بتول دانشمند- وکيل پايه يک دادگستري:

مخاطب گرامي، مستفاد از مواد قانون مدني و نظرات علماي فقه، فرزند با رسيدن به بلوغ شرعي (دختر به ۹سالگي و پسر به ۱۵سالگي) از حضانت خارج مي شود و مختار است که با پدر يا مادرش زندگي کند مگر اين که دادگاه عدم رشد او را احراز کند و طبق مواد ۱۱۶۸ تا ۱۱۷۳ قانون مدني درباره حضانت وي تصميم بگيرد.

درباره حضانت آنچه از همه مهم تر است مصلحت کودک است. زماني که درباره حضانت بين زوجين توافقي صورت گرفته باشد در صورتي که مصلحت کودک برخلاف توافق نباشد به توافق عمل مي شود و اگر مصلحت کودک بر خلاف توافق حاصله باشد، دادگاه مي تواند برخلاف توافق في مابين زوجين حکم صادر کند. بعد از حکم دادگاه درصورتي که مثلاً فرزند به سن بلوغ برسد، حضانت منتفي است و خود فرزند مي تواند در اين باره تصميم بگيرد اما اگر فرزند به سن بلوغ شرعي نرسيده باشد يا اين که دادگاه تشخيص بدهد که فرزند هنوز مصلحت خودش را تشخيص نمي دهد، دادگاه بايد درباره حضانت اين فرزند تصميم بگيرد.


خراسان