غلت املاعی

هنوز عده ای چالش دارند بر سر این که بالاخره سپاسگزاری را با ذال بنویسند یا با «ز»، عده ای هنوز چند ثانیه مکث می کنند که برای نوشتن آنفلوآنزا، آی با کلاه دوم را بنویسند یا نه؛ خیلی ها مرددند میان ت، ط، ث، س،ص، ق ، غ و ذ، ز، ض و ظ. همین تردید و دودلی است که دیکته بعضی از ما را ضعیف کرده، همین است که وقتی برای یک مطلب در اینترنت کامنت می گذاریم، یا در شبکه های اجتماعی اظهارنظر می کنیم، یا نظرمان را به شیوه پیامکی ارسال می کنیم، دیکته کلمات از زیر دست بعضی هایمان درمی رود و شکل غلط واژه ها را می نویسیم.

ما زیاد کتاب نمی خوانیم و کمتر سراغ منابع مکتوب می رویم، خیلی از ما هنوز فرهنگ شفاهی را می پسندیم، سنت گوش دادن به حرف دیگران و منتظر ماندن برای شنیدن روایات و اطلاعات از زبان آدم ها.
دیدن و گوش دادن هنوز هم برای خیلی از ما راحت تر از خواندن است، پس عجیب نیست که چشم بعضی از ما با دیکته کلمات ناآشناست و برای نوشتن واژه های نه چندان پیچیده، اسیر حروف مشابه می شویم و مردد می مانیم میان ت و ط. این که نوشتن به زبان فارسی گاهی پرغلط می شود به سیستم آموزشی ما نیز مربوط است، به جدی گرفته نشدن درس ادبیات در برخی سال ها و به بی میلی های دانش آموزان برای نوشتن. اما اگر ما مردمی کتابخوان بودیم ، اگر دیکته کلمات مدام از جلوی چشممان می گذشت، اگر ادبیات فارسی در مدرسه و دانشگاه، درسی ویژه و پراهمیت بود یا اگر برخی مفاهیم را درک می کردیم (مثل این مفهوم که «گزاردن» به معنی به جا آوردن است) آن وقت به احتمال زیاد کم پیش می آمد که دیکته زبان مادری را به غلط بنویسیم ولی حالا که این اتفاقات نمی افتد، ما مردمی هستیم که غلت املاعی مان ضیاد اسط.