در تحقیقات انجام شده به مدت سه سال بر روی دانش آموزان گوانگ ژو چین مشخص شد که افزایش فعالیت های کودکان در محیط باز باعث کاهش نزدیک بینی چشم آنها می شود. نزدیک بینی در بین نوجوانان مناطق شهری شرق و جنوب شرق آسیا به یک بیماری چشمی فراگیر تبدیل شده است. در این مناطق، ۸۰ الی ۹۰ درصد فارغ التحصیلان دبیرستانی به نزدیک بینی مبتلا هستند.

همچنین این بیماری در بین جمعیت شرق اروپا و خاورمیانه نیز در حال رشد است. مطالعات اخیر نشان می دهد صرف زمان بیشتر در خارج از خانه نزدیک بینی را کاهش می دهد. با این حال در حال حاضر هیچ مداخله مثبتی برای جلوگیری از رشد این بیماری صورت نگرفته است. مین گوان هی به همراه همکارانش از دانشگاه یات سن چین مطالعه ای بر روی کودکان کلاس اولی انجام دادند.

در این مطالعه از ۱۲ کلاس استفاده شد که ۶ عدد از آنها برای انجام آزمایش و ۶ مورد دیگر به عنوان گروه کنترل در نظر گرفته شدند. جمعیت گروه درگیر در آزمایش ۹۵۲ نفر و جمعیت گروه کنترل ۹۵۱ نفر بود. میانگین سنی کودکان مشارکت کننده نیز ۶.۶ سال تخمین زده شد. به کلاس های هر روز گروه آزمایش، کلاسی ۴۰ دقیقه ای اضافه شد که در محیط باز برگزار می شد همچنین از پدران و مادران این کودکان خواسته شده بود که آخر هفته و تعطیلات را با کودکانشان در بیرون از مدرسه سپری کنند.

در مقابل در برنامه های کلاسی و همچنین رفتار والدین گروه کنترل هیچ تغییری حاصل نشد. بعد از گذشت سه سال از این تغییرات، میانگین نزدیک بینی گروه مورد آزمایش و گروه کنترل به ترتیب ۳۰.۴ و ۳۹.۵ درصد بود.

سرپرست تیم تحقیق در این باره بیان کرد: «مطالعه ما در طی سه سال شاهد کاهش ۹.۱ درصدی نزدیک بینی بود. این امر از نظر بالینی از اهمیت زیادی برخوردار است زیرا احتمال پیشرفت نزدیک بینی در کودکانی که در سال های اولیه زندگی خود مبتلا به نزدیک بینی می شوند بسیار بالاست.
این امر خطر ابتلا به نزدیک بینی پاتولوژیک را افزایش می دهد. بنابراین به تاخیر انداختن پیشرفت این بیماری در این کودکان می تواند برای سلامت چشم آنها بسیار مفید و موثر باشد.»