یادی از پدر طب کودکان ایران

محمد قریب در 1288 هجری خورشیدی در تهران دیده به جهان گشود، در خانواده ای مذهبی رشد و پرورش یافت و پس از فراگرفتن درس های ابتدایی در دبستان سیروس برای کسب تحصیلات متوسطه راهی مدرسه ی دارالفنون شد.

هوش سرشار و علاقه ی فراوان او به علم و دانش، زمینه ی گرایش وی به تحصیل در رشته ی پزشکی را ایجاد کرد و بدین شکل محمد قریب در 1306 هجری خورشیدی همراه با نخستین گروه از دانشجویان ایرانی رهسپار فرانسه شد و توانست با تلاش فراوان یک سال بعد جایزه ی لابراتور تشریح دانشکده ی پزشکی را در شهر رن این کشور بدست آورد.

این استاد برجسته، نخستین ایرانی بود که در کنکور انترنای پاریس به موفقیت رسید و تحصیل در رشته های اطفال و پوست را آغاز و از رساله ی دکترای خود با عنوان «وقفه ی تنفسی شیرخواران» با رتبه ی عالی دفاع کرد و به وطن بازگشت و 2 سال بعد به آموزش در دانشکده ی پزشکی تهران پرداخت و در این سال، کتاب بیماری های اطفال را نوشت و مدتی بعد فعالیت خود را در بیمارستان رازی آغاز کرد و همچنین به درمان کودکان در بیمارستان هزار تختخوابی همت گماشت.

این پزشک متعهد در 1321 هجری خورشیدی توانست نشان عالی دولت فرانسه را از آن خود کند و به موفقیتی دیگر در عرصه پزشکی دست یابد.

وی دوران زندگی با ارزش خویش را وقف درمان کودکان و آموزش دیگران در این زمینه کرد و با تلاش فراوان مرکز طبی کودکان یعنی نخستین بیمارستان تخصصی کودکان را به همراهی حسن اهری در 1347 هجری خورشیدی بنیان نهاد و 2 جلد کتاب را با عنوان مشکلات طب کودکان با حسن اهری پزشک توانمند ایران زمین نگاشت.

این استاد فرهیخته که در سطح بین الملل در میان پزشکان کودکان جهان شناخته شده بود، انجمن پزشکان کودکان ایران را بنیان نهاد و سال ها به اداره ی آن پرداخت.

محمد قریب در 1350 هجری خورشیدی به عضویت هیات مدیره ی انجمن بین المللی بیماری های کودکان درآمد و نشان درجه یک فرهنگ را نیز از وزارت آموزش و پرورش دریافت کرد.

پدر طب کودکان ایران، بر آموزش عملی تاکید داشت و همیشه شاگردان خود را با حضور بر بالین بیمار به صورت مستقیم آموزش می داد تا پس از بحث و بررسی، نکته های علمی و عملی لازم را برای آنان بازگو کند. وی اعتقاد داشت با این روش دانشجویان بیشتر با مسایل و مشکلات بیمار آشنا می شوند و آموزش های ضروری را به ذهن خویش می سپارند.

این پزشک چیره دست، نخستین تعویض خون را در ایران انجام داد و از افرادی به شمار می رفت که انتقال خون را در کشور پایه گذاری کرد. او در کنگره های گوناگون بین المللی حضور یافت و در مجمع های علمی جهانی عضویت داشت.

محمد قریب از منتقدان رژیم پهلوی بود، این امر و امضای یک بیانیه پس از واقعه ی بیست و هشتم مرداد 1332 هجری خورشیدی، سبب اخراج او برای مدتی از دانشگاه به دستور محمدرضا پهلوی و افزایش محبوبیتش در جامعه ی دانشگاهی شد.

وی در سال های پایانی عمر خود با وجود اینکه به بیماری سرطان مبتلا شده بود از آموزش و کمک به بیماران دست برنداشت و اینگونه الگویی خوب برای شاگردان و دیگر پزشکان این مرزو بوم شد.

سرانجام محمد قریب در یکم بهمن 1353 هجری خورشیدی در 65 سالگی در بیمارستان مرکز طبی کودکان که خود اداره کننده ی آن بود، چشم از جهان فروبست و به دیار حق شتافت.

این پزشک متعهد تمامی زندگی خود را در راه درمان و آموزش پزشکی گذراند و با تربیت شاگردانی برجسته و نوآوری های خود در زمینه ی درمان کودکان، پدر طب اطفال لقب گرفت و نام و یادش برای همیشه در حافظه ی مردمان ایران زمین، جاودان و ماندگار شد.

با الهام از: پژوهشی در تاریخچه مجتمع بیمارستانی امام خمینی(ره)


منبع : ايرنا