چرا زنان برای رفتن به مریخ مناسب‌ترند؟!
شبیه سازی‌های صورت گرفته توسط ناسا نشان می‌دهد زنان برای اعزام به ماموریت‌های مریخ‌نوردی مناسب‌تر هستند.
«کارین گرین» یکی از شش نفری است که در یک کمپ شبیه سازی شده مشابه شرایط کره مریخ واقع در منطقه آتشفشانی «موناکی» هاوایی زندگی کرده است. آنها با پوشیدن لباس‌های فضانوردی در شرایطی زندگی می‌کردند که در آن ارتباطات، آب و غذا محدود بود و بدین ترتیب گرین و سایر فضانوردان زندگی واقعی در کره مریخ را روی زمین تجربه می‌کردند.
در این پژوهش با در نظر گرفتن عادت‌های خوردن و خوابیدن در شش داوطلب، مشخص شد مردان بیش از زنان آب و غذا می‌خورند در حالی که زمان محدودتری نسبت به زنان برای حفظ وزن متعادل خود دارند. علاوه بر این به تمام این فضانوردان به یک میزان فعالیت‌های جسمانی داده شد که در این بین مردان 3000 و زنان 2000 کالری در روز سوزاندند.
همچنین در زمان سرو غذا به زنان وعده‌های کوچکتری غذا داده شد در حالی که برای مردان می‌بایست بشقات آنها کامل پر می‌شد و حتی اغلب کار به دادن وعده اضافی نیز می‌کشید. گرین در مجله «اسلیت» اینگونه می‌نویسد: در ماموریت‌های اعزام به فضا، کالری مورد نیاز فضانوردان اهمیت بسیاری دارد.
در این صورت هرچه برای حفظ تعادل وزنی یک فضانورد به غذای بیشتری نیاز داشته باشد، باید همراه با فضاپیما غذای بیشتری نیز به فضا ارسال شود. در نتیجه وزن فضاپیما در هنگام پرتاب افزایش می‌یابد و به دنبال آن میزان سوخت بیشتری برای پرتاب آن به فضا نیاز است.
به گزارش ایسنا، به این ترتیب با توجه به جثه زنان، آنها در مقایسه با مردان برای اعزام به فضا کم‌هزینه تر محسوب میشوند. بنابر اعلام گرین، ناسا از دهه 60 میلادی آموزش زنان برای اعزام به فضا را آغاز کرد. اما به رغم موفقیت قابل توجه آنها در این طرح این ایده با مخالفت مواجه شده زیرا این ترس وجود دارد که در صورت مرگ احتمالی زنان در این ماموریت‌ها، ناسا با اعتراضات عمومی مواجه شود.
«کارین گرین» یکی از شش نفری است که در یک کمپ شبیه سازی شده مشابه شرایط کره مریخ واقع در منطقه آتشفشانی «موناکی» هاوایی زندگی کرده است. آنها با پوشیدن لباس‌های فضانوردی در شرایطی زندگی می‌کردند که در آن ارتباطات، آب و غذا محدود بود و بدین ترتیب گرین و سایر فضانوردان زندگی واقعی در کره مریخ را روی زمین تجربه می‌کردند.
در این پژوهش با در نظر گرفتن عادت‌های خوردن و خوابیدن در شش داوطلب، مشخص شد مردان بیش از زنان آب و غذا می‌خورند در حالی که زمان محدودتری نسبت به زنان برای حفظ وزن متعادل خود دارند. علاوه بر این به تمام این فضانوردان به یک میزان فعالیت‌های جسمانی داده شد که در این بین مردان 3000 و زنان 2000 کالری در روز سوزاندند.
همچنین در زمان سرو غذا به زنان وعده‌های کوچکتری غذا داده شد در حالی که برای مردان می‌بایست بشقات آنها کامل پر می‌شد و حتی اغلب کار به دادن وعده اضافی نیز می‌کشید. گرین در مجله «اسلیت» اینگونه می‌نویسد: در ماموریت‌های اعزام به فضا، کالری مورد نیاز فضانوردان اهمیت بسیاری دارد.
در این صورت هرچه برای حفظ تعادل وزنی یک فضانورد به غذای بیشتری نیاز داشته باشد، باید همراه با فضاپیما غذای بیشتری نیز به فضا ارسال شود. در نتیجه وزن فضاپیما در هنگام پرتاب افزایش می‌یابد و به دنبال آن میزان سوخت بیشتری برای پرتاب آن به فضا نیاز است.
به گزارش ایسنا، به این ترتیب با توجه به جثه زنان، آنها در مقایسه با مردان برای اعزام به فضا کم‌هزینه تر محسوب میشوند. بنابر اعلام گرین، ناسا از دهه 60 میلادی آموزش زنان برای اعزام به فضا را آغاز کرد. اما به رغم موفقیت قابل توجه آنها در این طرح این ایده با مخالفت مواجه شده زیرا این ترس وجود دارد که در صورت مرگ احتمالی زنان در این ماموریت‌ها، ناسا با اعتراضات عمومی مواجه شود.
