چکیده مقاله:
پژوهش حاضر با هدف تبیین فرآیند اثربخشی درمان جامع نگر دینی برکاهش افسردگی دانشجویان دخترصورت گرفت. روش پژوهش، نظریه برخاسته از داده ها است و داده ها با روش کدگذاری «اشترواس» و «کوربین» تحلیل شد.
افراد نمونه شامل یازده نفر از دانشجویان دختر دانشگاه شهید چمران اهواز بودند. این افراد با روش نمونه گیری هدفمند انتخاب شدند و پس از دریافت هشت جلسه درمان جامع‌نگر دینی، از آنان درباره فرایند اثربخشی این درمان مصاحبه به عمل آمد. براساس نتایج، محورهای محتوای درمانی جلسات و اثر حضور در گروه، به عنوان محورهای علی شناسایی شدند.
راهبرد تقویت، شامل بعد زیستی، اجتماعی، روانی، معنوی و همچنین علاقه و ایمان درمانگر و تشویق مراجعان به اعتماد و سخن‌گفتن در گروه بود. شرایط زمینه‌ای عبارتند از: عوامل محیطی، ساختاری، خانوادگی، فرهنگی و فردی. شرایط واسطه ای یا مداخله‌گر نیز عبارتند از: ضعف اعتقادات معنوی و اعتماد نکردن. درمان جامع‌نگر دینی، پیامدهایی مثل افزایش توکل، ایمان و امید، احساس عامل بودن، تغییر نگرش به زندگی و بهبود عملکرد داشت. با اتکا به نتایج می‌توان به تأثیر دین و چگونگی اثربخشی آن در فرایند درمان مراجعان پی‌برد.