فرد 18 سال است و شواهدی از اختلال سلوک با شروع قبل از 15 سالگی وجود دارد.
شخصیتهای ضد اجتماعی معمولاَ با ظاهر عادی، حتی فریبنده و راضی کننده مشاهده میشوند. اما سوابق آنها حاکی از اختلال عملکرد در بسیاری از زمینه‌های زندگی است. دروغگویی، فرار از مدرسه و منزل، دزدی، نزاع، سوء مصرف دارو و فعالیت‌های غیرقانونی، تجربیات معمول این بیماران می‌باشد.
خصوصیات عمده این اختلال عبارتند از ناتوانی در برقراری روابط محبت آمیز، اعمال خلق الساعه، فقدان احساس گناه و ناتوانی در عبرت گرفتن از اتفاقات ناجور.
شخصیتهای ضد اجتماعی اضطراب و افسردگی از خود نشان نمیدهند که با موقعیت آنان هماهنگی ندارد. توضیحات خودشان در مورد رفتار ضد اجتماعیشان آنان را آدمهای تهی و کوته فکر نشان میدهد. تهدید به خودکشی و اشتغال ذهنی با ناراحتیهای جسمانی در آنان شایع است. این بیماران در غالب موارد معاینه کننده را با هوش کلامی خود تحت تاثیر قرار میدهند.
شخصیتهای ضد اجتماعی حقیقت را نمیگویند و نمیتوان در مورد انجام وظایف و رعایت اصول اخلاقی به آنان اعتماد کرد. بی مبالاتی جنسی، بد رفتاری با همسر و فرزند و رانندگی در حال مستی از حوادث معمول در زندگی این بیماران است. این بیماران توانایی مهر ورزیدن و وفاداری نسبت به هیچکس را ندارند و احساس همدلی نسبت به قربانیان جنایات خویش نمیکنند.
اختلال شخصیت ضد اجتماعی زمینه‌های متعددی از زندگی شخص را شامل میشود و از این نظر با رفتار غیرقانونی تفاوت دارد. تشخیص اختلال شخصیت ضد اجتماعی در صورتی که عقب ماندگی ذهنی، اسکیزوفرنی یا مانی بتوانند علایم را توجیه کنند، گذاشته نمی‌شود.
این افراد برای رفتار غیر مسئولانه و گاهی شرورانه خود احساس گناه نمیکنند و در مورد اعمال خلاف خود ظاهراً چیزی بر آنان تاثیر نمیگذارد، مگر دلخوری اندکی از بابت گرفتار شدن خودشان.
این افراد در به بازی گرفتن دیگران بسیار استادند و به راحتی میتوانند دیگران را برای شرکت در طرحهایی که برای به دست آوردن پول و شهرت نزدیکترین و آسانترین راه شمرده میشوند، راغب سازند، که معمولاً موجب خسارتهای مادی و شرمساری اجتماعی و یا هر دوی آنها میشود. یکی از یافتههای قابل ملاحظه در مورد این اشخاص فقدان پشیمانی نسبت به اعمال نادرستی است که انجام دادهاند، یعنی به نظر میرسد که این بیماران فاقد وجدان هستند.
اختلال شخصیت ضد اجتماعی وقتی که شروع شد، سیر بدون پسرفت دارد و اوج آن معمولاً در اواخر نوجوانی است.
در این بیماران شکایتهای جسمی متعدد، افسردگی، الکلیسم و سوء مصرف دارو شایع است.
ويژگيها تشخيصي
ويژگي اصلي اختلال شخصيت ضداجتماعي، يك الگوي فراگير از بي اعتنايي و تجاوز به حقوق ديگران است كه از كودكي يا اوايل نوجواني آغاز شده و تا بزرگسالي ادامه مي يابد.
اين الگو تحت عنوان جامعه ستيزي1، اجتماع ستيزي2یا اختلال شخصيت غيراجتماعي3 نيز ناميده شده است. چون فريبكاري و تقلب، ويژگيهاي محور اختلال شخصيت ضداجتماعي است، بويژه ممكن است تلفيق اطلاعات به دست آمده از ارزيابي نظامدار باليني با اطلاعات به دست آمده از منابع موثق مفيد باشد.
براي اينكه بتوان اين تشخيص را مطرح كرد، فرد بايد دست كم 18 سال سن (ملاك ب) و سابقه اي از چند نشانة اختلال سلوك را قبل از سن 15 سالگي داشته باشد (ملاك ج). اختلال سلوك يك الگوي مكرر و باثبات از رفتار را در بر مي گيرد كه در آن به حقوق اساسي ديگران تجاوز مي شود يا هنجارهاي اجتماعي يا قواعد متناسب با سن زير پا گذاشته مي شود.
رفتارهاي مشخصة اختلال سلوك در يكي از چهار طبقة زير قرار مي گيرند: پرخاشگري نسبت به افراد و حيوانات، تخريب اموال، فريبكاري و دزدي يا تخطي جدي از قوانين. الگوي رفتار ضداجتماعي تا دوران بزرگسالي نيز تداوم مي يابد.
افراد مبتلا به اختلال شخصيت ضداجتماعي از هنجارهاي اجتماعي و رفتار قانوني پيروي نمي كنند(ملاك الف1).
آنها ممكن است به طور مكرر اعمالي را انجام دهند كه زمينة بازداشت شدن را فراهم مي كنند (خواه بازداشت شوند يا بازداشت نشوند)مانند تخريب اموال، اذيت و آزار ديگران، شرارت، يا روي آوردن به مشاغل غيرقانوني. اشخاص مبتلا به اين اختلال براي آرزوها، حقوق يا عواطف ديگران احترامي قايل نيستند. آنها اغلب براي كسب منفعت شخصي يا لذت، دست به فريبكاري يا تقلب مي زنند (براي مثال، براي به دست آوردن پول، برقراري روابط جنسي يا كسب قدرت)(ملاك الف2).
آنها ممكن است به طور مكرر دروغ بگويند، براي خود نام مستعار برگزينند، كلاهبرداري كرده و يا تعارض كنند. ممكن است الگويي از تكانشگري به صورت ناتواني در برنامه ريزي قبلي جلوه گر شود (ملاك الف3).
تصميمها به صورت آني و بدون برنامه ريزي، بدون انديشه، و بدون توجه به پيامدهاي آن براي خود و ديگران، گرفته مي شوند و اين امر ممكن است به تغيير ناگهاني شغل، محل اقامت يا روابط بينجامد.
افراد مبتلا به اختلال شخصيت ضداجتماعي بيشتر تحريك پذير و پرخاشگر بوده و ممكن است به طور مكرر درگير منازعات فيزيكي شده و مرتكب اعمال خشونت آميز جسماني (از جمله مضروب كردن همسر يا كتك زدن بچه)شوند(ملاك الف4).
اعمال پرخاشگرانه اي كه براي حمايت از خود و ديگري صورت مي گيرند در زمرة اين موارد قرار نمي گيرند. اين افراد همچنين نسبت به امنيت خود يا ديگران، بي اعتنايي قابل ملاحظهاي نشان مي دهند(ملاك الف5).
اين امر ممكن است در رفتار رانندگي آنها ظاهر شود (سرعت غيرمجاز، رانندگي به هنگام مستي، تصادفهاي زياد). اين افراد ممكن است به رفتارهاي جنسي دست بزنند و يا مادهاي را مصرف كنند كه از لحاظ پيامدهاي آسيب زا، با خطر زيادي همراه است. آنها ممكن است فرزند خود را مورد غفلت قرار داده و يا در نگهداري وي كوتاهي كنند به طوري كه كودك در معرض خطر قرار مي گيرد. همچنين افراد مبتلا به اختلال شخصيت ضداجتماعي همواره و به شدت مسئوليت ناپذيرند (ملاك الف6).
رفتار شغلي غيرمسئولانه ممكن است به رغم وجود فرصتهاي شغلي موجود، با دورههاي زياد بيكاري يا رها كردن مشاغل بدون يك نقشة واقع بينانه براي به دست آوردن شغل ديگر، مشخص شود. همچنين ممكن است الگويي از بيكاريهاي مكرر وجود داشته باشد كه با بيماري آنان و يا بيماري افراد خانوادة آنان تبيين نمي شود. مسئوليت ناپذيري مالي با اعمالي همچون كوتاهي در پرداخت بدهيها، عدم حمايت منظم از كودك و يا ساير وابستگان مشخص مي شود. افراد مبتلا به اختلال شخصيت ضداجتماعي از بابت پيامدهاي اعمال خود، پشيماني نشان نمي دهند(ملاك الف7).
آنها ممكن است صدمه زدن به ديگران، بدرفتاري با آنها و يا دزدي از يك فرد را با يك دليل سطحي توجيه كرده و يا اصولاً بي تفاوت باشند (براي مثال، «زندگي پر از بي عدالتي است1 »، «خلايق هر چه لايق2»، «خواه ناخواه چنين مي شد3»). اين افراد ممكن است قربانيان خود را به دليل احمق بودن، ناتواني يا اسير سرنوشت بودن، سرزنش كنند؛ آنها ممكن است پيامدهاي نامطلوب اعمال خود را به حداقل برسانند؛ يا ممكن است فقط بي تفاوتي كلي نشان دهند. آنها عموماً قادر به جبران و يا اصلاح رفتار خودشان نيستند. آنها ممكن است اعتقاد داشته باشند كه «هركس بايد به فكر خودش باشد4 » و يا اينكه به هيچ وجه نبايد زير بار حرف زور رفت. رفتار ضداجتماعي نبايد صرفاً در طي سير اسكيزوفرنيا يا يك دورة منيك رخ دهد (ملاك د).
تشخيص افتراقي تشخيص اختلال شخصيت ضداجتماعي، بر افرادي كه سن پائينتر از 18 سال دارند گذاشته نمي شود و تنها زماني مطرح مي شود كه سابقهاي از چند نشانة اختلال سلوك قبل از سن 15 سالگي وجود داشته باشد. براي افرادي كه بيش از 18 سال سن دارند، تشخيص اختلال سلوك تنها زماني داده مي شود كه ملاكهاي اختلال شخصيت ضداجتماعي مطابقت نكنند. هرگاه رفتار ضداجتماعي در يك فرد بزرگسال با يك اختلال مرتبط با مواد مربوط باشد، تشخيص اختلال شخصيت ضداجتماعي داده نمي شود مگر اين كه علايم اختلال شخصيت ضداجتماعي در دوران كودكي نيز وجود داشته و تا دوران بزرگسالي ادامه يافته باشند. هرگاه مصرف مواد و رفتار ضداجتماعي، هر دو، در كودكي آغاز شده وتا بزرگسالي دوام يافته باشند، اگر ملاكهاي هر دو اختلال مطابقت كنند، هر دو تشخيص مرتبط با مواد اختلال شخصيت ضداجتماعي مطرح مي شوند، اگرچه امكان دارد بعضي از اعمال ضداجتماعي، پيامد اختلال مرتبط با مواد باشند (براي مثال، فروش غيرقانوني داروها و يا دزدي جهت كسب پول براي خريد داروها).
نبايد رفتار ضداجتماعي را كه صرفاً در طي سير اسكيزوفرنيا با يك دورة منيك رخ مي دهد به عنوان تشخيص اختلال شخصيت ضداجتماعي مطرح كرد. ساير اختلالهاي شخصيت، ممكن است با اختلال شخصيت ضداجتماعي اشتباه شوند زيرا ويژگيهاي معين مشتركي دارند. migna.ir بنابراين، تمايز ميان اين اختلالها، براساس تفاوت در ويژگيهاي آنها مهم است. با وجود اين، هرگاه فردي ويژگيهايي داشته باشد كه علاوه بر اختلال شخصيت ضداجتماعي با ملاكهاي يك يا چند اختلال شخصيت مطابقت كنند، تمام تشخيصها را بايد مطرح كرد. افراد مبتلا به اختلال شخصيت ضداجتماعي و اختلال شخصيت خودشيفته از نظر يك دندگي، چرب زباني،سطحي بودن، استثمارگر بودن، و نداشتن همدلي شبيه هم هستند. با وجود اين، اختلال شخصيت خودشيفته فاقد خصوصيات تكانشگري، پرخاشگري و فريبكاري است. علاوه بر اين، افراد مبتلا به اختلال شخصيت ضداجتماعي ممكن است نيازمند تحسين نباشند و به حال ديگران غبطه نخورند و افراد مبتلا به اختلال شخصيت خودشيفته معمولاً سابقهاي از اختلال سلوك در كودكي يا رفتار جنايي در بزرگسالي ندارند.
افراد مبتلا به اختلال شخصيت ضداجتماعي و اختلال شخصيت نمايشي از نظر تكانشي و سطحي بودن، هيجان طلبي، بي ملاحظه بودن، اغواكنندگي و فريبكاري شبيه هم هستند ولي اشخاص مبتلا به اختلال شخصيت نمايشي، بيشتر در هيجانهاي خود اغراق مي كنند و به طور بارز درگير رفتارهاي ضداجتماعي نمي شوند.
افراد مبتلا به اختلالهاي شخصيت مرزي نمايشي در مهرجويي مهارت دارند، در حاليكه افراد مبتلا به اختلال شخصيت ضداجتماعي منفعت طلب، قدرت طلب، يا به دنبال كسب ساير رضامنديهاي مادي هستند.
افراد مبتلا به اختلال شخصيت ضداجتماعي نااستواري هيجاني كمتر و پرخاشگري بيشتري نسبت به افراد مبتلا به اختلال شخصيت مرزي دارند. اگرچه رفتار ضداجتماعي ممكن است در بعضي از افراد مبتلا به اختلال شخصيت پارانويايي وجود داشته باشد، ولي اين افراد معمولاً بواسطة نفع شخصي و يا ميل به استثمار ديگران- آن طوري كه در اختلال شخصيت ضداجتماعي وجود دارد برانگيخته نمي شوند، بلكه رفتار ضداجتماعي آنان ناشي از تمايل براي انتقام گرفتن است.
اختلال شخصيت ضداجتماعي را بايد از رفتار جنايي كه براي كسب منفعت صورت مي گيرد، متمايز كرد، زيرا با ويژگيهاي شخصيتي شاخص اين اختلال همراه نيست. رفتار ضداجتماعي بزرگسالان را مي توان براي توصيف رفتار جنايي، پرخاشگرانه يا ساير رفتارهاي ضداجتماعي به كار برد كه مورد توجه باليني قرار مي گيرند، ولي با تمام ملاكهاي اختلال شخصيت ضداجتماعي مطابقت نمي كنند.
صفات شخصيتي ضداجتماعي، تنها هنگامي به عنوان اختلال شخصيت ضداجتماعي تلقي مي شوند كه انعطاف ناپذير، ناسازگارانه و پايدار بوده و موجب اختلال كاركردي يا پريشاني ذهني قابل ملاحظه شوند( DSM-IV-TR.2000).
ملاکهای تشخیصی اختلال شخصیت ضد اجتماعی الف ـ الگوی فراگیری از عدم رعایت و تجاوز به حقوق دیگران که از سن 15 سالگی آشکار شده و با سه مورد (یا بیشتر از سه مورد) از موارد زیر مشخص می شود:
1 ) ناتوانی در سازش با هنجارهای اجتماعی مرتبط با رفتارهای قانونی، که با انجام مکرر اعمالی مشخص می شود که زمینه بازداشت شدن را فراهم می کنند.
2 ) فریبکاری که با دروغگویی مکرر، استفاده از نامهای مستعار یا کلاهبرداری از دیگران برای منفعت شخصی یا لذت مشخص می شود.
3 ) تکانشی بودن یا ناتوانی در برنامه ریزی برای آینده
4 ) تحریک پذیری و پرخاشگری که با نزاع و حمله های بدنی مکرر مشخص می شود.
5 ) بی پروایی و بی ملاحظه بودن نسبت به امنیت خود یا دیگران
6 ) مسئولیت ناپذیری دایم که با ناتوانی مکرر در حفظ رفتار شغلی ثابت یا بازپرداخت تعهدهای مالی مشخص می شود.
7 ) عدم پشیمانی که با بی تفاوتی و یا دلیل تراشی برای آزار یا دزدیدن اموال دیگران یا بد رفتاری با آنها مشخص می شود.
ب ـ چنین فردی حداقل باید 18 سال سن داشته باشد.
ج ـ شواهدی از اختلال سلوک با شروع قبل از سن 15 سالگی وجود دارد.
د ـ رخداد رفتار ضد اجتماعی صرفاً در طی سیر اسکیزوفرنیا یا یک دوره منیک نیست.
ويژگيها و اختلالهاي همراه
افراد مبتلا به اختلال شخصيت ضداجتماعي غالباً فاقد همدلي بوده و نسبت به احساسها، حقوق و رنجهاي ديگران بي عاطفه و بدگمان هستند و برخورد تحقيرآميز دارند. آنها ممكن است خود ارزيابي5 كاذب و مغرورانهاي داشته باشند (براي مثال، احساس كنند كه كار معمولي در شأن آنها نيست و يا توجه واقع بينانهاي نسبت به مسايل جاري يا آيندة خود نداشته باشند) و امكان دارد به شدت خود رأي6، متكي به خود و يا از خودراضي، باشند. آنها ممكن است جاذبة دروغين و سطحي داشته و كاملاً حّراف9 و داراي قدرت كلامي خوبي باشند (براي مثال، با استفاده از اصطلاحات فني يا اصطلاحات تازه، فردي را كه با آن مطالب آشنايي ندارد تحت تأثير قرار مي دهند). فقدان همدلي، خودارزيابي كاذب و جاذبة سطحي و ظاهري، ويژگيهايي هستند كه به طور رايج در تعاريف سنتي جامعه ستيزي گنجانيده شده و ممكن است به ويژه در تشخيص اختلال شخصيت ضداجتماعي در زندان و يا موقعيت هاي پزشكي قانوني كه در آنها اعمال جنايي، بزهكارانه يا پرخاشگري احتمالاً غيراختصاصي هستند، به كار روند. اين افراد ممكن است همچنين در روابط جنسي خود غير مسئولانه و استثمارگر باشند. آنها ممكن است سابقة روابط جنسي با افراد بسياري را داشته باشند و امكان دارد هرگز يك رابطة تك همسري1را ادامه ندهند.
اين افراد ممكن است به عنوان والدين، غيرمسئول باشند كه اين امر با سوء تغذية كودك، يك بيماري در كودك كه از فقدان حداقل امكانات بهداشتي ناشي مي شود؛ وابستگي كودك به همسايه ها يا اقوام دور براي غذا يا حمايت؛ كوتاهي در پيدا كردن پرستار براي كودك هنگامي كه فرد، بيرون از منزل است يا هدر دادن پول مورد نياز براي ضروريات منزل، مشخص مي شود. اين افراد ممكن است با بي آبرويي از خدمت نظام اخراج شوند، ممكن است نتوانند خود را اداره كنند، امكان دارد فقير و يا حتي بي خانمان شوند و يا سالهاي زيادي را در مؤسسات كيفري2 سپري نمايند.
افراد مبتلا به اختلال شخصيت ضداجتماعي بيشتر از جمعيت كلي احتمال دارد كه به راههاي خشونت بار (براي مثال خودكشي، سوانح، ديگركشي) پيش از موقع بميرند. افراد مبتلا به اين اختلال ممكن است همچنين دچار ملال شوند كه شامل شكايتهاي مربوط به تنش، ناتواني در تحمل يكنواختي، و خلق افسرده است. آنها ممكن است به اختلالهاي اضطرابي، اختلالهاي افسردگي، اختلالهاي مرتبط با مواد، اختلال جسماني كردن، قماربازي بيمارگون و ساير اختلالهاي كنترل تكانه نيز دچار باشند. همچنين افراد مبتلا به اختلال شخصيت ضداجتماعي اغلب داراي آن دسته از ويژگيهاي شخصيتي هستند كه با ملاكهاي ساير اختلالهاي شخصيت به ويژه اختلال شخصيت مرزي، نمايشي و خودشيفته مطابقت مي كنند. احتمال پديدار شدن اختلال شخصيت ضداجتماعي در زندگي بزرگسالي هنگامي بيشتر مي شود كه فرد شروع زودرس اختلال سلوك (قبل از سن 10 سالگي) و اختلال كاستي توجه- بيش فعالي را به طور توأم داشته باشد. بدرفتاري با كودك و يا غفلت از كودك، فرزند پروري بي ثبات يا متغير يا انظباط والديني متناقض، ممكن است احتمال تبديل شدن اختلال سلوك به اختلال شخصيت ضداجتماعي را افزايش دهد. شيوع شيوع كلي اختلال شخصيت ضداجتماعي در نمونه هاي جامعه تقريباً 3% در مردان و حدود 1% در زنان است. برآوردهاي مربوط به شيوع در موقعيتهاي باليني، بسته به خصوصيات بارز جامعههايي كه از آنها نمونهگيري به عمل آمده، از 3% تا 30% متغير است. ميزانهاي بالاتر شيوع با موقعيتهاي درماني سوء مصرف مواد و زندان با موقعيتهاي قانوني ارتباط دارند.
دوره يا سير اختلال شخصيت ضداجتماعي، سيري مزمن دارد ولي ممكن است با بزرگتر شدن فرد، بويژه دردهة چهارم زندگي خفيفتر شده و يا بهبود يابد. اگرچه اين بهبودي به ويژه در مورد گرايش به ارتكاب رفتار جنايي ظاهر مي شود ولي احتمالاً در كل طيف رفتارهاي ضداجتماعي و مصرف مواد، كاهش رخ مي دهد.
الگوي خانوادگي
اختلال شخصيت ضداجتماعي، در ميان خويشاوندان بيولوژيك درجة اول افراد مبتلا به اين اختلال بيشتر از جمعيت كلي شايع است. اين خطر براي خويشاوندان بيولوژيك زنان مبتلا به اين اختلال بيشتر از خطر مربوط براي خويشاوندان بيولوژيك مردان مبتلا به اين اختلال است. خويشاوندان بيولوژيك اشخاص مبتلا به اين اختلال همچنين در معرض خطر زياد ابتلاء به اختلال جسماني كردن و اختلالهاي مرتبط با مواد هستند. در يك خانواده كه عضوي از آن مبتلا به اختلال شخصيت ضداجتماعي است، غالباً مردان به اختلال شخصيت ضداجتماعي و اختلالهاي مرتبط با مواد مبتلا مي شوند در حاليكه زنان، بيشتر اختلال جسماني كردن دارند. با وجود اين، در چنين خانوادههايي در مقايسه با كل جمعيت، شيوع تمام اين اختلالها در ميان زنان و مردان، افزايش دارد.
مطالعات فرزند خوانده ها نشان مي دهند كه هم عوامل ژنتيكي و هم عوامل محيطي در خطر ابتلاء به اين گروه از اختلالها، نقش دارند. كودكاني كه به فرزندي پذيرفته شده اند و كودكان واقعي والديني كه به اختلال شخصيت ضداجتماعي مبتلا هستند، در معرض خطر زياد ابتلاء به اختلال شخصيت ضداجتماعي، اختلال جسماني كردن اختلالهاي مرتبط با مواد قرار دارند. كودكان فرزندخوانده بيشتر به والدين واقعي خود شباهت دارند تا والديني كه آنها را به فرزندي پذيرفتهاند ولي محيط خانوادگي ناپدري و نامادري آنها بر خطر ابتلاء به اختلال شخصيت و آسيب شناسي رواني مربوط به آن تأثير مي گذارد.
Anti Social Personality Disorder می تواند باعث بروز بیماری ها یا اختلال های زیر شود یا با آنها مرتبط باشد:
1- افسردگی
2- اضطراب
3- تجاوز یا خشونت
4- تمایل به خود کشی
5- تجاوز به کودکان
6- اعتیاد به الکل و مواد مخدر
7- گرایش به قمار بازی
8- زندانی شدن
9- مشکل در برقراری ارتباط با دیگران
10- انزوای اجتماعی
11- بروز مشکل در مدرسه یا محل کار
درمان :
درمان Anti Social Personality Disorder بسیار چالش انگیز است . در حقیقت هیچ درمان ویژه ای برای این اختلال وجود ندارد .
اغلب افراد مبتلا از اختلال خود، آگاهی ندارند و به همین علت درمان فوری برای این اختلالات امکان پذیر نیست. این تشخیص معمولاَ در بزرگسالان رایج‌تر می‌باشد علی‌رغم اینکه بعضی اوقات درکودکان نیز گذاشته میشود. اختلالات شخصیت درمان نشده در طی زمان ثابت باقی می مانند و در نتیجه نسبت به درمان بسیار مقاومند. از آنجا که Anti Social Personality Disorder یک بیماری مزمن است بنابراین نیاز به درمان طولانی مدت دارد. همچنین شاید لازم باشد دیگر حالت های ناشی از این اختلال را مانند افسردگی ، اضطراب و اختلال های تیروئیدی نیز مورد درمان قرار گیرند .
برای درمان Anti Social Personality Disorder چند گزینه وجود دارد :
1- روان درمانی
2- کسب مهارت های کنترل استرس و خشم
3- دارو درمانی
4- بستری کردن
اینکه کدام گزینه برای بیمار بهتر است بستگی به شدت علائم و موقعیت بیمار دارد. شخصیت ضد اجتماعی وقتی خود را در میان افراد همسان میبیند، انگیزه بیشتری برای تغییر یافتن پیدا میکند. شاید به همین علت است که گروه خودیاری بیشتر از زندان و بیمارستان روانی برای آنان مفید بوده است.
درمان دارویی در مدارا با علائم ناتوان کننده نظیر اضطراب،افسردگی یا خشم مورد استفاده قرار میگیرد، اما چون این بیماران غالبا سوء مصرف دارو داشته اند، تجویز داروها باید با احتیاط صورت گیرد.
روان درمانی فردی درمان اختلال شخصیت ضد اجتماعی بسیار دشوار است. درحالی‌که درمان‌های متعددی پیشنهاد شده‌اند، اما مطالعات کنترل شده کمی صورت گرفته است. روان درمانی فردی بهترین انتخاب می‌باشد. هرچه مداخله زودتر صورت گیرد (طی دوران کودکی و نوجوانی) میزان موفقیت درمان بیشتر خواهد بود.
عقیده کلی مبتنی بر این است که از رویکردهای بینش - مدار (مانند رویكرد روانكاوی) اجتناب شود؛ در عوض از تقویت مثبت، رویکرد مبتنی بر واقعیت، مداخلات عینی، کنترل خشم و دیگر تکنیکهای شناختی - رفتاری استفاده شود.
تمرکز اولیه درمان می‌تواند مبتنی بر رفتار پرخاشگرانه بیمار باشد. روان درمانی یک روش نیرومند و کارآمد برای درمان جامعه ستیزی است . روان درمانی یک دوره کلی برای درمان یک حالت است که در آن در مورد وضعیت و مسائل مربوط به بیماری ، با بیمار صحبت می شود .
در رویکرد شناختی - رفتاری، از بیمار در مورد برانگیزاننده و تقویت کننده‌های چنین رفتارهایی سؤال میشود. برای نمونه استفاده از پرخاشگری برای ایجاد امنیت خودشان یا به عنوان دفاعی در مقابل سایر احساساتشان.
آگاهی بیمار از مکانیسم دفاعی اولیه خود جزء اساسی درمان محسوب میشود. در این بیماران تمرکز بر استفاده از الکل و مواد که احتمال رفتارهای پرخاشگرانه و برون‌ریزی را افزایش میدهد، سودمند خواهد بود. به بیمار پیامدهای استفاده از دارو را یاد میدهند.
همچنین کمک به بیمار برای درک اینکه چگونه دیگران تحت تاثیر رفتارشان قرار می گیرند نیز، مثمرثمر واقع شده است. برای نمونه، "هر" (Hare) (1993) نشان داد که برای زندانی‌های با اختلال شخصیت ضد اجتماعی نوع تکانشی، آموزش همدردی برای کاهش پرخاشگری موفق بوده است. برای این افراد محدودیت‌هایی در ضمن مصاحبه و درمان باید در نظر گرفت.
این بیماران اغلب درمانگران را تهدید و یا درخواست پول و... می‌کنند. در طول درمان Anti Social Personality Disorder با ابن روش ، شما در مورد حالت ، احساسات ، افکار و رفتار خود آموزش می بینید.
روان درمانی شامل چندین روش می شود :
1- Cognitive Behavioral Therapy : این روش ترکیبی از Cognitive therapy و Behavioral therapy است که باعث حذف اعتقادات و رفتارهای منفی و نا سالم و جایگزینی آنها با عقاید و رفتارهای سالم و مثبت می شود .
2- Psychodynamic Psychotherapy : پایه و اساس این نوع درمان روانکاوی است و تمرکز آن روی افزایش آگاهی از افکار و رفتار نا خود آگاه و ایجاد یک بینش جدید است .
3- Psychoeducation : در این نوع درمان به شما و شاید به خانواده و دوستانتان در مورد بیماری شما و مسائلی مانند کنار آمدن با مشکلات و حل کردن آنها آموزش داده می شود .
مدیریت خشم و استرس : کج خلقی ، پرخاشگری ، بی حرمتی و خشم بیشترین مشکلات ناشی از Anti Social Personality Disorder هستند . کسب مهارت هایی برای کنار آمدن و کنترل کردن این حالات می تواند به شما قبل از اینکه به خود یا دیگران آسیبی وارد کنید ، کمک کند .
گروه درمانی
افراد با اختلال ضد اجتماعی ممکن است با رهبر گروه بحث کنند و بخواهند که گروه را تحت كنترل خود درآورند. روان‌درمانی گروهی وضعیتی استثنایی برای استقلال، صمیمیت و در جمع بودن محسوب میشود. در این نوع درمان فرد در شرایطی قرار میگیرد که می‌تواند روابط را یاد بگیرد.
خانواده درمانی یا زوج درمانی نیز موثر شناخته شده‌اند.
شخصیتهای ضد اجتماعی وقتی خود را درمیان افراد همسان می‌بینند، فقدان انگیزه برای تغییر یافتن در آنها تحلیل می‌رود. به همین علت است که گروه خودیاری بیشتر از زندان و بیمارستان روانی برای آنان مفید بوده است.
دارو درمانی :
هیچ داروی ویژه ای برای درمان Anti Social Personality Disorder توسط FDA تایید نشده است . اما با این حال چند دسته از داروها می توانند در کاهش علائم موثر باشند .
1- Anti Depressant Medications : داروهای ضد افسردگی در کاهش علائمی مانند افسردگی ، نا امیدی ، خشک و کج خلقی به شما کمک کی کنند .
2- Mood Stabilizing Medications : همان طور که از اسم این داروها مشخص است ، برای ثابت نگه داشتن خلق و خوی بیمار تجویز می شوند .
3- Anti Anxiety Medications : این داروها برای بهبود اضطراب ، بیقراری و بی خوابی موثرند .اما در بعضی موارد باعث رفتار خودسرانه و بدونه فکر می شوند .
4- Anti Psychotic Medications : این داروها برای درمان روان پریشی و در بعضی موارد برای کاهش اضطراب و خشم تجویز می شوند .
مراقبت و بستری :
در بعضی موارد علائم بیماری شما ممکن است تا حدی شدید باشد که نیاز به مراقبت ویژه داشته باشید . معمولا تنها زمانی بیمار را بستری می کنند که قادر به مراقبت از خود نباشد و یا به خود و دیگران آسیب برساند . مراقبت ممکن است به صورت 24 ساعته و در بیمارستان باشد و یا ممکن است بیمار بخشی از روز در بیمارستان بستری باشد و یا شاید مراقبت ها محدود به خانه شود و نیازی به بستری شدن در بیمارستان نباشد .
منابع :
-مقالات دانشجويي
-روان شناسی عمومی (از نظریه تا کاربرد). چاپ جلد دوم، 5-01-6389-964. دکتر محمد والی پور گردآوری : سايت میگنا
