سوال اینجاست چرا نقش و القاب درمانگر،استاد، فارغ التحصیل، دکتر بر نقش دانشجو ماندن غلبه می کند و افراد دیگر خود را دانشجو نمی انگارند حال آنکه دنیای علم آنقدر پهناور است که اگر تمام عمر را صرف آن کرد کوزه ای بیشتر را نمی توان از آب آن برداشت گرچه نگاه کمالگرایانه آفت ذهن محسوب می شود اما خودبزرگ بینی کاذب، بسی خطرناکتر از آن است.
ميگنا: روز دانشجو، در ایران به ۱۶ ماه آذر اطلاق میشود اما در اين يادداشت نگاهي نو براي دانش آموختگان رشته روان شناسي و مشاور داريم تا براي هميشه خود را دانشجو و كتابخوان بدانيم:
متاسفانه گاهی دیده میشود چه در رشته روان شناسی و چه در ميان سایر رشته هاي دانشگاهي افرادي با اطلاعات محدود خود(در مقایسه با دریای وسیع علم) پس از اخذ مدرک و شروع به کار در حوزه تخصصی رشته خود، به غلط گمان می کنند همه چیزها را فرا گرفته اند و سالها و دهه های پیش رو را بدون تلاش برای بروزآوري، مطالعه و یادگیری های جدید می گذرانند. البته شاید هم این افراد می ترسند که با خواندن و آشنایی با مطالب جدید چارچوبی را که با زحمت در ذهن خود ساخته اند و در حال حاضر در کارشان از آن استفاده می نمايند و دستكم به خيال خود موفق بوده اند (مثل يك روانشناسی که چند مراجع را دیده است) به هم بريزد و به خاطر همین ترس سراغ يادگيري مطالب جدید و تازه نمی روند.
فاجعه طنزآمیز در جایی است که عده بسیار معدودی چنان دچار توهم دانایی می شوند که هذیان رد کردن فلان نظریه یا مسلط بودن بر فلان نظریه را بیان می کنند نظریه هایی که اگر روی هرکدام عمری وقت گذاشت باز هم چیزهای جدیدی در آنها برای یادگیری وجود دارد.
اكتفاء كردن به اطلاعات قبلی و سراغ آموخته ها و يافته هاي تازه نرفتن متاسفانه شامل اساتید دانشگاهي هم می شود به نحوی که این اساتید گرامی حتی حاضر به تبادل اطلاعات با همدیگر هم نیستند و اختلافاتشان حتی گاهی بر سر عنب و انگور و ازوم است و یا شبیه به نابینایانی که هرکدام عضوی از فیل را لمس می کردند می شوند و چنان به عقاید و دانسته های قبلی خود چسبیده اند كه انگار جداشدن از آن اطلاعات و پویا کردن اطلاعات برایشان جدا شدن از هویتشان محسوب میشود! و اگر مثلا همکاری یا خدای ناکرده دانشجویی سوالی یا نظری خلاف آنها بگوید حکم تکفیرش را صادر می کنند.
سوال اینجاست چرا نقش و القاب درمانگر،استاد، فارغ التحصیل، دکتر بر نقش دانشجو ماندن غلبه می کند و افراد دیگر خود را دانشجو نمی انگارند حال آنکه دنیای علم آنقدر پهناور است که اگر تمام عمر را صرف آن کرد کوزه ای بیشتر را نمی توان از آب آن برداشت گرچه نگاه کمالگرایانه آفت ذهن محسوب می شود اما خودبزرگ بینی کاذب، بسی خطرناکتر از آن است.
امید است همه ما جایگاه واقعی خود را بشناسیم و بدانیم که درمانگر یا دانشجوی معمولی بیش نیستیم و از سراب خود بزرگ بینی کاذب دست برداریم و در پی افزایش معلومات خود قدم برداريم و همواره و تا همیشه دانشجو بمانیم.
فرهاد مرادخانی- کارشناسی ارشد روانشناسی بالینی
دریافت صفحه با کد QR