«لیلا بابامرادی»، اظهار کرد: وقتی کسی ما را آزرده‌خاطر کرده و به اشتباه خودش پی می‌برد، در واقع گویی زخم روح آسیب‌دیده‌مان را آماده درمان می‌کند، اما این بخشش با تحمل کردن بسیار متفاوت است، چون فقط یک بار اتفاق می‌افتد و شخصی که به اشتباه خودش پی برده زمینه را برای تکرار آن مساعد نمی‌بیند.

این روانشناس ادامه داد: بخشش زمانی تأثیرگذار خواهد بود که فرد تقصیرکار در صدد جبران اشتباه خود برآید و اظهار پشیمانی کند. اما در مقابل، تحمل و فداکاری در طولانی مدت به طرف مقابل این اجازه را می‌دهد که اشتباهات خود را تکرار کرده و حتی در آینده اشتباهات بزرگتری را مرتکب شود. مثلاً بخشیدن‌های مکرر، بدون ریشه‌کن کردن علت خطای رخ داده در روابط زناشویی، به مرور یکی از زوجین را به فرد فداکاری تبدیل می‌کند که گویی پایه‌های زندگی مشترک را به تنهایی روی دوش خود نگه داشته و زمینه را برای نابسامانی هر چه بیشتر همسرش فراهم می‌کند.


وی افزود: وقتی در روابط زناشویی، یکی از طرفین دائماً نقش فداکار را ایفا کند ممکن است در وهله اول احساس آرامش کند اما پس از مدتی احساس سرخوردگی و نادیده گرفته شدن همه وجودش را پر می‌کند و در نهایت او را به موجود خموده و افسرده‌ای تبدیل می‌کند که نه تنها جلوی اشتباهات طرف مقابلش را نگرفته بلکه زمینه را برای فروپاشی روزافزون زندگی مشترکشان فراهم کرده است. به همین‌خاطر روانشناسان معتقدند بخشش زمانی ارزشمند خواهد بود که طرف مقابل به اشتباه خود پی برده و از تکرار آن بیم داشته باشد.

بابامرادی گفت: نباید در طول دوران زندگی و در همه روابطمان، نقش فداکار فنا رفته‌ای را ایفا کنیم که ضعیف بوده و نمی‌تواند شخصیت واقعی و مطالبات خود را عرضه کند، چون نتیجه‌ای جز سرخوردگی عایدمان نمی‌شود و اطرافیان‌مان نیز به مرور فداکاری و از خود گذشتگی‌های بی‌دلیل را وظیفه ما و حق مسلم خود می‌دانند، حتی اگر این از خودگذشتگی به روح و روان ما آسیب‌های جدی وارد کند.